tag:blogger.com,1999:blog-64200482587851558832024-03-07T00:49:33.418-08:00ചിതല്ജീര്ണിച്ച ഇന്നിനോട് ആര്ത്തിയില്ലാതെ, ഇന്നലെകളുടെ ശേഷിപ്പുകള് തേടിയുള്ള യാത്ര. പ്രവാസത്തിന്റെ ആളനക്കമില്ലാത്ത ഇടനാഴികളില് സൌഹൃദത്തിന്റെ നേരമ്പോക്ക് പറയാന് ഒരിത്തിരി നേരം.
പൊള്ളുന്ന സത്യങ്ങള് അരുതായ്മകളുടെ മതില്ക്കെട്ടുകളില് തട്ടിയുടയുമ്പോള് ചിതല് പുറ്റ് അപായങ്ങളുടെ ഒരു സൂചകമാകുന്നു. ഇനിയും നഷ്ടപ്പെട്ടുകൂടാത്ത നന്മകളുടെ കൂട്ടായ്മകളെക്കുറിച്ചുള്ള ഓര്മ്മപ്പെടുത്തലുകളാകുന്നു.swaramhttp://www.blogger.com/profile/07755444877040439922noreply@blogger.comBlogger33125tag:blogger.com,1999:blog-6420048258785155883.post-39942265465111478742011-04-29T13:25:00.000-07:002011-04-29T13:53:27.272-07:00ഈസ്റ്റര് കാഴ്ചഈസ്റ്ററിന്റെ തലേന്നാള് ഒട്ടുമിക്ക ഷോപ്പിങ്ങ് സെന്ററുകളിലും നല്ല തിരക്കായിരുന്നു. ചില്ലറ വീട്ടു സാധനങ്ങള് വാങ്ങാന് ലുലുവില് കയറിയപ്പോള് കണ്ട കാഴ്ച ഇവിടെ എഴുതി വെക്കാമെന്ന് തോന്നി.<br /><br />പ്രവാസത്തിന്റെ തിരക്കിനിടയിലും ഉത്സവങ്ങളും ആഘോഷങ്ങളും എന്നും നമുക്ക് പ്രിയപ്പെട്ടതാണല്ലോ. നല്ല ദിവസങ്ങളില് സ്വര്ണ്ണം വാങ്ങിക്കുന്ന പതിവും കയ്യില് കാശുള്ള മലയാളികള് തെറ്റിക്കാറില്ല. ലുലുവിന്റെ അകത്തു തന്നെയുള്ള ഡമാസില് നിന്നും ഇറങ്ങി വന്ന ഒരു കുടുംബം, ഡാഡിയും മമ്മിയും ഒരു 5 വയസ്സുകാരനും. കയ്യില് ഒരു കുരിശു തൂക്കിയ സ്വര്ണ്ണച്ചെയിനുമായി ഡാഡി...മകനെ ബലം പ്രയോഗിച്ച് പിടിച്ചു നിര്ത്താന് മിനക്കെടുന്ന മമ്മി. കുതറിയോടാന് സര്വ്വശക്തിയും പ്രയോഗിക്കുന്ന കുട്ടി. എനിക്കൊന്നും മനസ്സിലായില്ല. <br /><br />ഇത്തിരി ദൂരെ മാറി നിന്ന് കാഴ്ച കണ്ടുകൊണ്ടിരുന്ന എന്നെ ഞെട്ടിച്ച് കൊണ്ട്, ഡാഡി പയ്യന്സിനിട്ട് ഒന്നു പൊട്ടിച്ചു. സംഭവം മറ്റൊന്നുമല്ല, ആ കുഞ്ഞിനു സ്വര്ണ്ണമാലയൊന്നുമല്ല വേണ്ടത്. അവന് വാവിട്ട് നിലവിളിച്ചു കൊണ്ട് എനിക്കു പന്ത് വേണം, പന്ത് വാങ്ങി തരൂ എന്നു ഉറക്കെ വിളിച്ചു പറയുന്നുണ്ടായിരുന്നു.<br /><br />എന്തിനും ഏതിനും തിരക്കിനെ പഴിക്കുന്ന നമ്മളില് പലരും കുഞ്ഞു മനസ്സിന്റെ അസ്വസ്ഥകളും, ആകുലതകളും ഇഷ്ടങ്ങളും, ഇഷ്ടക്കേടുകളും തിരിച്ചറിയാതെ പോവുന്നു . അവര്ക്ക് ഒരുപാട് ഇഷ്ടമുള്ളത് കിട്ടുമ്പോഴുണ്ടാകുന്ന സന്തോഷം ആയിരങ്ങള് വിലയുള്ള എന്ത് സമ്മാനങ്ങളെക്കാമേറെ വിലമതിക്കുമെന്നതും നമ്മളറിയാതെ പോവരുത്. കുഞ്ഞിനോടൊപ്പം കളിച്ച്, കുഞ്ഞിന്റെ മനസ്സറിഞ്ഞ് നമ്മളും വളരണം- ഒരുപാടൊരുപാട്. കാഴ്ചകള് മങ്ങാതെ, മനസ്സ് വരളാതെ.swaramhttp://www.blogger.com/profile/07755444877040439922noreply@blogger.com4tag:blogger.com,1999:blog-6420048258785155883.post-52129495285490120772011-04-28T12:24:00.000-07:002011-04-28T13:15:54.261-07:00രാജാവ് നഗ്നനാണോ?നിലവിളികളും നിസ്സഹായതയും കനലുകളായി മനസ്സില് പേറി, ഭരണകൂട ഭീകരതയുടെ ജീവിക്കുന്ന രക്തസാക്ഷികളായ “ഇര“കള്ക്ക് ഐക്യദാര്ഡ്യം പ്രഖ്യാപിച്ച് കൊണ്ടും,ദുസ്സഹമായ രാഷ്ട്രീയ പേകൂത്തുകള്ക്കുമപ്പുറത്ത് മനുഷ്യത്വമെന്ന ഏറ്റവും മൂല്യവത്തായ ഒരു വികാരം ഇന്ത്യയെന്ന “ഇടിവെട്ട്” രാജ്യത്തിന്റെ നിഘണ്ടുവില് നിന്നും എടുത്തമാറ്റപ്പെട്ടുവെന്നുമുള്ള ദുഖ സത്യം തന്ന ഞെട്ടലോടെ എഴുതി തുടങ്ങട്ടെ...<br /><br />ഒരു പറ്റം കോട്ടും സൂട്ടുമണിഞ്ഞ രാഷ്ട്രത്തലവന്മാര്ക്കിടയില് വെറുമൊരു കൌപീനം മാത്രം ധരിച്ച ഒരു തലപ്പാവുധാരിയെ ഒന്നു സങ്കല്പ്പിച്ചു നോക്കൂ. അതെ! അതാണ് ഇന്ത്യയെന്ന കൊട്ടിഘോഷിക്കപ്പെടുന്ന ജനാധിപത്യ രാജ്യത്തിന്റെ പ്രധാനമന്ത്രിയുടെ ഇന്നത്തെ അവസ്ഥ. നാറിയ ഭരണകൂടമെന്ന് ഏത് കൊട്ടാര മട്ടുപ്പാവില് കേറി വിളിച്ചാലും അത് കൂടിപ്പോവില്ലെന്ന ഉറപ്പോടെയാണ് ഇതെഴുതി തുടങ്ങുന്നത്. സ്വന്തം മണ്ണിലും വിണ്ണിലും വിഷം കയറ്റി വിട്ടവരെയും ഇന്നും വിഷമഴ പൊഴിക്കുന്നവരെയും തടയണമെന്ന ഒരു ജനതയുടെ വിലാപത്തെ കണ്ടില്ലെന്ന് നടിക്കുന്നത് ആര്ക്കുവേണ്ടിയാണ്? ഏത് രാഷ്ട്രീയത്തിന്റെ, അല്ലെങ്കിലേത് നീതിയുടെ പേരിലാണിതൊന്നും ഞങ്ങളുടെ ജോലിയല്ലെന്ന് ഇവര് ഭാവിക്കുന്നത്?<br /><br />പൊട്ടിയൊലിക്കുന്ന തൊലിയും, എടുത്താല് പൊങ്ങാത്ത തലയുമായി കിടക്കപ്പായില് തേങ്ങുന്ന തങ്ങളുടെ പിഞ്ചോമനകള്ക്ക് കണ്ണീരോടെ കൂട്ടിരിക്കുന്ന ഏതമ്മയുടെ നെഞ്ചിന് കൂട്ടിലേക്കാണ് നിങ്ങളിനിയും ക്രൂരതയുടെ കൂരമ്പുകള് അടിച്ചു കയറ്റുന്നത്, ആരുടെ മുന്നിലാണ് നിങ്ങള് ആര്ദ്രതയെയും, ദൈന്യതയേയും കുറിച്ച് വേദാന്തമോതുന്നത്? പട്ടടയ്ക്കു കാവലിരിക്കുന്ന അമ്മമാരോട് പഠന റിപ്പോര്ട്ടിന്റെ മഹത്വവും, എന്ഡോസള്ഫാന്റെ ഗുണഗണങ്ങളെക്കുറിച്ചും നീട്ടി കുരയ്ക്കുന്നവര് ആരോടാണ് കടപ്പാടുകള് കാണിക്കുന്നത്?<br /><br />ആണവകരാറുണ്ടാക്കാനും ഇറാന്റെ മേക്കിട്ട് കേറാന് സഭയില് കൈ പൊക്കാനും ഒട്ടും ആലോചിക്കേണ്ടി വന്നിട്ടില്ലാത്ത മാന്യദേഹങ്ങള്ക്ക് മരിച്ചു ജീവിക്കുന്ന എന്റോസള്ഫാന് ഇരകള്ക്ക് നീതി നല്കാന് ഒരു പാട് പഠനങ്ങളും, കുത്തിനോക്കലുകളും അത്യാവശ്യമത്രേ!! പുതിയ ലോകത്തെ നയിക്കാന് ഷണ്ഡത്വമാണോ ആയുധം? അങ്ങനെയാണോ അമേരിക്കയിലെയും ബ്രിട്ടനിലെയും പാതിരാ ചര്ച്ചകളില് പഠിപ്പിച്ചെടുത്തത്? നാഴികയ്ക്ക് നാല്പത് വട്ടം ഗാന്ധിയെ വിളിക്കുന്നവര് ഒരു വടിയും കുത്തി ഏന്തി നടന്ന ആ എല്ലിന് കൂടിലെ മനുഷ്യത്വത്തെ ഇനിയും തിരിച്ചറിഞ്ഞില്ലേ?<br /><br />മന്ത്രിപ്പണിക്കയച്ച കുറെ കോന്തന്മാര് തലങ്ങും വിലങ്ങും പ്രസ്താവനാ മഹോത്സവങ്ങള് സംഘടിപ്പിച്ച ഒരു കാലമുണ്ടായിരുന്നു ഈ അടുത്ത നാള് വരെ കേരളത്തില്. എന്നാലിന്ന് മരുന്നിനെങ്കിലും ഒരെണ്ണത്തിനെപ്പോലും കാണാനില്ല ഒരിടത്തും. പച്ചയ്ക്ക് പറഞ്ഞാല്, ഏത് രാഷ്ട്രീയത്തിന്റെ പേരിലായാലും ജനങ്ങള്ക്ക് വേണ്ടി ശബ്ദിക്കാന് സുധീരനെപ്പോലെ ഒറ്റ തന്തയ്ക്ക് പിറന്നവര് തന്നെ വേണം.<br /><br />എല്ലാം മനസ്സിലൊതുക്കി വിധിയ്ക്കു കീഴടങ്ങി വിതുമ്പി ജീവിതം തീര്ക്കുന്ന ഒരു ജനതയുടെ വിലാപമല്ല ഇന്ന് കേരളത്തിന്റെ തെരുവോരങ്ങളില് കേള്ക്കുന്നത്. ജീവിക്കാനും, ജനിച്ച മണ്ണിനെ സാന്ത്വനിപ്പിക്കാനുമുള്ള മരിക്കാത്ത മനസ്സുകളുടെ പോരാട്ട വീര്യത്തിന്റെ ഗര്ജ്ജനമാണവിടെ മുഴങ്ങുന്നത്. അമ്മമാരുടെ ഒടുങ്ങാത്ത കണ്ണീരു കാണാത്ത ഒരു ഭരണകൂടവും നമുക്കു വേണ്ട. പദപ്രയോഗങ്ങളിലൂടെ ഷണ്ഡത്വം മറക്കാന് മിനക്കെടുന്ന രാഷ്ട്രീയ ആരാച്ചാര്മാരെ തെരുവില് തന്നെ നമുക്കു കുഴിച്ചു മൂടാം. ഒരു കോര്പ്പറേറ്റിന്റെയും മരുന്നു കമ്പനിക്കാരന്റെയും കക്ഷത്തു തിരുകി വെക്കാനുള്ളതല്ല വരും തലമുറയുടെ സ്വപ്നങ്ങള്. <br /><br />ജനാധിപത്യത്തിനു പുല്ലു വിലകല്പ്പിക്കുന്ന ഒരു പ്രധാനമന്ത്രിയും രാജാവ് നഗ്നനാണെന്ന് വിളിച്ചു പറയാന് മടിക്കുന്ന മുക്കാല് കാശിനു കൊള്ളാത്ത പരിവാരങ്ങളും ജനമുന്നേറ്റത്തിനു മുന്നില് തല കുനിച്ചേ മതിയാവൂ. ഇത് കാലം നമ്മളെ ഏല്പ്പിക്കുന്ന കര്മ്മമാണ്. കാണാത്ത കേള്ക്കാത്ത അറിയാത്ത, പക്ഷെ ചോരയും മാസവും നമ്മുടേത് പോലെ തന്നെയുള്ള നമ്മുടെ കൂടപ്പിറപ്പുകളുടെ വേദന നമ്മുടെ സിരകളില് അഗ്നിയായി പടരട്ടെ. എന്ഡോസള്ഫാന്, നമുക്കിനി വേണ്ടേ വേണ്ട.swaramhttp://www.blogger.com/profile/07755444877040439922noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-6420048258785155883.post-59542424595672362692011-01-07T01:36:00.000-08:002011-01-07T01:40:22.652-08:00Children of HeavenChildren of Heaven<br />Majid Majidi (Iran)<br /><br />Ali takes his little sister Zahra's shoes to the shoemaker to be repaired, but loses them on the way home. The siblings decide to keep the predicament a secret from their parents, knowing that there is no money to buy a replacement pair and fearing that they will be punished. They devise a scheme to share Ali's sneakers: Zahra will wear them to school in the morning and hand them off to Ali at midday so he can attend afternoon classes. This uncomfortable arrangement leads to one adventure after another as they attempt to hide the plan from their parents and teachers, attend to their schoolwork and errands, and acquire a new pair of shoes for Zahra. Zahra sees the shoes on a schoolmate's feet, and follows her home, but the two soon become friends.<br /><br /><object width="425" height="344"><param name="movie" value="http://www.youtube.com/v/dqxvZeQsVzY?fs=1&hl=en_US"></param><param name="allowFullScreen" value="true"></param><param name="allowscriptaccess" value="always"></param><embed src="http://www.youtube.com/v/dqxvZeQsVzY?fs=1&hl=en_US" type="application/x-shockwave-flash" allowscriptaccess="always" allowfullscreen="true" width="425" height="344"></embed></object><br /><br />Ali enters a high-profile children's footrace in the hope of receiving the third prize of a new pair of sneakers. He accidentally places first and wins another prize instead. The film ends with Zahra finding out that she will not get a new pair of shoes, but there is a quick shot of their father's bicycle at the end of the movie that shows what appears to be the red shoes Zahra had been focusing on earlier and another pair of white sneakers, presumably for Ali, whose old sneakers were torn from so much use. The film ends with the final shot showing blisters on Ali's feet. Some versions include an epilogue revealing that Ali eventually achieves the larger-scale success of having a racing career.swaramhttp://www.blogger.com/profile/07755444877040439922noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-6420048258785155883.post-8942248795346240772011-01-07T01:23:00.000-08:002011-01-07T01:35:18.999-08:00ബരാന്Majid Majidi's<br />Baran (2001)<br /><br />It is winter in Teheran. Lateef is 17. He works in a building construction managed by MEMAR, the site foreman. Lateef's job is to serve tea and prepare food for the workers with whom he is always quarrelling. The workers come from all parts of Iran. Some workers are Afghans refugees from war torn Afghanistan. They have no identity card and are employed illegally as cheap labor. When the labour inspectors show up, the Afghan workers must hide.<br /><br /><object width="425" height="344"><param name="movie" value="http://www.youtube.com/v/T5UGItdsqUI?fs=1&hl=en_US"></param><param name="allowFullScreen" value="true"></param><param name="allowscriptaccess" value="always"></param><embed src="http://www.youtube.com/v/T5UGItdsqUI?fs=1&hl=en_US" type="application/x-shockwave-flash" allowscriptaccess="always" allowfullscreen="true" width="425" height="344"></embed></object><br /><br />As the story starts, an Afghan worker, NAJAF, falls from the building and breaks his leg. He is taken to the hospital. The next day, SOLTAN, another Afghan worker, brings in RAHMAT, Najaf's son, who is around 14 to replace his father. Memar soon realizes that Rahmat is not fit for this hard work and decides to switch the jobs between Rahmat and Lateef. Lateef is furious, threatens Rahmat, tries to sabotage his work and spies on him. One day, by looking through the door where Rahmat works, he is totally shocked to discover that Rahmat is a girl. As he is watching her combing her hair, he finds himself in a strange state and surrounded by unusual sounds.<br /><br />From there on his attitude changes completely, he becomes protective, helpful and gradually desperately in love with Rahmat. While Rahmat does not express herself verbally at all, with time she seems to respond to this love. During a surprise visit of the labour inspectors, they find themselves face to face with Rahmat. She panics and runs away as they chase her through the city streets. Lateef runs after them, struggles with the inspectors while Rahmat flees. Lateef is beaten up and taken to the police station. Now Memar has to pay a fine, comply with the law and lay off all Afghans.<br />Lateef can't bear Rahmat's absence and decides to locate Soltan to get some news of her. He goes to the village where the Afghans live, walks around, meets an enigmatic cobbler and ends up in the courtyard of a shrine near a graveyard where Afghan families are gathered for a local milk ceremony. He inquires about Soltan but gets no clues. Among the Afghans in the courtyard, stands Rahmat with girl clothes. She notices Lateef, stares at him for a while before leaving the ceremony. Lateef is not aware of her presence. The next day on the road he finds Soltan and learns that Rahmat works in the village near the river. Lateef rushes there to find Rahmat in a pitiful state, working with other women at carrying heavy stones from the river. He is distressed and wants to find a way to help her out of that ordeal.<br /><br />He gets all his accumulated wages from Memar and hands them to Soltan asking him to pass them on to Najaf. They agree to meet the next day at the shrine after Najaf has given the money to Najaf. The next day at the shrine, instead of Soltan, it is Najaf who shows up to inform Lateef that Soltan has gone to Afghanistan. He tells Lateef that Soltan came to him and offered him some money he had borrowed from someone. He also tells Lateef that he has refused the money and has advised Soltan to keep it for himself and use it to leave immediately to Afghanistan where he had a life and death issue in the family. Lateef is shocked and worried.<br /><br />He gets even more worried the next day when he overhears a conversation in Najaf's house that Najaf is himself now faced with family problems in Afghanistan as his brother has just been killed in the war. He also hears that Rahmat's real name is BARAN. Lateef goes back to the river to find Baran, exhausted, now carrying logs of woods out of the river in an atmosphere reminder of a war field. Powerless in front of the hardship she is going through, he returns to the construction site in a state of depression. The next morning, Najaf on his crutches is in the construction site to meet Memar. Lateef overhears Najaf begging Memar without success to lend him some money.<br /><br />Lateef takes a desperate measure to get money. He goes and sells the only valuable things he still has, his identity card. When he brings the money to Najaf, it is to learn that thanks to this money, Najaf and his family are returning to Afghanistan. Lateef is overwhelmed by this news and finds refuge in the shrine. There, in a state of anguish and despair, he hears coming from all around him the same sounds he heard when he saw Baran the first time. He surrenders to his fate.<br /><br />The next day in a dreamlike atmosphere, while helping Najaf to load the truck with the house effects, Lateef, now with a serene look, is finally face to face with Baran. Through eyes contacts and physical proximity they exchange their love. As Baran covers herself and walks to the truck, her shoe gets stuck in the mud. Lateef gets on his knees, takes the shoe out of the mud and hands it to Baran so she can wear it and leave. The truck takes Baran away. Left alone, in the empty place, Lateef stares at the footstep in the mud left by Baran's shoe and smiles while the rain covers it.swaramhttp://www.blogger.com/profile/07755444877040439922noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6420048258785155883.post-85228426652505780212010-04-17T22:21:00.000-07:002010-04-18T02:35:46.315-07:00കാറ്റുപോയോകാര്മേഘങ്ങളും കാറ്റും കോളും എല്ലാം അടങ്ങിയിരിക്കുന്നു. രക്തദാഹികളും, ശവം തീനികളും, വിഷപാമ്പുകളും പത്തിമടക്കി പൊത്തിലൊളിച്ചിരിക്കുന്നു. വാര്ത്തകള് സൃഷ്ടിച്ചവരും, വാര്ത്തകളുടെ പിന്നാമ്പുറങ്ങള് തേടുന്നവരും, വാര്ത്തകളുടെ തലനാരിഴ കീറി മുറിക്കുന്നവരും ഇനി എന്തു പറയും എന്ന് കേള്ക്കാനും കാണാനും നമുക്ക് കാത്തിരിക്കാം. ഊഹക്കച്ചവടവും, ഊതിപ്പെരുപ്പിച്ച നുണകളും ഇനി ഏതറ്റത്തു പോയി തട്ടിയുടയും എന്നറിയാന് കാത്തിരുന്നേ മതിയാകൂ. <br /><br />ഇന്ത്യ കണ്ട ഏറ്റവും വലിയ അഴിമതി വീരനെ കുരിശില് തറയ്ക്കുമെന്ന് പ്രതിഞ്ജ ചെയ്ത രാഷ്ട്രീയ മാധ്യമ മാഫിയ കൂട്ടുകെട്ടിനെ പൊതു ജനം പൊന്നാടയിട്ട് സ്വീകരിക്കുക തന്നെ വേണം. പിണറായി വിജയനെന്ന സമുന്നതനായ നേതാവിനെ ക്രൂശിച്ചു രസിച്ചവരുടെ മുന്നില് നട്ടെല്ലു വളയ്ക്കാതെ, ലാവ്ലിന് കേസിനെ രാഷ്ട്രീയമായും നിയമപരമായും നേരിടുമെന്ന് അര്ത്ഥശങ്കയ്ക്കിടയില്ലാതെ പ്രഖ്യാപിച്ച സി.പി.എമ്മിന്റെ ചങ്കൂറ്റം കണ്ട്, അത് കുറ്റവാളിയെ രക്ഷിക്കാനുള്ള അടവ് നയമാണെന്ന് പരിഹസിച്ചവര് ഇനിയെങ്ങനെ തലപൊക്കി നടക്കും. മടിയില് കനമുള്ളവനേ ഭയക്കേണ്ടൂ എന്ന് ആവര്ത്തിച്ച പിണറായി ആദര്ശ രാഷ്ട്രീയം പ്രസംഗിച്ച് നടക്കുന്നവരുടെ കൂട്ടത്തിലല്ല. മറിച്ച് ആദര്ശരാഷ്ട്രീയം ജീവിതത്തില് പ്രയോഗിച്ച് കാണിക്കുന്ന അപൂര്വ്വങ്ങളില് അപൂര്വ്വമായ രാഷ്രീയ പര്യായങ്ങളില് ഒന്നാകുന്നു. സി.പി.എം എന്ന രാഷ്ട്രീയ പ്രസ്ഥാനത്തെ തേജോവധം ചെയ്യാന് പല്ലും നഖവും പ്രയോഗിക്കുന്നവരുടെ ചെകിട്ടത്ത് കിട്ടിയ അടിയാണ് സി.ബി.ഐ കോടതിയില് നല്കിയ മൊഴി. എന്നിട്ടും മുഖ്യധാരാ മാധ്യമങ്ങള് നല്കിയ വാര്ത്തകള് “പിണറായി പണം വാങ്ങിയതിന് തെളിവില്ല” എന്നു മാത്രമാണ്. അവിടെയും സംശയം നിലനിര്ത്തി ഇത്തിരിയെങ്കിലും പുകമറ സൃഷ്ടിക്കാനുള്ള വൃഥാശ്രമം. പണം വാങ്ങി പക്ഷെ തെളിവില്ല എന്ന മട്ടില്.<br /><br />എന്തിനായിരുന്നു ഈ പടപ്പുറപ്പാട്. സ്വന്തം ചെയ്തികളില് ഒരിക്കല് പോലും കുറ്റബോധം തോന്നാത്ത അഴിമതിക്കാരുടെ കൂടാരങ്ങളെ സംരക്ഷിക്കാനോ? അതോ കമ്മ്യൂണിസ്റ്റുകാരും അഴിമതിയുടെ ഭാഗമാണെന്നു വരുത്തി രാഷ്ട്രീയ സാമൂഹ്യ കേരളത്തില് അരാജകത്വം സൃഷ്ടിച്ച് അതില് മുതലെടുപ്പ് നടത്താന് മത വര്ഗ്ഗീയ ശക്തികള്ക്കും സാമ്രാജത്വ ശക്തികള്ക്കും വളക്കൂറുള്ള മണ്ണൊരുക്കാനോ? കേരളത്തിലെ ഇടത്പക്ഷ മനോഭാവികള്ക്കിടയില് അതിശക്തമായ ചലനമുണ്ടാക്കാന് മാധ്യമങ്ങളുടെ അതിശക്തമായ പ്രചാരവേലയിലൂടെ കഴിഞ്ഞു എന്നത് നിസ്തര്ക്കമാണ്. പിണറായി കള്ളനാണെന്നും, പാര്ട്ടി പടുത്തുയര്ത്തിയ പത്ര-മാധ്യമ ശ്രൃംഗലകള് മൊത്തം കള്ളം പണത്തിലൂടെ ഉണ്ടാക്കിയതാണെന്നുമുള്ള പ്രചാരങ്ങള് ഒളിഞ്ഞും തെളിഞ്ഞും തൊടുത്തു വിടാന് ഒരറപ്പും ഇക്കൂട്ടര് കാണിച്ചില്ല. കൃത്യമായ അജണ്ടയിലൂടെ സി.പി.എമ്മിനെയും അതിന്റെ നേതാക്കളേയും താറടിച്ച് മൂലക്കിരുത്താമെന്ന മാസ്റ്റര്പ്ലാന്. അതിനെ ചങ്കൂറ്റത്തോടെ നേരിട്ട പിണറായിക്കും പ്രസ്ഥാനത്തിനും അഭിമാനിക്കാം. സത്യത്തിന്റെ മുഖം ഇടതുപക്ഷത്തിന്റെ സ്വന്തമാണെന്ന് അടിവരയിട്ടു പറഞ്ഞ് പാര്ട്ടിക്കിനി ജനങ്ങള്ക്കിടയിലേക്കിറങ്ങാം.<br /><br />ഒപ്പം കമ്യൂണിസ്റ്റ് മുഖം മൂടിയണിഞ്ഞ് വൃത്തിഹീനമായ വഴികളിലൂടെ സഞ്ചരിക്കുന്ന ഒരുകൂട്ടം ശിങ്കിടികളെ ചവറ്റു കൊട്ടയിലേക്കെറിയാനും പാര്ട്ടി തയ്യാറാവണം. അനാവശ്യമായ വിവാദങ്ങള് സൃഷ്ടിച്ച് എല്ലാ നന്മകളെയും വെട്ടി നിരത്താന് സദാ ജാഗരൂകരായി ഒരു പടതന്നെ നിലയുറപ്പിച്ചത് മറന്നു കൂടാ. ചില നേതാക്കളുടെ മക്കളും, മരുമക്കളും ആശ്രിതരും ചേര്ന്ന് നടത്തുന്ന നെറികെട്ട ചില കൂട്ടുകെട്ടുകളും സംരംഭങ്ങളും അസത്യമാണെന്ന് പുരപ്പുറത്ത് കയറി വിളിച്ചു കൂവിയാലും, അതില് അല്പമെങ്കിലും സത്യമുണ്ടെന്നത് അംഗീകരിച്ചേ മതിയാവൂ. അവരെ നിലയ്ക്കു നിര്ത്താനുള്ള ബാധ്യത കൂടെ പ്രസ്ഥാനം സമയം കളയാതെ ഏറ്റെടുക്കണം.<br /><br />കേരളത്തെ അപ്പാടെ പിണറായി വിഴുങ്ങിയെന്ന് കലിതുള്ളീ ഉറഞ്ഞ് എഴുതിപ്പരത്തിയവരും, “ന്യൂ ജനറേഷന് ഇടത് ചിന്തകരും“ അന്തിചര്ച്ചകളിലെ വെറും വെളിച്ചപ്പാടുകള് മാത്രമായിരുന്നുവെന്ന് തിരിച്ചറിയേണ്ടിയിരിക്കുന്നു. തെളിവുകളുടെ കുത്തൊഴുക്കുകളും മാലപ്പടക്കളും കണ്ട് മഞ്ഞളിച്ചു പോയ മലയാളക്കരയോട് ചുരുങ്ങിയ പക്ഷം ഒരു മാപ്പ് പറയാനുള്ള സാമാന്യ മര്യാദയെങ്കിലും ചാനല് വ്യഭിചാരം തൊഴിലാക്കിയ എക്സ് വിപ്ലവകാരികള് കാണിക്കുമോ എന്ന് നമുക്ക് നോക്കാം.ഒരു കാലത്ത് വിപ്ലവത്തിന് വീര്യം പോരെന്ന് പറഞ്ഞവരും, പാര്ട്ടിക്കകത്ത് ഒളിയുദ്ധം നടത്തി കുപ്പത്തൊട്ടിയിലേക്ക് വലിച്ചെറിയപ്പെട്ടവരും ഒരേ നാക്കും നോക്കുമായി സി.പി.എമ്മിനും പിണറായിക്കുമെതിരെ ചാനലുകളിലും പത്രത്താളുകളിലും വിശുദ്ധമാലാഖകള് ചമഞ്ഞപ്പോള് ചോദ്യം ചെയ്യപ്പെട്ടത് മലയാളിയുടെ സാമാന്യബോധത്തെയായിരുന്നില്ലേ? എന്നിട്ടും പലരും പലതും വിശ്വസിച്ചു. വരിയുടയ്ക്കപ്പെട്ടവന്റെ ശൌര്യവുമായി വരുന്ന എക്സ് വിപ്ലവകാരികളെയും, മാധ്യമ-രാഷ്ട്രീയ കൂട്ടുകെട്ടുകളേയും സഹിക്കേണ്ട ബാധ്യത ഇനി നമുക്കുണ്ടാവില്ലെന്ന് മാത്രം പ്രത്യാശിക്കാം.<br /><br />പിണറായിക്ക് നയിക്കാം...രക്തക്കൊതിയന്മാരുടെ പല്ലു പിഴുതെടുത്ത ആത്മവിശ്വാസവുമായി.കൈമോശം വരാത്ത ആദര്ശ ശുദ്ധിയുടെ പത്തരമാറ്റില് സി.പി.എമ്മിന് നെഞ്ചൂക്കോടെ പ്രതിയോഗികളെ വെല്ലുവിളിക്കാം. പാര്ട്ടിയ്ക്കിതെന്തു പറ്റിയെന്ന് ഒരു നിമിഷമെങ്കിലും വേദനിച്ചു പോയവര്ക്ക് ആശ്വസിക്കാം. നമ്മളിഷ്ടപ്പെട്ടത്, നമ്മള് സ്നേഹിച്ചത് ഒന്നും വെറുതെയായില്ലെന്ന്. സഖാവ് വി.എസി ന് വരികള്ക്കിടയില് അര്ത്ഥം പെറുക്കുന്ന പത്രക്കാരോട് തുറന്ന് പറയാം...ഞങ്ങളുടെ പാര്ട്ടി സിക്രട്ടറി അഴിമതിയുടെ കറപുരളാത്ത കമ്യൂണിസ്റ്റ്കാരനാണെന്ന്.swaramhttp://www.blogger.com/profile/07755444877040439922noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-6420048258785155883.post-45305245061162540852010-04-05T00:43:00.000-07:002010-04-05T00:56:12.341-07:00സംഘടനകള് എവിടെ?അനുകരണങ്ങളില്ലാത്ത വിധം സാമൂഹ്യ രാഷ്ട്രീയ പ്രശ്നങ്ങളില് ഇടപെടുകയും, ജനകീയമായ ഇടപെടലുകളിലൂടെ പ്രശ്നങ്ങള്ക്ക് തീര്പ്പുണ്ടാക്കുകയും ചെയ്യുന്ന ഒരു രീതി കേരളീയ യുവജന സംഘടനകളുടെ പ്രത്യേകതകളില് ഒന്നായിരുന്നു. എന്നും എവിടെയും പറയപ്പെടുമ്പോലെ, പണ്ടത്തെ രാഷ്ട്രീയപ്പാര്ട്ടികളും സംഘടനകളും വ്യക്തികളും നേതാക്കളുമായിരുന്നു നല്ലതെന്നും ഇപ്പോഴുള്ളവര് എല്ലാം മോശപ്പെട്ടവരാണെന്നുമുള്ള അഭിപ്രായങ്ങളെ മുഖവിലക്കു പോലും എടുക്കേണ്ടതില്ല. കാരണം നല്ലതും ചീത്തയും ഒരു നാണയത്തിന്റെ ഇരു വശങ്ങള് പോലാണ്. ഒരു കൂട്ടരുടെ “നന്മ” മറ്റുള്ളവര്ക്ക് നന്മയാകണമെന്നുമില്ലല്ലോ. ഇവിടെ ചര്ച്ച ചെയ്യുന്ന വിഷയം വളരെ വികാരപരമായ, തീര്ത്തും അത്യാവശ്യമായ ഒന്നാണ്. പ്രകൃതിയോടും ചുറ്റുപാടുകളോടുമുള്ള മാറേണ്ട നമ്മുടെ കാഴ്ചപ്പാട്.swaramhttp://www.blogger.com/profile/07755444877040439922noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6420048258785155883.post-63174702359351538712009-05-05T07:21:00.000-07:002009-05-05T08:30:10.112-07:00തൊഴിലാളി വര്ഗ്ഗം വിമര്ശിക്കപ്പെടുന്നുകോടതി വിധികള് എന്നും ഭരണഘടനാനുസൃതമായിരിക്കണമെന്നത് നിസ്തര്ക്കമാണ്. ഒരു ഭരണഘടനാ സ്ഥാപനത്തില് നിന്നുണ്ടാവേണ്ട ജനാധിപത്യ മര്യാദകള് പല അവസരങ്ങളിലും കോടതി വിധികളില് ലംഘിക്കപ്പെടുന്നു എന്ന ആക്ഷേപം പലഭാഗങ്ങളില് നിന്നും പല അവസരങ്ങളിലായി ഉയരാറുമുണ്ട്. കോടതി വിധികളും കോടതികളും വിമര്ശനങ്ങള്ക്ക് അതീതമാണോ അല്ലയോ എന്നത് പോലും സാസ്കാരിക രാഷ്ട്രീയ കേരളം സജീവമായി ചര്ച്ചചെയ്തു കൊണ്ടിരിക്കുന്ന വിഷയമാണ്.<br /><br />പല അവസരത്തിലും സാമാന്യ യുക്തിക്ക് നിരക്കാത്ത രീതിയിലുള്ള വിധികള് കേരളത്തില് വലിയ ചര്ച്ചകള്ക്ക് തുടക്കം കുറിച്ചു. കോടതികളാല് ഏറ്റവും അധികം വിമര്ശിക്കപ്പെട്ടത് ഇടത് ഭരണകൂടങ്ങളാണെന്നത് യാദൃശ്ചികമായിരിക്കാം. തൊട്ടാല് പൊള്ളുന്ന വിഷയങ്ങളെ പൊതു സമൂഹത്തില് സജീവമാക്കാന് ഇടത് ഭരണകൂടങ്ങള് കാണിക്കുന്ന ശുഷ്കാന്തിയായിരിക്കാം ഇതിനു കാരണം.സ്വാശ്രയ കോളേജ് പ്രശ്നങ്ങളുമായി ബന്ധപ്പെട്ട് വന്ന കോടതിവിധികളായിരുന്നു ഇതിലേറ്റവുമധികം ശ്രദ്ധിക്കപ്പെട്ടത്.<br /><br />ഈ കഴിഞ്ഞ ദിവസം കേരളത്തിലെ തൊഴിലാളിസംഘടനകളെ സംശയത്തിന്റെ മുള്മുനയില് നിര്ത്തിക്കൊണ്ട് കോടതി നടത്തിയ പരാമര്ശം രാഷ്ട്രീയ സംഘടനാ നേതൃത്വത്തെ വല്ലാതെ പ്രകോപിതരാക്കിയിരിക്കുന്നു എന്നാണ് അവരുടെ പ്രസ്താവനകളില് നിന്നും മനസ്സിലാവുന്നത്. പ്രത്യക്ഷത്തില് പ്രകോപനപരമെന്ന് വിലയിരുത്തപ്പെടാമെങ്കിലും കോടതിയുടെ വിമര്ശനം പൊതുസമൂഹം പര്പൂര്ണ്ണമായും സ്വാഗതം ചെയ്യാനേ തരമുള്ളൂ. കാര്യം കാണാന് മാത്രമുള്ള ഒരു സംഘം ചേരലായി തൊഴിലാളി സംഘടനകള് അധപ്പതിച്ചിരിക്കുന്നു എന്നു പറഞ്ഞാല് സംഘടനകളും അവരുടെ നേതൃത്വവും തീര്ച്ചയായും പ്രകോപിതരാകും. പക്ഷേ സത്യം അതല്ലെ? മാര്ക്സിസ്റ്റ് പാര്ട്ടിയുടെ സംസ്ഥാന സിക്രട്ടറിയും കേരളത്തിലെ മറ്റേതൊരു പാര്ട്ടി നേതാവിനേക്കാളും നന്നായി സമൂഹത്തിന്റെ ഹൃദയമിടിപ്പ് അറിയുന്നവനുമായ പിണറായി വിജയന് “നോക്കുകൂലി” വിഷയത്തില് നടത്തിയ അതിശക്തമായ പ്രതികരണം ഇവിടെ കൂട്ടി വായിക്കപ്പെടേണ്ടതാണ്.<br /><br />കേരളത്തിലെ ഏത് കുഗ്രാമത്തില് പോയാലും അവിടങ്ങളിലൊക്കെ തൊഴിലാളി സംഘടനകള് ശക്തമായ സാനിധ്യമാണ്. പ്രത്യേകിച്ചും സി.പി.എം, സി.പി,ഐ, കോണ്ഗ്രസ്, ബി,ജെ.പി എന്നീ പാര്ട്ടികളുടെ പോഷകസംഘടനകള്. പല പൊതുപ്രശ്നങ്ങളിലും തൊഴിലാളി കൂട്ടായ്മ എന്ന നിലയില് ഈ സംഘടനകള് യോജിച്ച് പ്രവര്ത്തിച്ച അനുഭവങ്ങളും നമുക്ക് മുന്നില് അനവധിയുണ്ട്.പുതിയ കാഴ്ചപ്പാടുകള് ഉള്ള ഈ പുതിയ സാഹചര്യത്തില് വികസനം, ജനകീയമായ ഇടപെടലുകള്, സാമൂഹ്യ പ്രശ്നങ്ങളോട് കാണിക്കേണ്ട ക്രിയാത്മക നിലപാടുകള്, പ്രകൃതിയോട് കാണിക്കേണ്ട ഉത്തരവാദിത്വം എന്നിവയില് വലിയ പരാജയമല്ലേ ഈ സംഘടനകള്. സംഘടനാ ശേഷി തൊഴിലാളി വര്ഗ്ഗത്തിന്റെ വിലപേശല് ശേഷിയും അതു മൂലം അവരുടെ ജീവിത നിലവാരവും ഉയര്ത്തി എന്നത് നിസ്തര്ക്കമാണ്.ഇതോടൊപ്പം തന്നെ നാടിന്റെ വികസനത്തിലും സമൂഹത്തിന്റെ സമൂലമായ പുരോഗതിയിലും സജീവമായി ഇടപെടാനുള്ള ഉത്തരവാദിത്വം കൂടെ ഇവര്ക്കില്ലെ? ഒട്ടുമിക്ക പൊതു വികസന പ്രശ്നങ്ങളിലും വരട്ടു വാദങ്ങളുമായി മുഖം തിരിക്കുന്ന സമീപനമല്ലെ തൊഴിലാളി യൂനിയനുകള് മുന്നോട്ട് വെക്കുന്നത് എന്നത് കോടതി വിധിക്കെതിരെ പ്രസ്താവനാ മത്സരം നടത്തുന്ന ഇടത്-വലത് തൊഴിലാളി സംഘടനകള് സ്വയംവിമര്ശനപരമായി വിലയിരുത്താന് ഇനിയും വൈകിച്ചു കൂടാ.ചുരുക്കി പറഞ്ഞാല് ഇത്തരം ആക്ഷേപങ്ങള് സജീവമാകുമ്പോള് അതിന്റെ കാര്യകാരണങ്ങള് അറിയാനും അതിനു പരിഹാരം നിര്ദ്ദേശിക്കാനുമുള്ള ഉത്തരവാദിത്വം മാതൃസംഘടനകളില് നിക്ഷിപ്തമാണ്. <br /><br />വികസനപ്രക്രിയയില് സജീവ പങ്കാളികളായിക്കൊണ്ട്, തങ്ങളുടെ ആദര്ശങ്ങളെ മുറുകെപ്പിടിച്ച് സാമൂഹ്യമായ ഉത്തരവാദിത്വങ്ങള് കൂടി നിറവേറ്റിക്കൊണ്ട് മുന്നോട്ട് പോകുന്ന തൊഴിലാളി സംഘടനകളോട് മാത്രമേ പുതിയ തലമുറയ്ക്ക് അനുഭാവം പ്രകടിപ്പിക്കാന് കഴിയൂ എന്നുള്ള ശക്തമായ സന്ദേശം ഉള്ക്കൊള്ളാന് എന്നു തൊഴിലാളി യൂണിയനുകള് തയ്യാറാകുന്നുവോ അന്ന് മാത്രമേ നമ്മുടെ നാടിന്റെ ഭാവി ശോഭനമാവുമെന്ന് പ്രത്യാശിക്കാനാവൂ. അവകാശങ്ങളെക്കുറിച്ചു മാത്രം ബോധവല്ക്കരിക്കപ്പെട്ട ഒരു തൊഴിലാളി സമൂഹത്തെ കടമകളെക്കുറിച്ച് കൂടി ബോധ്യപ്പെടുത്താനുള്ള ഉത്തരവാദിത്വം കൂടെ സംഘടനകള് ഏറ്റെടുത്തേ മതിയാകൂ.പല കോടതി വിധികളോടും പൊതുജനം ശക്തമായ വിയോജിപ്പ് രേഖപ്പെടുത്തിയെങ്കിലും ഇക്കുറി തൊഴിലാളി സംഘടനകളുടെ നിലപാടുകളോടുള്ള കോടതിയുടെ വിയോജിപ്പിനോട് പൊതുസമൂഹം പൂര്ണ്ണമായും യോജിച്ചു എന്നതാണ് സത്യം.മാനേജ് മെന്റിന്റെ കെടുകാര്യസ്ഥത ചര്ച്ചചെയ്യപ്പെടുമ്പോഴും സത്യസന്ധമായ സ്വയംവിമര്ശനം നടത്താന് സംഘടനകള് വൈകിച്ചു കൂടാ.<br /><br /><a href="http://www.nayanji.com">നയജി.കോം</a>swaramhttp://www.blogger.com/profile/07755444877040439922noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-6420048258785155883.post-630703180431180262009-04-30T07:57:00.000-07:002009-05-04T04:29:41.466-07:00മറക്കണം കുട്ടീ നിങ്ങള് എല്ലാം മറക്കണം.അബ്ദുള്ള കുട്ടിക്കിതെന്തു പറ്റി!ഇന്ന് ഈ ചോദ്യം ചോദിച്ച് മൂക്കത്ത് വിരല് വെക്കാത്തവര് ആരുമുണ്ടാവില്ല. കാരണം, പാര്ട്ടി കുട്ടിയെ പുറത്താക്കിയതോ കുട്ടി പാര്ട്ടിയുടെ “ഗതികെട്ട പോക്കില്” മനം നൊന്ത് സാക്ഷാല് ശ്രീ ബുദ്ധനെ തോല്പ്പിക്കുമ്പോലെ എല്ലാം ത്യജിച്ച് ബോധി വൃക്ഷം തേടി പോയതു കൊണ്ടോ ഒന്നും അല്ല.പിന്നെ എന്താണീ ചോദ്യത്തിന് കാരണം. ഏറ്റവും കുറഞ്ഞ പക്ഷം രാഷ്ട്രീയത്തിന്റെ അതിപ്രസരമില്ലാത്തവരോടോ, “പാര്ട്ടി ഗ്രാമങ്ങളിലെ” അന്തേവാസികളല്ലാത്ത കണ്ണൂര്കാരിലാരോടെങ്കിലുമൊക്കെ ചോദിച്ചു നോക്കിയാലും കാര്യം പിടികിട്ടും.<br /><br />പി.ശശിയും, ഗോവിന്ദന് മാഷുമൊക്കെ “അഴുകിയ ഇസ“ത്തിന്റെ പിന്മുറക്കാരാണ്. സമ്മതിക്കണം. സമ്മതിച്ചേ പറ്റൂ. കാരണം, പറയുന്നത് പാര്ട്ടിക്കു വേണ്ടി തന്റെ കൌമാരവും യൌവ്വനവും ഒക്കെ ഹോമിച്ച കുട്ടിയാണ്. കണ്ണൂര്കാര് മൊത്തതില് ഒരു മരവിപ്പിലാണിപ്പോള് എന്നാണ് ചാനലുകളായ ചാനലുകള് ഇരുന്നും കിടന്നും പറന്നും ടെലികാസ്റ്റ് ചെയ്തോണ്ടിരിക്കുന്നത്. പിണറായി വിജയന് എന്ന വന്കിട കോര്പറേറ്റ് മുതലാളിയുടെ പിണിയാളുകളാണ് പാര്ട്ടി ഭരിക്കുന്നതും സംസ്ഥാനത്തെ കുത്തുപാളയെടുപ്പിക്കുന്നതും. ഇതു കേട്ടപ്പോള് സാക്ഷാല് മനോരമ മാത്തുക്കുട്ടിച്ചായനു പോലും കുളിരുകോരി എന്നാണ് പിന്നാമ്പുറം വാര്ത്ത. അതിപ്പോ ലൈവ് ആയിക്കാണിക്കാന് വകുപ്പില്ലാത്തതു കോണ്ട് മാത്രം മലയാളത്തിന്റെ സുപ്രഭാതവും വാര്ത്തയുടെ ചടുലതയും കണ്ണടച്ചു എന്ന് മാത്രം. കുട്ടി നല്ല അത്യുഗ്രന് ഫോമിലാണ്. വേദികള് കുട്ടിക്കായി കാത്തിരിക്കുകയാണ്.കുട്ടി മൈക്കിനായും! അബ്ദുള്ള കുട്ടിയുടെ ആത്മാത്ഥതയെ സംശയിക്കേണ്ട കാര്യമൊന്നുമില്ല. കാരണം ആളു തന്നെ തന്റേടത്തോടെ നാലാളു കൂടുന്നിടത്തൊക്കെ കാര്യങ്ങള് വളരെ വ്യക്തമായി വിളിച്ചു പറയുന്നുണ്ട്.<br /><br />ഇങ്ങ് കണ്ണൂരില് ഊണും ഉറക്കവുമില്ലാതെ രാവും പകലും കുട്ടിക്ക് വേണ്ടി വോട്ടു തെണ്ടിയ “തെണ്ടികള്” പത്തു വര്ഷം പാര്ലമെന്റില് ഇട്ട് ഈ സഖാവിനെ പഠിപ്പിച്ചത് സോണിയക്ക് ജയ് വിളിക്കാനാണെന്ന് പറയുമ്പോള് അവിശ്വസിക്കേണ്ട കാര്യം തീരെയില്ല. കുറഞ്ഞ പക്ഷം എസ്.എഫ്,ഐ കാരെങ്കിലും ഈ മഹാനെ ഒന്നാദരിക്കേണ്ടതായിരുന്നില്ലേ? ഇനിയും കാര്യം പിടികിട്ടിയില്ലെങ്കില് കൂടുതല് വ്യക്തതയോടെ കുട്ടി വെളിപ്പെടുത്തുകയാണ്... പാര്ട്ടി തെരുവു തെണ്ടികിട്ടിയ വോട്ടൊന്നുമല്ല അബ്ദുവിനെ എം.പി ആക്കിയത്. തന്റെ സ്വഭാവ മഹിമ, ബന്ധങ്ങള് ഇതൊക്കെ കൊണ്ടു മാത്രം കിട്ടിയ പദവി പാര്ട്ടി ദുരുപയോഗിക്കുക മാത്രമാണ് ചെയ്തത്.നന്ദിവേണം സഖാക്കളെ നന്ദി. മുല്ലപ്പള്ളി രാമചന്ദ്രന് അങ്ങേര് പോലും ഞെട്ടിത്തരിച്ചിട്ടുണ്ടാവും ഈ വീര കഥ കേട്ടിട്ട്.<br /><br />ആണ്പെണ് ഭേദമില്ലാതെ കേരളത്തിന്റെ യുവത്വം മുഴുവന് തെരുവിലേക്കിറങ്ങിയപ്പോള് കേരളം കണ്ട ഏറ്റവും വീറുറ്റ തിരഞ്ഞെടുപ്പ് പ്രചരണമായിരുന്നു സഖാവ് അബ്ദുള്ളക്കുട്ടിക്ക് വേണ്ടി ആദ്യമായി കണ്ണൂരില് നടന്നത്.കുട്ടിക്ക് അതു മറക്കാം. സ്വാര്ത്ഥതയുടെ പ്രതിരൂപമായി അധപ്പതിച്ചു പോയവര്ക്ക് ചരിത്രത്തെ നോക്കി കൊഞ്ഞനം കുത്താന് എളുപ്പമാണ്. വന്നവഴികള് മറക്കാന് അതിലേറെ സുഖവും. പക്ഷെ, കണ്ണൂരിന്റെ പിടയുന്ന രാഷ്ടീയ മനസ്സില് ഇനിയീ കുട്ടിയുണ്ടാവില്ല.ഒരിക്കലും. ഇന്ന് അബ്ദുള്ളക്കുട്ടിക്ക് യെച്ചൂരിയും കാരാട്ടുമൊക്കെ ബുദ്ധിജീവി നാട്യങ്ങളുമായി ജീവിക്കുന്ന കപടരാഷ്ടീയക്കാരാണ്.അഹന്തയുടെ ഹാലിളക്കം ഒരു മനുഷ്യനെ എത്രത്തോളം മലിനമാക്കുമോ അതിലേറെ ചീഞ്ഞളിഞ്ഞിരിക്കുന്നു ഈ ചെറുപ്പക്കാരന്റെ രാഷ്ട്രീയ മനസ്സ്. ഒരുപക്ഷെ കേരളം കണ്ട ഏറ്റവും നികൃഷടനായ രാഷ്ട്രീയ ഭിക്ഷാംദേഹി ഈ മനുഷ്യനാണെന്നു പറഞ്ഞാല് രണ്ടു പക്ഷമുണ്ടാവില്ല.<br /><br />നാലാളു കൂടുന്നിടത്ത് കയ്യടി വാങ്ങാന് എന്തും വിളിച്ചു പറയാന് മടിയില്ലാത്ത “മഞ്ഞ” രാഷ്ട്രീയക്കാരനായി മാറിപ്പോയ ഈ മനുഷ്യനെ കുലംകുത്തികളുടെ ആലയത്തില് കൊണ്ട് തളച്ചത് ചരിത്ര നിയോഗമാവാം.കമ്യൂണിസം എടുക്കാ ചരക്കാണെന്ന വീരവാദം, ഇന്ന് അബ്ദുള്ളക്കുട്ടിയുടെ പ്രാണവായുവും ആവേശവുമായ ശ്രീ മന് മോഹന് സിങ്ങു പോലും അംഗീകരിക്കാനിടയില്ല.കാരണം അദ്ദേഹത്തിന്റെ തലയില് ഇപ്പോഴും കാലഘട്ടങ്ങളുടെ സ്പന്ദങ്ങള് നിലച്ചിട്ടില്ല.ഒരുപാട് നിലപാട് വൈരുധ്യങ്ങള്ക്കിടയിലും രാഷ്ടീയമായ മാന്യതയും, വിവേകപൂര്വ്വമായ നിലപാടുകളും മന് മോഹനെന്ന രാഷ്ട്രീയക്കരനല്ലാത്ത ഈ രാഷ്ട്രീയക്കാരനിലുണ്ട്. ചിന്തയും, പ്രവൃത്തിയും സമ്പത്തിനോടും അരാഷ്ട്രീയമായ പലതിനോടും സന്ധിചെയ്യപ്പെട്ടു പോയ അബ്ദുള്ളകുട്ടിയുടെ പ്രതികരണങ്ങള് സമനില തെറ്റിയ കപട ആദര്ശക്കാരന്റെ കവല പ്രസംഗങ്ങള്ക്കപ്പുറം ഒന്നുമല്ലെന്ന് പ്രബുദ്ധമായ ഒരു സമൂഹത്തിന് തിരിച്ചറിയാന് ഒരു പാട് നേരമൊന്നുമെടുക്കില്ല.<br /><br />പാര്ട്ടി നിലപാടുകളെ പരസ്യമായി വിമര്ശിച്ചിട്ടും തെറ്റു ചെയ്യുന്ന കുട്ടിയോട് കാണിക്കേണ്ട സമചിത്തത പലഘട്ടങ്ങളിലും പാര്ട്ടി കാണിച്ചിട്ടും, നിലവാരമില്ലാത്ത പ്രസ്താവനകളിലൂടെയും പ്രഖ്യാപനങ്ങളിലൂടെയും ഒരു പ്രസ്ഥാനത്തെ മുഴുവന് വെല്ലുവിളിച്ചപ്പോഴും മാന്യമായ നിലപാടുകളുമായി പാര്ട്ടി മുന്നോട്ടു പോവുകയായിരുന്നു. അതൊക്കെ തന്റെ ജനകീയ അടിത്തറയില് പാര്ട്ടിക്കുള്ള ഭയം കൊണ്ടാണെന്നു തെറ്റിദ്ധരിച്ചു പോയ ഈ “രാഷ്ട്രീയ ശിശു” ഇന്ന് എത്തേണ്ടിടത്ത് തന്നെ എത്തിയിരിക്കുന്നു.<br /><br />സമരങ്ങളോടും വികസനത്തോടുമുള്ള കുട്ടിയുടെ കാഴ്ചപ്പാട് സജീവ പരിഗണനയോടെ പാര്ട്ടി എടുക്കുമായിരുന്നു. പക്ഷെ ജനകീയ സമരങ്ങളെ മുഴുവന് പരിഹസിച്ചും തൊഴിലാളിയുടെ അവകാശങ്ങള് പോലും നിഷേധിക്കുന്നവരുടെ നാവാകുകയും ചെയ്യുന്ന ഒരാളുടെ ആദര്ശ പ്രസംഗങ്ങള്ക്ക് വേശ്യകളുടെ ചാരിത്ര പ്രസംഗത്തിന്റെ വിലപോലും കല്പ്പിക്കാനാവുമൊ? വികസനമായാലും ചരിത്രമായാലും പ്രതീകവല്ക്കരണമായാലും നരവേട്ടയുടെ നേര്ക്കാഴ്ചയായ മോഡി മോഡലിലേക്ക് കേരളം പോലൊരു സംസ്ഥാനത്തെ എത്തിക്കണമെന്ന ആശയം നമ്മുടെ സാമൂഹ്യ രാഷ്ട്രീയ പശ്ചാത്തലമറിയുന്ന സ്കൂള് വിദ്യാര്ത്ഥിക്കു പോലും ഉള്ക്കൊള്ളാനാവാത്തല്ലേ? മാധ്യമപ്പടയെ കണ്ടാല് പാര്ട്ടി നിലപാടുകള്ക്കു പുല്ലു വില കല്പ്പിച്ച് പാര്ട്ടിയെയും നേതാക്കളെയും ചെളിവാരിയെറിയുന്നവരെ ചുവപ്പു പരവതാനി വിരിച്ച് സ്വീകരിക്കാന് മാര്ക്സിസ്റ്റ് പാര്ട്ടി, തലയില് മുണ്ടുമിട്ട് മദ്യസല്ക്കാരത്തിന് പോകുന്നവരുടെ അന്തികമ്മറ്റിയാണെന്ന് കരുതിപ്പോയോ കുട്ടി?<br /><br />തിരഞ്ഞെടുപ്പുകാലത്ത് തന്റെ നേര്ക്ക് പാര്ട്ടി ആക്രമങ്ങളഴിച്ചു വിടുകയാണെന്ന് ചെണ്ട കൊട്ടിപ്പാടിയ ഈ കുട്ടിക്ക് കണ്ണൂരിലെ പാര്ട്ടിയുടെ ശക്തി അറിയാത്തതു കോണ്ടാണോ? പാര്ട്ടിക്കു പുറത്ത് പോയവര് ആരായാലും അവരെക്കുറിച്ച് ഉതകണ്ഡപ്പെടേണ്ട ബാധ്യത ഈ പ്രസ്ഥാനത്തിനില്ല. പിന്നെ അബ്ദുള്ളക്കുട്ടിയെന്ന ഒറ്റുകാരനെ ശാരീരികമായി നേരിടാനുള്ള ബുദ്ധിശൂന്യതയൊന്നും പാര്ട്ടിക്കുണ്ടാവാനും വഴിയില്ല.അബ്ദുള്ള കുട്ടി ജീവിക്കണമെന്നത് പാര്ട്ടിയുടെ കൂടെ ആവശ്യമാണ്. കൊണ്ടും കൊടുത്തും വളര്ന്ന ഒരു പ്രസ്ഥാനത്തിന്റെ ആത്മാംശം ഊറ്റി വളര്ന്ന് പന്തലിച്ചപ്പോള് എല്ലാം തികഞ്ഞവനെന്ന അഹന്തയും പേറി അത്ര പെട്ടന്ന് തീരരുത് ഈ “കുട്ടി യുഗം“.ഈ വര്ഗവഞ്ചകനെ പൊതു ജനമദ്ധ്യത്തില് രാഷ്ട്രീയമായി നേരിടുക തന്നെ ചെയ്യേണ്ടതുണ്ട്.പാര്ട്ടിക്കു നേരെ ചെളിവാരിയെറിഞ്ഞ് ആളാകാമെന്ന വ്യാമോഹം പണത്തോടും പ്രതാപത്തോടും മാത്രം കൂറുപുലര്ത്തിയ ഒരു ഒറ്റുകാരന്റെ ദിവാസ്വപ്നം മാത്രമായിരുന്നുവെന്ന് തെളിയിച്ചു കൊടുക്കേണ്ട ബാധ്യത ഇനി ഈ പ്രസ്ഥാനത്തിന്റേതാണ്. വടകര മണ്ഡലത്തില് നിലം തൊടാതെ പറന്ന കെ.പി ഉണ്ണികൃഷ്ണനെന്ന കാലുമാറിയുടെ അനുഭവം കൂറുമാറി കൂട്ടുകൂടുന്ന ഈ കുട്ടിയെയും കാത്തിരിക്കുന്നു. കാലം സാക്ഷി, ചരിത്രം സാക്ഷി രക്തസാക്ഷി കുടീരം സാക്ഷി എന്നു തൊണ്ടകീറി അലറി വിളിക്കുന്ന തൊഴിലാളി സഖാക്കളുടെ എരിയുന്ന മനസ്സിലെ രാഷ്ട്രീയാഗ്നിയെ തടയാന് അബ്ദുള്ളക്കുട്ടി ചേക്കേറിയ സുധാകര-രാഘവാതികളുടെ രാഷ്ടീയ -മാഫിയ- ക്വട്ടേഷന് സംഘത്തിന്റെ പാളയത്തിന് കഴിയില്ല.<br /><br />പാര്ട്ടി ലെവിയും പാര്ട്ടി അംഗത്വവും പുച്ഛത്തോടെ പറയുന്ന കുട്ടി അറിഞ്ഞില്ലായിരിക്കാം, ഈ പണം എത്തുന്നത് അടിയന്തിരാവസ്ഥകാലത്തും പിന്നീടും ഗുണ്ടാപ്പടയുടെയും പോലിസിന്റെയും മത വര്ഗ്ഗീയ കോമരങ്ങളുടെയും നരഹത്യകളുടെ ശേഷപത്രങ്ങളായി അവശേഷിക്കുന്ന ഒരായിരം സഖാക്കളുടെ കഞ്ഞിപ്പാത്രങ്ങളിലേക്കാണെന്ന്.ബയണറ്റിനും ലാടം പിടിപ്പിച്ച ബൂട്ടിനും ഇടയില് ചെങ്കൊടി നെഞ്ചോട് ചേര്ത്ത് പിടിച്ച് ഒരിറ്റ് കണ്ണീര് പൊടിയാതെ പാര്ട്ടിക്കുവേണ്ടി യൌവനവും ബാല്യവും ഹോമിച്ചവരുടെ കണക്കുകള് “പുതിയ കുട്ടി“ക്ക് അറിയില്ലായിരിക്കാം.മറക്കണം കുട്ടീ നിങ്ങള് എല്ലാം മറക്കണം. ഒന്നുമല്ലാതിരുന്ന കുട്ടിയെ അത്ഭുതക്കുട്ടിയാക്കി വളര്ത്തിയെടുത്ത പ്രസ്ഥാനത്തെയും നിങ്ങള്ക്കു വേണ്ടി രാവും പകലും ഓടി നടന്നു തളര്ന്ന എല്ലാവരെയും നിങ്ങള് മറക്കണം.ആര്ക്കും പരാതിയില്ല. പാര്ട്ടി പറയുന്നവരെ ജയിപ്പിക്കാനുള്ള ബാധ്യത പാര്ട്ടിയെ സ്നേഹിക്കുന്നവരുടെ ചുമതലയാണെന്ന് വിശ്വസിക്കുന്നവരാണ് സഖാക്കള്. ജീവിത സായാഹ്നത്തില് എന്നെങ്കിലും ഈ പ്രസ്ഥാനത്തെക്കുറിച്ച് തുറന്ന മനസ്സോടെ നിങ്ങള് ഓര്ത്തുപോയാല്, ചെയ്തു പോയ വിശ്വാസ വഞ്ചനയുടെ പാപഭാരത്താല് ഒരു ആത്മഹത്യാകോളത്തിലെ ചിരിക്കുന്ന മുഖമായി നിങ്ങളെ കാണാനുള്ള ഗതികേടു കൂടി ഞങ്ങള്ക്കുണ്ടാവും.<br /><a href="http://www.nayanji.com">nayanji.com</a>swaramhttp://www.blogger.com/profile/07755444877040439922noreply@blogger.com3tag:blogger.com,1999:blog-6420048258785155883.post-35446678102532944682009-02-03T03:28:00.000-08:002009-02-03T04:11:09.616-08:00Slumdog Millionaire<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjfjE8m1HjUPRFsEJOwXlQVvD3VrC7G_YdlAEEcinET-zk2y_DFoDh7T_BS7Q4HBuqd4OH1KG_d5R5pZfF4uvsVSzpzORf-UfR6HMvXpt7eElMG2mIs4bDjX8Dulv6-Nync5evB-An54co/s1600-h/sm.jpg"><img id="BLOGGER_PHOTO_ID_5298532945254894706" style="FLOAT: left; MARGIN: 0px 10px 10px 0px; WIDTH: 270px; CURSOR: hand; HEIGHT: 397px" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjfjE8m1HjUPRFsEJOwXlQVvD3VrC7G_YdlAEEcinET-zk2y_DFoDh7T_BS7Q4HBuqd4OH1KG_d5R5pZfF4uvsVSzpzORf-UfR6HMvXpt7eElMG2mIs4bDjX8Dulv6-Nync5evB-An54co/s400/sm.jpg" border="0" /></a>Slumdog Millionaire is the story of Jamal Malik (Patel), an 18 year-old orphan from the slums of Mumbai, who is about to experience the biggest day of his life. With the whole nation watching, he is just one question away from winning a staggering 20 million rupees on India¹s "Who Wants To Be A Millionaire?"<br />But when the show breaks for the night, police arrest him on suspicion of cheating; how could a street kid know so much? Desperate to prove his innocence, Jamal tells the story of his life in the slum where he and his brother grew up, of their adventures together on the road, of vicious encounters with local gangs, and of Latika (Pinto), the girl he loved and lost. Each chapter of his story reveals the key to the answer to one of the game show¹s questions.<br />Each chapter of Jamal¹s increasingly layered story reveals where he learned the answers to the show¹s seemingly impossible quizzes. But one question remains a mystery: what is this young man with no apparent desire for riches really doing on the game show?<br />When the new day dawns and Jamal returns to answer the final question, the Inspector and sixty million viewers are about to find out.<br /><br />Cast Information<br />Dev Patel: Jamal Malik (older) <br />Freida Pinto: Latika (older) <br />Madhur Mittal: Salim Malik (older) <br />Anil Kapoor: Prem <br />Irrfan Khan: Inspector <br />Tanay Hemant Chheda: Jamal (middle) <br />Tanvi Ganesh Lonkar: Latika (middle) <br />Ashutosh Lobo Gajiwala: Salim (middle) <br /><br /><object width="425" height="344"><param name="movie" value="http://www.youtube.com/v/AIzbwV7on6Q&hl=en&fs=1"></param><param name="allowFullScreen" value="true"></param><param name="allowscriptaccess" value="always"></param><embed src="http://www.youtube.com/v/AIzbwV7on6Q&hl=en&fs=1" type="application/x-shockwave-flash" allowscriptaccess="always" allowfullscreen="true" width="425" height="344"></embed></object><br /><br />AR RAHMAN WON THE PRESTEGIOUS GOLDEN GLOBE AWARD FOR SLUMDOG MILLIONAIREswaramhttp://www.blogger.com/profile/07755444877040439922noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-6420048258785155883.post-63735347143958201262009-01-01T13:46:00.000-08:002008-12-31T22:30:16.969-08:00ഗാസയുടെ സ്വപ്നങ്ങള്നിറങ്ങളുംസ്വപ്നങ്ങളുമില്ലാത്ത ഭാവിയെക്കുറിച്ച്...<br />ആശങ്കകള് പകുത്തെടുക്കാന് കൂടപ്പിറപ്പുകളില്ലാത്ത ഞങ്ങളെക്കുറിച്ച്...<br />നിലയ്ക്കാത്ത വെടിയൊച്ചകളില് അലിഞ്ഞില്ലാതാവുന്ന പ്രിയപ്പെട്ടവരുടെ ദീനരോദനങ്ങളെക്കുറിച്ച്...<br />അപ്രിയസത്യങ്ങള്ക്ക് നേരെ കണ്ണടയ്ക്കുന്ന എന്റെ ലോകത്തിന്റെ നെറികേടിനേക്കുറിച്ച്...<br />പ്രാണവായുവിനു പോലും അധിനിവേശക്കാരനോട് ഇരക്കേണ്ടി വരുന്ന ഗതികേടിനെക്കുറിച്ച്..<br />എന്റെ പേര്, പാലസ്തീന്...<br /><br />പിറന്നു വീഴുന്ന ഓരോ കുഞ്ഞും അഭയാര്ത്ഥികളാകണമെന്ന ക്രൂരതയെ കണ്ടില്ലെന്നു നടിക്കാം<br />പിറന്ന മണ്ണില് ജീവിക്കാനായ് കല്ലുകളുമായ് യുദ്ധം നയിക്കുന്നവരെ കടന്നുകയറ്റക്കാരനാക്കുന്ന<br />പുതിയ നീതിശാസ്ത്രവും അംഗീകരിക്കാം.<br />വികൃതമായ ഒരു ഭൂപടം പോലും സ്വന്തമായില്ലാത്ത ഒരു ജനതയുടെ ആത്മരോഷത്തെയും അവഗണിക്കാം.<br /><br />പക്ഷെ, ഞങ്ങള് കുഞ്ഞുങ്ങള് എന്തു പിഴച്ചു?<br /><br />അക്ഷരങ്ങള് പഠിക്കേണ്ട ഞങ്ങളിന്ന് കല്ലെറിയാന് പഠിക്കുന്നു.<br />ചോരകൊണ്ട് ചിത്രങ്ങള് വരക്കുന്നു...<br />പൊട്ടിയൊലിക്കുന്ന തലച്ചോറുകള് ഞങ്ങള്ക്ക് പൊതിച്ചോറിനേക്കാളും പരിചിതമായിരിക്കുന്നു.<br />ഞങ്ങളുടെ ബാല്യവും കൌമാരവും ചോരപ്പൂക്കള് മാത്രം സ്വപ്നം കാണാന് ശീലിച്ചു തുടങ്ങിയിരിക്കുന്നു<br /><br />പ്രിയപ്പെട്ട ഇസ്രയേല്,<br />നിന്നെ ഞങ്ങള് പ്രണയിച്ചേനെ...ആരെക്കാളുമേറെ.<br />നീ വര്ഷിക്കുന്ന ബോബുകള്ക്കും മിസൈലുകള്ക്കും പകരം<br />ഞങ്ങളുടെ നരച്ചു നിറം കെട്ട കോട്ടിനുള്ളിലെ<br />തുന്നിക്കെട്ടിയ കുടലിന്റെ പട്ടിണി മാറ്റാന്<br />റൊട്ടിയും ആഹാരപ്പൊതികളും വലിച്ചെറിഞ്ഞെങ്കില്...<br />നിന്നെ ഞങ്ങള് സ്നേഹം കൊണ്ട് പൊതിഞ്ഞേനെ.swaramhttp://www.blogger.com/profile/07755444877040439922noreply@blogger.com10tag:blogger.com,1999:blog-6420048258785155883.post-33723193856061726522007-12-30T23:50:00.000-08:002007-12-31T01:10:41.228-08:00ഒരു വര്ഷം കൂടി കണ്ണടയ്ക്കുന്നു.ദിനരാത്രങ്ങളുടെ കൊഴിഞ്ഞു പോക്കില്, വര്ഷങ്ങള് അസ്തമിക്കുന്നു.<br />മനുഷ്യര് അതൃപ്തമായ മനസ്സോടെ മരിച്ചു ജീവിക്കുന്നു.<br />സ്നേഹത്തിന്റെയും സമഭാവനയുടെയും പൊയ്പോയ ഗൃഹാതുരത്വത്തില് തലതല്ലിപ്പിടയുന്ന കുറെ അക്ഷരങ്ങള്, ആശസകളുടെ രൂപത്തില് നമുക്ക് ചുറ്റിലും.<br />ചോരകിനിയുന്ന പോരാട്ടങ്ങളും അടിച്ചമര്ത്തപ്പെടുന്നവന്റെ ആര്ത്ത നാദങ്ങളും കോണ്ട് ശബ്ദമുഖരിതമായ നവ ലോകം. ആര് ആര്ക്കുവേണ്ടിയെന്ന ചോദ്യം വിലാപമായി അലയടിക്കുന്നു. എഴുതപ്പെടാത്ത ചരിത്രത്തിന്റെ എച്ചില്കൂനയില് പുഴു നുരയ്ക്കുന്ന നെഞ്ചകവുമായി ബാല്യങ്ങളുടെ വഴിപാടുകള്.<br />വിഷലിപ്തമായ ലോകത്തിന്റെ സ്റ്റാറ്റസിനു ചേരാത്ത കുഴിഞ്ഞ കണ്ണുകളും ഒട്ടിയ വയറും സമൂഹത്തിന്റെ രൂപമാണെങ്കില് പിന്നെയും നമ്മളെന്തിനു മാനുഷികതയെയും, മാനവികതയെയും കുറിച്ച് വാചാലമാകണം.<br />ഉയരങ്ങളിലേയ്ക്കുള്ള യാത്രയില്, ഉന്മൂലനത്തിന്റെയും, അധിനിവേശത്തിന്റെയും ക്രൌരവുമായി സന്ധിചെയ്യുന്നുവെങ്കില് ചോരവീഴുന്ന തെരുവുകളില് പൂക്കാലം സ്വപ്നം കാണുന്നതില് എന്തര്ത്ഥം.<br /><br />പ്രകൃതിയെയും മണ്ണിനെയും മറന്നുള്ള വികസനത്തിന് മുന്നറിയിപ്പുകളായി വന്ന സുനാമിയും, കൊടുങ്കാറ്റും, ഭൂകമ്പങ്ങളും മാനവരാശിയെ ഒട്ടും അസ്വസ്ഥമാക്കുന്നില്ലെന്ന തിരിച്ചറിവ്, വരാനിരിക്കുന്ന കെടുതികളുടെ ഭീകരതയിലേക്ക് വിരല്ചൂണ്ടുന്നു. മലിനമാക്കപ്പെട്ട വായുവിനെയും, ജലത്തെയും കുറിച്ചുള്ള ചര്ച്ചകള് എങ്ങുമെത്താതെ പോകുന്നുവെങ്കിലും ഇടതടവില്ലാതെ പ്രവഹിക്കുന്ന പുകയും മലിന ജലവും ലോക രക്ഷകരില് ആരെയും ചകിതരാക്കുന്നില്ലെന്നതും ചിന്തനീയമാണ്. കെടുകാര്യസ്ഥതയുടെയും വൃത്തിഹീനതയുടെയും പര്യായങ്ങളായി നില്ക്കുന്ന ഭരണകൂടങ്ങളും, ശുചിത്വം സര്ക്കാരിന്റെ മാത്രം ചുമതലയാണെന്ന് കരുതിപോരുന്ന ഒരു സമൂഹവും ഉള്ളിടത്തോളം പ്രകൃതി കരഞ്ഞു കൊണ്ടേയിരിക്കും, കാലചക്രം ഉരുളുകയും ചെയ്യും.<br /><br />അരാഷ്ട്രീയവാദം ഏറെ സ്വീകരിക്കപ്പെട്ട ഒരു വര്ഷം കൂടിയായിരുന്നു 2007. ഇടതിന് നേരെ ഏറ്റവും രൂക്ഷമായ രാഷ്ട്രീയ-മാധ്യമ കയ്യേറ്റമുണ്ടായതും 2007 ന്റെ പ്രത്യേകത തന്നെ. മലീമസമാക്കപ്പെടുന്ന രാഷ്ടീയ-സാമൂഹ്യ മണ്ഡലത്തിന് തിളക്കമാര്ന്ന നാളെകള് ഉണ്ടായേക്കുമെന്ന പ്രത്യാശ 2008 ലേക്ക് നീക്കി വയ്ക്കാം. വിശ്വാസികളെയും വിശ്വാസത്തെയും രാഷ്ടീയമായി ദുരുപയോഗം ചെയ്യാനും, അതിന്റെ പേരില് സാമൂഹ്യമായ വേര്തിരിവുകള് ഉണ്ടാക്കാനുമുള്ള ശ്രമവും അതിനെതിരായ ശക്തമായ പ്രതിരോധവും ഈ വര്ഷത്തിന്റെ തിളക്കം കൂട്ടുന്നു. കൂട്ടത്തല്ലിനിടയില് ചോരയുടെ മണം തേടുന്നവരെയും കേരള ജനത തിരിച്ചറിഞ്ഞു എന്നതും പ്രത്യേകതയായിരുന്നു. അരാഷ്ട്രീയതയ്ക്കെതിരെയും, സാമൂഹ്യമായ പുരോഗതിക്കുവേണ്ടിയുമുള്ള ശക്ത്മായ പോരാട്ടത്തിന്റെ വേദിയാകട്ടെ വരും വര്ഷങ്ങള്.<br /><br />ആസ്വാദനരീതിയില് മലയാളിക്കു വന്ന മാറ്റം വളരെ പ്രകടമായതായിരുന്നു ഈ വര്ഷം. സിനിമയില്, അവാര്ഡ് പടങ്ങള് എന്ന് ലേബല് ചെയ്യപ്പെടാവുന്ന പല സിനിമകള്ക്കും കിട്ടിയ ശക്തമായ ജനപ്രിയത കലാസ്വാദനത്തിലെ നിലവാരപ്പട്ടികയുടെ മുന്നിരയിലേക്ക് മലയാളിയെ പിടിച്ചു കയറ്റുന്നു. ഒപ്പം, സൂപ്പര് എന്നും മെഗാ എന്നും വമ്പന് ബജറ്റെന്നും പറഞ്ഞ് മലയാളി പ്രേക്ഷകരെ ഹൈജാക്ക് ചെയ്യാന് ഇനിയും കഴിയില്ലെന്ന് മലയാളത്തിന്റെ വമ്പന് സ്രാവുകള്ക്ക് തിരിച്ചറുവുണ്ടായ വര്ഷവും ഇതു തന്നെ. ടിവി എന്ന ജനകീയ മാധ്യമത്തില് പരീക്ഷണങ്ങളുടെ കാലമായിരുന്നു ഇത്. റിയാലിറ്റി ഷോകളിലൂടെ പൈങ്കിളി സീരിയലുകളില് നിന്നും മലയാളിയെ രക്ഷപ്പെടുത്തിയ 2007 ചാനലുകളുടെ “ചാകര” വര്ഷമായിരുന്നു. ചാനലുകളുടെ പിന്നാമ്പുറക്കഥകള് സജീവമായി ചര്ച്ചചെയ്യപ്പെട്ടതും,വാര്ത്തകളില് വെള്ളം ചേര്ക്കുന്നതും, അതു വെളിവാക്കപ്പെടുന്നതും കണ്ട് മലയാളി പകച്ചു പോയതും ഈ വര്ഷം തന്നെ.<br /><br />നഷ്ടങ്ങളുടെ കുത്തൊഴുക്കായിരുന്നു 2007. സമൂഹത്തിന്റെ നാനാ തുറകളെയും സജീവമാക്കി നിര്ത്തിയ ഒരുപാട് പ്രഗല്ഭരുടെ വേര്പാട് തീരാ നഷ്ടമുണ്ടാക്കിയ വര്ഷം. അവര് നിര്ത്തിവച്ചിടത്തു നിന്നും വീണ്ടുമൊരു തുടക്കമുണ്ടാവുമെന്ന പ്രത്യാശയോടെ തന്നെ 2008 നെ വരവേല്ക്കാം.<br /><br />ചിതലിലൂടെ, പരിചയപ്പെട്ട, മനസ്സ് തുറന്ന് അഭിപ്രായങ്ങളും ആശയങ്ങളും പങ്കുവെച്ച പ്രിയപ്പെട്ട കൂട്ടുകാര്ക്ക് , എല്ലാവിധ ആശംസകളും നേരുന്നു.സ്നേഹിക്കുവാനും സ്നേഹിക്കപ്പെടാനും ഒപ്പം നന്മയുടെ തുരുത്താവാനും എല്ലാവര്ക്കും കഴിയട്ടെ.swaramhttp://www.blogger.com/profile/07755444877040439922noreply@blogger.com5tag:blogger.com,1999:blog-6420048258785155883.post-15585215839802551752007-10-16T04:49:00.000-07:002007-10-17T02:58:02.392-07:00പാപം ചെയ്യാത്തവര് കല്ലെറിയട്ടെ!!സാമൂഹ്യ സാംസ്കാരിക രാഷ്ട്രീയ പുരോഗതിയുടെ ചുക്കാന് പിടിച്ച പാരമ്പര്യത്തിന്റെ പിന്ബലമുള്ള ന്യൂനപക്ഷ മുഖങ്ങള് ഈ അടുത്തകാലത്ത് വിവേകശൂന്യതയുടെ വെറും ആള്ക്കൂട്ടങ്ങള് മാത്രമാവുന്നുവോ? ആര്ക്കു നേരെയും എന്തും വിളിച്ചു പറയാമെന്ന അഹന്തയും ഗര്വ്വുമാണോ ശുഭ്ര വസ്ത്രധാരികളെ ഭരിക്കുന്നത്. പ്രതികരണങ്ങളും പ്രതിഷേധങ്ങളും വരുമ്പോള് ഹാലിളകുന്നവര് പള്ളിമേടകളില് ഇടയലേഖനങ്ങള് ഇറക്കുന്നതും “നികൃഷ്ടരാഷ്ടീയത്തിലെ” ഭിക്ഷാംദേഹികളാവുന്നതും കണ്ട് കേരളം ലജ്ജിക്കുന്നത് ഇവരറിയുന്നില്ലേ? തങ്ങളെ തൊടുന്നവനെ ചുട്ടുകളയുമെന്ന് ഭീഷണിപ്പെടുത്തുന്നവര് ഒന്ന് മറക്കുന്നു. ഇത് കേരളമാണ്. വംശീയതയുടെയും ജാതീയതയുടെയും അന്തകവിത്തുകളെയും മതവര്ഗ്ഗീയ കോമരങ്ങളെയും തളയ്ക്കേണ്ടിടത്ത് തളയ്ക്കാനറിയാവുന്ന ജനതയുടെ നാട്.<br /><br />തൊട്ടാല് പൊള്ളുന്ന കാര്യം പറയുമ്പോള് പള്ളിമേടകളിലും അരമനകളിലും ന്യൂനപക്ഷകാര്ഡെടുത്ത് വീശാന് തുടങ്ങിയിട്ട് കാലം കുറെയായി. കാര്യം പറയുമ്പോള് എന്തിനിത്ര വെപ്രാളാം?മതവൈരം ആളിക്കത്തിക്കാന് കാത്തു നില്ക്കുന്നവര്ക്ക് അവസരങ്ങള് കൊടുക്കരുതെന്ന ഉദാത്തമായ രാഷ്ട്രീയബോധം പരിധിവിട്ട വിമര്ശനങ്ങള് പാടെ ഒഴിവാക്കിക്കൊണ്ട് മാന്യമായ ഇടപെടലുകളിലൂടെ പ്രശ്നങ്ങള്ക്ക് പരിഹാരം കാണാന് എന്നും ഇവിടത്തെ ഇടത് രാഷ്ട്രീയ നേതൃത്വം ശ്രമിച്ചു പോന്നു. പക്ഷെ തെമ്മാടിത്തത്തിന്റെ ഭാഷയായിരുന്നു തിരിച്ചുള്ള പ്രതികരണങ്ങള്.<br /><br />ഒരു നേരത്തെ അന്നത്തിന് ഗതിയില്ലാത്തവനും , കാപിറ്റേഷന് കൊടുക്കാന് കഴിവില്ലാത്തവനും പഠിക്കേണ്ടെന്നും യാതൊരുഉളുപ്പുമില്ലാതെ കേരള ജനതയോട് വിളിച്ചു പറഞ്ഞവര്, ഒരിക്കല് ചീറ്റിപ്പോയ കള്ളക്കഥകള്ക്കു പുതിയ വ്യാഖ്യാനങ്ങള് നല്കിക്കൊണ്ട് വിശ്വാസികള്ക്കിടയിലേക്കിറങ്ങുമ്പോള് അതിനെതിരെ ചങ്കൂറ്റത്തോടെ പ്രതികരിക്കാന് ഒരു പാര്ട്ടിയെങ്കിലും ഉണ്ടായി എന്നതില് കേരള ജനതയ്ക്കഭിമാനിക്കാം. മതേതരത്വവും ന്യൂനപക്ഷസ്നേഹവും ആരുടെയും ളോഹയിലെയും ചരടില് കെട്ടിയതല്ലെന്നും ഭാരതത്തിന്റെ ആത്മാവു തൊട്ടറിഞ്ഞ ഒരു ജനതയുടെ സൃഷ്ടയാണതെന്നുമുള്ള ശക്തമായ കമ്മ്യൂണിസ്റ്റ്ബോധം നട്ടെല്ലിനുറപ്പില്ലാത്ത ഖദറുധാരികള്ക്ക് ഒരു പക്ഷെ മനസ്സിലാവാതെ വന്നേക്കാം. ന്യൂനപക്ഷ പീഡനമെന്ന ഉമ്മാക്കി കാട്ടി വിരട്ടി ഒരു പ്രസ്ഥാനത്തെ അപ്പാടെ തൂത്തു വാരിക്കളയാമെന്നുള്ള വ്യാമോഹം ഏത് മസ്തിഷ്കത്തില് ഉദിച്ചതായാലും അതിനെ വേരോടെ പിഴുതെറിയാനുള്ള ആര്ജ്ജവം കേരളത്തിലെ രാഷ്ടീയപ്രസ്ഥാനങ്ങള്ക്കുണ്ടെന്ന് കാലം തെളിയിക്കുക തന്നെ ചെയ്യും. ഏറ്റവും ആര്ഭാടമുള്ള വാഹനങ്ങള് ഉപയോഗിക്കുകയും സുഖലോലുപതയില് അഭിരമിക്കുകയും ചെയ്യുന്ന ഒരുകൂട്ടം ദല്ലാളന്മാരിലേയ്ക്ക് ഒതുക്കെപ്പെട്ടുപോയ സഭകളെ പഴിക്കാത്ത എത്ര വിശ്വാസികള് ബാക്കിയുണ്ടെന്ന് നാഴികയ്ക്ക് നാല്പതുവട്ടം സൂക്തങ്ങള് ഉരുവിടുന്നവര് ചിന്തിക്കട്ടെ!! ഭരിക്കുന്നവര് കഴുതകളാണെന്നും കളിയിലെ കേമന്മാര് തങ്ങളാണെന്നുമുള്ള അഹന്തയില് കണ്ണില് കാണുന്നതെല്ലാം തല്ലിയുടക്കുന്ന ഭ്രാന്തമായ ഒരവസ്ഥയിലെത്തിച്ചേര്ന്നിരിക്കുന്ന ഇവരെ ചാട്ടവാറടിക്കേണ്ടത് വിശ്വാസികളാണ്. വിശ്വാസത്തെയും വിശ്വാസികളെയും ചൂഷണം ചെയ്ത് തടിച്ചു കൊഴുക്കുന്നവരെ വിശ്വാസികള് തിരിച്ചറിഞ്ഞു തുടങ്ങിയതിന്റെ അടിയൊഴുക്കുകള് അരമനകളിലെ തമ്പുരാക്കന്മാരുടെ ഉറക്കം കെടുത്തി തുടങ്ങിയിട്ട് നാളേറെയായി. ഇടത്പക്ഷത്തിന്റെ ശക്തമായ വേരോട്ടം സമൂഹത്തിന്റെ നാനാഭാഗത്തും ഉണ്ടായി തുടങ്ങിയപ്പോള് സര്വ്വസന്നാഹങ്ങളുമായി തെരുവിലേക്കിറങ്ങാന് ഇവര് നിര്ബന്ധിതരായിര്ക്കുന്നു.<br /><br />വിജയന്മാഷുടെ മരണത്തെക്കുറിച്ചുള്ള അഴീക്കോടിന്റെ സത്യസന്ധമായ നിഷ്കളങ്കമായ പ്രതികരണത്തിനു നേരെ കുരച്ചു ചാടിയ മാധ്യമ-രാഷ്ട്രീയ വിശാരദനമാര് ഇന്ന് മാലാഖവേഷം കെട്ടി നിറഞ്ഞാടുന്നത് കാണുമ്പോള് പെറ്റതള്ളപോലും നെഞ്ചിലിടിച്ച് കരയുന്നുണ്ടാവും. ഈ നികൃഷ്ടജന്മങ്ങളെ ചുമന്നു പെറ്റതിന്റെ ദുര്വിധിയോര്ത്ത്. മത്തായി ചാക്കോയെന്ന ഉത്തമകമ്യൂണിസ്റ്റിന്റെ കറപുരളാത്ത ജീവിതത്തിനു നേരെ കാറിത്തുപ്പുന്നതാരായാലും അതിനെ ശക്തമായി ചെറുക്കേണ്ട ബാധ്യത അദ്ദേഹം പ്രതിനിധാനം ചെയ്ത പ്രസ്ഥാനത്തിനും അതിന്റെ അമരത്തു നില്ക്കുന്നവര്ക്കുമുണ്ട്. നികൃഷ്ടമായ ആരോപണങ്ങള് നിരത്തി വിശ്വാസത്തിന്റെയും വിശ്വാസികളുടെയും ഇടയില് ഇറങ്ങി രാഷ്ടീയം കളിക്കാന് ഇറങ്ങിപ്പുറപ്പെട്ടവര്ക്ക് ഇനി തലയില് മുണ്ടിട്ട് പോകുകയേ നിവൃത്തിയുള്ളൂ.<br /><br />ശാന്തിയുടെയും സാന്ത്വനത്തിന്റെയും വഴികാട്ടികളാവേണ്ട ആത്മീയനേതൃത്വത്തില് നിന്നും വഞ്ചനയുടെയും നെറികേടിന്റെയും തെമ്മാടിത്തത്തിന്റെയും ചെയ്തികളുണ്ടാവുമ്പോള് പ്രതികരിക്കാതെ നോക്കിയിരിക്കാന് കമ്മ്യൂണിസ്റ്റ് പ്രസ്ഥാനം ഷണ്ഡന്മാരുടെ ഇടത്താവളമാണെന്ന് കരുതിപ്പോയൊ അരമനയിലെ കുഞ്ഞാടുകള്? വിശ്വാസികളെയും അവരുടെ വിശ്വാസങ്ങളെയും അങ്ങേയറ്റം ബഹുമാനത്തോടെ നോക്കിക്കാണുന്ന ഒരു പ്രസ്ഥാനത്തിനു നേരെ കുരച്ചു ചാടുന്നവര് ഇന്നലെകളിലെ പാഠങ്ങള് അറിയാത്തവരാണ്. തെറ്റ് കാണുമ്പോള് ചൂണ്ടിക്കാണിക്കുക മനുഷ്യ സഹജം. അത് തിരുത്താനുള്ള ആര്ജ്ജവം ന്യൂനപക്ഷ-ഭൂരിപക്ഷ പീഡന വാദങ്ങള് നിരത്തുന്ന മാന്യന്മാര്ക്കുണ്ടൊ എന്നേ ഇനി അറിയേണ്ടൂ. ഈ കൂട്ടുകെട്ടിന്റെ അടുത്ത നീക്കം വളരെ ലളിതമായിരിക്കും. കമ്മ്യൂണിസ്റ്റ് പാര്ട്ടിയെ ന്യൂനപക്ഷങ്ങള്ക്കെതിരെയെന്ന വ്യാജേന കാവിസേനയ്കൊപ്പം നിര്ത്തിയുള്ള പുതിയ രാഷ്ട്രീയ വിഷം വമിപ്പിക്കുക. കരുനീക്കങ്ങള്ക്ക് സര്വ്വപിന്തുണയുമായി രാഷ്ട്രീയ സദാചാരം തൊട്ടു തീണ്ടാത്ത കുറെ മാധ്യമപ്പടകളും രാഷ്ടീയ ശകുനികളും ഉണ്ടാവുമെന്നുറപ്പ്.<br /><br />ഒരു റേഡിയൊ അവതാരകന് പറയുന്നത് കേട്ടു. രാഷ്ടീയക്കാരും മതങ്ങളും തമ്മില് പോരടിക്കുന്നത് കൊണ്ട് ആര്ക്കെന്ത് ഗുണമെന്ന്. ഒരു ചരിത്രവിദ്യാര്ത്ഥിപോലും ചോദിക്കാനറക്കുന്ന ചോദ്യം. കേരളത്തിന്റെ ഭാരതത്തിന്റെയും സാമൂഹ്യ സാംസ്കാരിക രംഗത്ത് വികസനവും പുരോഗമനവുമായ കാഴ്ചപ്പാടുകള് വന്നു നിറഞ്ഞത് ഇത്തരത്തിലുള്ള സജീവമായ ചര്ച്ചകളും ബൌദ്ധിക സംഘട്ടനങ്ങളും ആയിരുന്നു എന്നത് കാണാതിരിക്കാനാകുമോ?swaramhttp://www.blogger.com/profile/07755444877040439922noreply@blogger.com13tag:blogger.com,1999:blog-6420048258785155883.post-34717674787241837462007-10-07T04:17:00.000-07:002007-10-07T23:18:23.864-07:00വാക്കുകളുടെ പെരുമഴക്കാലം...<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj-OWEghbl__Rd8RyRB_DPPAZ4mc3ORUQZF6gooU4d1vKtr4nVYburtOT8SkiLb78eVpoIYtsgf6wnuCJac9K7jc4iu2b2TdvDP4iF4X3nADQMisCk_Te_GeFuL94vca1QZs2fYPGp1eLo/s1600-h/mash.jpg"><img id="BLOGGER_PHOTO_ID_5118566976624089634" style="DISPLAY: block; MARGIN: 0px auto 10px; CURSOR: hand; TEXT-ALIGN: center" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj-OWEghbl__Rd8RyRB_DPPAZ4mc3ORUQZF6gooU4d1vKtr4nVYburtOT8SkiLb78eVpoIYtsgf6wnuCJac9K7jc4iu2b2TdvDP4iF4X3nADQMisCk_Te_GeFuL94vca1QZs2fYPGp1eLo/s400/mash.jpg" border="0" /></a> <div><div>അതെ, യുക്തിഭദ്രമായ, സ്ഫോടനാത്മകമായ വാക്കുകളുടെ പെരുമഴക്കാലം ഇവിടെ അവസാനിക്കുന്നു.<br />ഭാവനാ സമ്പന്നമായ, തീക്ഷണമായ അക്ഷരങ്ങള് കൊണ്ട് മലയാള മസ്തിഷ്കങ്ങളോട് സദാ ജാഗരൂകരായിരിക്കണമെന്ന് പെരുമ്പറകൊട്ടിയ മാനുഷികാശയങ്ങളുടെ സൂക്ഷിപ്പുകാരന് അരങ്ങൊഴിഞ്ഞിരിക്കുന്നു. തനിക്ക് ശേഷം പ്രളയമല്ലെന്നും, വരും തലമുറയുടെ ഇടര്ച്ചയില്ലാത്ത പോരാട്ടങ്ങളാണെന്നും സ്വപ്നം കണ്ട വിജയന് മാഷ്. ലാളിത്യമെന്നാല് ജീവിതചര്യയിലൂടെ തെളിയിക്കേണ്ട നൈര്മല്യമാണെന്ന് ഓരോ നിമിഷവും മലയാളത്തെ ഓര്മ്മപ്പെടുത്തിയ മഹാശയന്. അതിജീവനത്തിന്റെ പുതിയ മന്ത്രധ്വനികള് കേട്ട് അധികാരത്തിന്റെ ഇരുണ്ട ഇടനാഴികളിലിരുന്ന് അധിനിവേശത്തിന്റെ പുതിയ തന്ത്രങ്ങള് പണിയുന്ന നരിച്ചീറുകള്പോലും ഇളകിമറിഞ്ഞത് ചരിത്രം. സന്ധിചെയ്യലും ഒറ്റിക്കൊടുക്കലും മാര്ക്സിയന് തത്വശാസ്ത്രത്തിന്റെ ഇഴപിരിയാത്ത ചരടിലെ പോറലുകളാണെന്ന് ഉറക്കെ വിളിച്ചു പറയാന് ചങ്കുറപ്പു കാട്ടിയ മലയാളത്തിന്റെ മനുഷ്യസ്നേഹിയായ സ്വന്തം വിജയന്മാഷ്. തന്റെ ജന്മം ഒന്നും തച്ചുടക്കാനല്ലെന്നും വേദനിക്കുന്ന മനുഷ്യന്റെ മരവിപ്പു കാണാത്ത ഇസങ്ങളോടുള്ള തീരാത്ത പകയാണെന്നും വേദനിച്ച പാവം മനുഷ്യന്. വഴിതെറ്റി പിരിഞ്ഞപ്പോഴും മാര്ക്സിസം മാത്രമാണ് നന്മയുടെ തുരുത്തെന്ന് ലോകത്തെ ബോധ്യപ്പെടുത്തിയ അമാനുഷികനല്ലാത്ത സാത്വികന്. എരിയുന്ന വയറിനെ നോക്കി പുച്ഛിക്കുന്നവനെ ചട്ടുകം കൊണ്ടടിക്കണമെന്നു തന്നെ ഉറക്കെ വിളിച്ചു പറയുന്ന ഉശിരുള്ള വിപ്ലവകാരി.ജീവിതവും മരണവും സമരമാണെന്ന ഓര്മ്മപ്പെടുത്തലുകള് മലയാളമനസ്സാക്ഷിയെ എന്നും വിടാതെ പിന്തുടരാതിരിക്കില്ല.</div><div><br /></div><div></div><div></div><div></div><div></div><div></div><div></div><div></div><div></div><div></div><div></div><div>വാക്കുകള്ക്കിവിടെ ഇടര്ച്ച വന്നു കൂട. സ്വപ്നങ്ങള് നേര്ത്തു കൂട. അഗ്നിപടര്ത്തിയ ചിന്തകളും ചിന്താ ശകലങ്ങളും വികലമായ ചിന്താധാരയെ സൃഷ്ടിക്കുന്നവരുടെ കൈകളിലെത്തിക്കൂടാ. സ്വാര്ത്ഥമായ ഒന്നിന്റെയും കൂടെചേര്ത്തു വായിച്ചുകൂട ഈ നല്ല മനുഷ്യന്റെ പേരുപോലും. മണ്ണിനെയും വിണ്ണിനെയും, ജലത്തെയും, പൈതൃകത്തേയും നമ്മുടേതായ എല്ലാത്തിനെയും സംരക്ഷിക്കേണ്ട ഭാരിച്ച ചുമതല നിറവേറ്റാനുള്ള ഉത്തരവാദിത്വം നമുക്കാണ്. ഈ തലമുറയ്ക്കാണ്. അതിന് കഴിയാതെ വന്നാല് അത് വേദനയ്ക്കിടയിലും ചിന്തകളെ സമൂഹത്തിന്റെ രാസത്വരകമാക്കിയ മാഷിനോട് ചെയ്യുന്ന നീതികേടാവും.</div><br /><div>നിറയാത്ത കണ്ണുകളോടെ, വിതുമ്പാത്ത ഹൃദയത്തോടെ മാഷുടെ സ്വപ്നങ്ങള്ക്ക് നമുക്ക് നിറം പകരാം...</div></div>swaramhttp://www.blogger.com/profile/07755444877040439922noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-6420048258785155883.post-33067717594864590322007-08-25T02:39:00.000-07:002007-08-25T23:01:40.153-07:00ഓണം വീണ്ടും<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiZS0EmxLAKsYzEWW8FHHVAN6uMAajbldTF56kDEvTNNkm9DAJWp8jYanwgoOZcLpx2DyyliJaVeqp8aXOWnZDYHNKFquDafs3NcXbnB9a9hbXVooUG1GhzMnJkD3d0WYh6IE_eUDE6B78/s1600-h/onam.jpg"><img id="BLOGGER_PHOTO_ID_5102579146676409586" style="CURSOR: hand" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiZS0EmxLAKsYzEWW8FHHVAN6uMAajbldTF56kDEvTNNkm9DAJWp8jYanwgoOZcLpx2DyyliJaVeqp8aXOWnZDYHNKFquDafs3NcXbnB9a9hbXVooUG1GhzMnJkD3d0WYh6IE_eUDE6B78/s400/onam.jpg" border="0" /></a><br /><div><div><br /><div>സ്കൂള് പരീക്ഷ കഴിഞ്ഞു, പത്ത് ദിവസം ഇനി സ്വസ്ഥമായിരിക്കാം (ഇരിക്കാം എന്നത് വെറും പ്രയോഗം മാത്രം ഇരിക്കുന്നത് പോയിട്ട് വെറുതെ ഒന്നു അടങ്ങി നിന്നിരുന്നെങ്കില് എന്ന് അമ്മ ആത്മാര്ത്ഥമായിട്ടാഗ്രഹിച്ചു പോവുന്നത് ഈ സമയത്താണ്.) മഴ തുടങ്ങിയതിനു ശേഷം സ്കൂളില് പോകുന്നത് ഒരുപാടിഷ്ടമായിരുന്നെങ്കിലും നേരത്തെ എഴുന്നേല്ക്കുക എന്നത് അതികഠിനമായ ഒരു പ്രവൃത്തി തന്നെയായിരുന്നു .<br /><br />മഴപെയ്തു കഴിഞ്ഞപ്പോള് ചുറ്റിലും പച്ചപ്പാണ്. പുതുനാമ്പുമായി കുറെ പേരറിയാത്ത ചെടികളൊക്കെ നാട്ടിടവഴിയില് അങ്ങിങ്ങായി തലപൊക്കി നില്ക്കുന്നു. ഓണപ്പൂക്കളമൊരുക്കാന് ഞങ്ങളെല്ലാവരും പരിപാടിയിട്ടു. പരിപാടി ഇടാന് എളുപ്പാണല്ലൊ, പക്ഷെ പൂവും വേണ്ടെ!! ഒന്നു രണ്ടുകൊല്ലം മുന്നെ വരെയൊക്കെ എല്ലായിടത്തും മണ്ണുകൊണ്ടു ഉണ്ടാക്കിയ മതിലൊ അല്ലെകില് ചെമ്പരത്തിയും അരിപ്പൂവും കൊണ്ടു മനോഹരമായ വേലികളൊ ആയിരുന്നു ചുറ്റിലും. ഇപ്പൊ മിക്കതും കരിങ്കല്ലും ചെങ്കല്ലും കൊണ്ട് തേച്ചു മിനുക്കിയ മതിലുകളായി രൂപാന്തരപ്പെട്ടിരിക്കുന്നു. തൊട്ടടുത്തൊക്കെ ചില വീടുകള് ഉണ്ട്, പൂവിടുകയുമില്ല, എന്നാലോ ഇടുന്നവര്ക്ക് പൂവു കൊടുക്കുകയുമില്ല. അങ്ങനെയുള്ള സാഹചര്യങ്ങളാണ് ഞങ്ങളുടെ “ടീം സ്പിരിറ്റ്“ കൂട്ടുന്നത്. “പൂവ് ഇസ്കല്” എന്ന കലാപരിപാടിയിലേക്കിറങ്ങാന് ഞങ്ങളെ പ്രേരിപ്പിച്ചതും ഇങ്ങിനെയുള്ള സ്വാര്ത്ഥന്മാരായിരുന്നു.കൂട്ടത്തിലെ എല്ലിനിത്തിരി മൂപ്പുള്ള കൂട്ടുകാര്, പൂവും പറിക്കും ഒപ്പം പച്ചിലകൊണ്ട് മതിലില് മനോഹരമായ അക്ഷരത്തില് ഓണത്തെറി എഴുതി നിറക്കുകയും ചെയ്യും.</div><div></div><br /><div>ഏതാണ്ടിതേ കാലത്തായിരുന്നു വല്യമ്മ ഒരു പശുക്കുട്ടിയെ വീട്ടിലേക്ക് കൊണ്ടുതരുന്നത്. വീടിന് ഐശ്വര്യം വേണമെങ്കില് പശുവേണമെന്ന ദുശ്ശാഠ്യം വല്യമ്മക്കുണ്ടായിരുന്നിരിക്കാം. വീട്ടിലെത്തിയ അതിഥിയെ വളരെ സന്തോഷത്തോടെയായിരുന്നു ഞങ്ങള് വരവേറ്റത്. അച്ഛനും മാമനും ചേര്ന്ന് വീടിന്റെ പിന്നാമ്പുറത്ത് പടിഞ്ഞിറ്റയോട് ചേര്ന്ന് ഓലമേഞ്ഞ ഒരു തൊഴുത്തുണ്ടാക്കി. അതിമനോഹരമായ ഒരു തൊഴുത്ത്. ഞങള്ക്ക് സഭകൂടാനും അതിന്റെയകത്ത് ഇഷ്ടംപോലെ സ്ഥലമുണ്ടായിരുന്നു. തവിട്ടു നിറത്തിലുള്ള പശുക്കുട്ടി. അതിനു 2 വയസ്സോ മറ്റോ ആയെന്ന് പറയുന്നത് കേട്ടു. അതിനു ശേഷം അച്ഛനും അമ്മക്കും ഒരാളെക്കൂടെ ശുശ്രൂഷിക്കേണ്ടി വന്നു. വൈക്കോലും വെള്ളവും മുറയ്ക്ക് കൊടുക്കാനും, തൊഴുത്ത് വൃത്തിയാക്കലും ഒക്കെ ചേര്ന്നപ്പോള് വീട്ടില് തിരക്കോട് തിരക്കു തന്നെ. തൊഴുത്തുണ്ടാക്കുന്നതിന് മുന്നെ അച്ഛന് ഒരു തെങ്ങിന്തൈ അവിടെ കുഴിച്ചിട്ടിരുന്നു. എല്ലാ ദിവസവും നമ്മുടെ കിടാവിന് അതൊന്നു കടിച്ചില്ലെങ്കില് ഉറക്കം വരില്ലാ എന്ന മട്ടായപ്പോള് പലപ്പോഴും അച്ഛന്റെ ക്ഷമ നശിച്ചിരുന്നു. അല്ഭുതമെന്നു പറയട്ടെ, അഞ്ചോ ആറോ തവണ റീ കുഴിച്ചിടല് നടത്തിയ ആ തെങ്ങിന് തൈയ്യാണ് പറമ്പിലെ ഇന്നേറ്റവും കൂടുതല് തേങ്ങ കായ്ക്കുന്ന തെങ്ങ്. ഇപ്പോഴും ഞങ്ങള് ഇതൊക്കെ പറഞ്ഞ് പൊട്ടിച്ചിരിക്കാറുണ്ട്.</div><br /><div>അവധികാലവും, പശുക്കിടാവും ഞങ്ങള്ക്ക് നല്ല നേരമ്പോക്കായി. മാവിന് ചോട്ടിലെ വിശാലമായ വയലില് ഇഷ്ടംപോലെ പുല്ലുണ്ട്. ഞങ്ങള് കളിക്കാന് പോകുമ്പോള് പശുവിനെയും കൊണ്ടു പോകും. വയലില് ഒരു ഇരുമ്പു കുറ്റി അടിച്ചു താഴ്ത്തി അതില് കയറിട്ട് കെട്ടിയിടും. ഇങ്ങിനെ ഒരു നല്ല നേരത്താണ് പ്രിയപ്പെട്ട പശു ഞങ്ങള്ക്ക് വല്യൊരു പാര പണിതത്. കളിയില് മുഴുകിയ ഞങ്ങളറിയാതെ കക്ഷി പതുക്കെ ഇരുമ്പ് കുറ്റിയും പിഴുതെടുത്ത് തൊട്ടടുത്ത കൃഷ്ണന്മാഷുടെ നെല്വയലില് കേറിയൊരു ബുള്ഗാന് ഷേവ് തന്നെ നടത്തി. കുറെ നേരം തരിച്ചിരുന്നു പോയ ഞാനും ചേച്ചിയും പശുവിനേയും വലിച്ചൊരോട്ടമായിരുന്നു വീട്ടിലേക്ക്...കൃഷണന്മാഷ് പിറ്റേ ദിവസം കാലത്ത് വീട്ടില് വന്നെന്നും വഴക്ക് പറഞ്ഞെന്നുമൊക്കെ ഞങ്ങള് കേട്ടഭാവം നടിച്ചതേ ഇല്ല. അതോടെ കാലിയെ മേക്കല് എന്ന ജോലി പൂര്ണ്ണമായും അവസാനിപ്പിച്ചു.</div><br /><div>പൂക്കളത്തിലെ പ്രധാന ഇനമായിരുന്നു വരി (ചാമ). നെല്ലിന്റെയൊപ്പം തന്നെ തഴച്ചു വളരും വരിയും. നിറയെ ചെളിയായിരിക്കും വയലില്. മഴപെയ്തു തോര്ന്നതല്ലെ ഉള്ളൂ..പോരാത്തതിന് നൊയ്ച്ചിയും, മണ്ഡലിപാമ്പും ആവശ്യത്തിലേറെ. തത്തകളും കൊറ്റികളും ഒരുപാടുണ്ടാവും വയലില്. വരി പറിക്കല് ഒരു ഓപ്പറേഷന് തന്നെയാണ്. താഴെ നെല്ച്ചെടി ചവിട്ടാതെ അതിന്റെ ഇടയിലൂടെ നടക്കണം. പാമ്പിനെ സൂക്ഷിക്കണം. അതും പോരാഞ്ഞ്. നെല്വയലിന്റെ ഉടമസ്ഥനെങ്ങാനും വരുന്നുണ്ടോ എന്നും ശ്രദ്ധിക്കണം. ഒന്നു രണ്ടു പ്രാവശ്യം കയ്യോടെ പിടിക്കപ്പെട്ടു. പക്ഷെ നഷ്ടം അവര്ക്കു തന്നെയായിരിക്കും.<br />ഉറക്കെയുള്ള “ആരടാ നെല്ലിന്റെ ഇടയ്ക്ക് കേറി നടക്കുന്നെ” എന്ന അട്ടഹാസം കേട്ടാല് പിന്നെ ജീവനും കൊണ്ടൊരു ഓട്ടമാണ്. എത്ര നെല്ചെടികള് ചവിട്ടി മെതിച്ചു എന്നാരു നോക്കാന്. ഓണക്കാലം അച്ഛനും അമ്മക്കും ചെവിക്കും മനസ്സിനും സ്വൈര്യം കിട്ടാത്ത സമയമാണ്. പരാതികളുടെ ഭാണ്ഡക്കെട്ടുകളുമായിട്ട് എത്ര പേര് വീട്ടിലെത്തും.</div><br /><div>അരിപ്പൂവ് പറിക്കാന് എറ്റവും പറ്റിയ സ്ഥലം ദേവിയേടത്തിയുടെ പറമ്പിന്റെ വേലിയാണ്. നിറഞ്ഞ് പൂത്തു നില്ക്കുന്നുണ്ടാവും.പുഴക്കരയിലും ഇഷ്ടം പോലെ കിട്ടും. പക്ഷെ അവിടെ കോപിറ്റീഷന് ഇത്തിരി കൂടുതലാണ്. തുമ്പപ്പൂവ് കിട്ടണമെങ്കില് നട്ടുച്ചയ്ക്ക് കുന്നു കേറണം. കുന്നിന് പുറത്തെ വലിയ തെങ്ങ്നിന്തോപ്പ് നിറയെ തുമ്പപ്പൂക്കളായിരുന്നു. വലിയ ഉപ്പിലകൊണ്ട് കുമ്പിള് കുത്തി തുമ്പയും അരിപ്പൂവും നിറച്ച് വീട്ടിലെത്തുമ്പോഴേക്കും സന്ധ്യകഴിയും. പിന്നെ കുളിയും ചായകുടിയും കഴിഞ്ഞിട്ട്, ചെടിചീരയും, കളര്ചെടിയുടെ ഇലയും ചെറിതായി മുറിച്ച് പിറ്റെ ദിവസത്തേക്കുള്ള പൂക്കളത്തിനുള്ള ഒരുക്കങ്ങള് പൂര്ത്തിയാക്കും. ചിലപ്പോഴൊക്കെ അച്ഛന് വരുമ്പോള് ജമന്തിപ്പൂവും കൊണ്ടുവരും. </div><br /><div>വീടിന്റെ വടക്കെപ്പുറത്തെ അതിര്ത്തിയില് ഒരു വലിയ കാക്കപ്പൂച്ചെടിയുണ്ടായിരുന്നു. ഇപ്പൊ അതൊക്കെ മാറിമാറി വന്ന റോഡ് വികസനങ്ങളുടെ ബലിയാടുകളായി.പിന്നെ മാധവിയമ്മയുടെ വീടിന്റെ പുറകിലെ ഒരിക്കലും കിളച്ചു മറിക്കാത്ത മണ്ണില് നിറയെ മുക്കുറ്റിയായിരുന്നു. ആട്ടിന്കാട്ടവും മുക്കുറ്റിയും മാത്രമായിരുന്നു ആ പറമ്പിലെ വിശിഷ്ടവസ്തുക്കള്. ആ പറമ്പിന്റെ മൂലയില് വല്യൊരു കുളമുണ്ട്. അതിന്റെ കരയിലൊരു ചെമ്പകമരവും തൊട്ടടുത്തൊരു പാലമരവും. </div><br /><div>ഓണത്തിനു വീട്ടില് എല്ലാവും എത്തും, മാമന്മാരും, മാമിമാരും അവരുടെ മക്കളും പിന്നെ ഇളയമ്മയും മച്ചുനനും, വല്യമ്മമാരും. ആകെ ഒരു ഉത്സവപ്രതീതി തന്നെയായിരിക്കും വീട്ടില്. ഒരുപാട് വിഭവങ്ങള്, പിന്നെ പായസവും. അന്നു വീട്ടില് വരുന്ന കൂട്ടുകാര്ക്കൊക്കെ പായസവും മധുരവുംകൊടുത്തേ വിടൂ അമ്മ. ഓണക്കോടി ഒരു പതിവൊന്നുമായിരുന്നില്ല. പക്ഷെ അച്ചിമാമനും കുട്ടിമാമനും ഞങള്ക്കെപ്പോഴും കോടിയുടുപ്പൊക്കെ വാങ്ങിച്ചിട്ടെ വരൂ. വല്യമ്മയും ഇളയമ്മയും കാവിലെ അരിപ്പായസവും കൊണ്ടുവരും. ഇന്നും ഞാനത് കൊതിയോടെ വാങ്ങിക്കഴിക്കാറുണ്ട്. ആ അരിപ്പായസത്തിന്റെ സ്വാദ് വേറൊരിടത്തും ഇന്നോളം കിട്ടിയില്ലെന്നതാണ് സത്യം.</div><br /><div></div><div>തുമ്പയും മുക്കുറ്റിയും അരങ്ങൊഴിഞ്ഞ പുതിയ ഓണക്കാലം. കാലം മാറുമ്പോള് കോലവും മാറുമായിരിക്കും. പക്ഷെ എന്നും ഓമനിക്കാനും താലോലിക്കാനും നന്മയുടെ ഈ നല്ല ഉത്സവകാലത്തെ ഹൃദയത്തോട് ചേര്ക്കാനും എന്നും മലയാളിക്ക് കഴിയുമായിരിക്കും. കൊഴിഞ്ഞു പോയ നല്ല ബാല്യകാലം.വ്യാമോഹങ്ങളും ആശങ്കകളും തീരെയില്ലാതിരുന്ന സുഖമുള്ള കാലം. കാലം മുന്നോട്ട് പോകുന്നതിനൊപ്പം മലയാളിത്വം നഷ്ടപ്പെടുന്ന മലയാളിക്ക് അന്യമാവുന്ന പലതിനുമൊപ്പം ഓണവും വിഷുവും പോലുള്ള ഒത്തുചേരലിന്റെയും നന്മയുടെയും ഒരു ഉത്സവങ്ങളും കൈമോശം വരാതിരിക്കട്ടെ. </div><div>പ്രിയപ്പെട്ടവര്ക്ക് ഒത്തിരി സ്നേഹത്തോടെ ഹൃദയം നിറഞ്ഞ ഓണാശംസകള്.</div><div></div></div></div>swaramhttp://www.blogger.com/profile/07755444877040439922noreply@blogger.com6tag:blogger.com,1999:blog-6420048258785155883.post-65160695164342197202007-08-20T01:01:00.000-07:002007-08-22T00:48:47.284-07:00ss <സ്പേയ്സ്> മാവേലിഫ്ലാഷ് ന്യൂസ് തലങ്ങും വിലങ്ങും മനുഷ്യനെ പേടിപ്പിച്ചു കൊണ്ട് സ്ക്രീനിലൂടെ നെട്ടോട്ടം ഓടുന്നു. സൂപ്പര് സ്റ്റാര് ഇന്നവസാനിക്കുന്നു. എസ്.എം.എസുകള് ഇനിയും അയക്കാം. അമ്മമാരും പെങ്ങമ്മാരും ദൈവങ്ങളെ മണിയടിച്ചും, തലയിട്ടടിച്ചും തങ്ങളുടെ ഗ്രൂപ്പില് കേറ്റാനുള്ള എല്ലാ പരിപാടിയും ചെയ്തോണ്ടിരിക്കുന്നു. അമ്പലങ്ങളിലും, പള്ളികളിലും കൂട്ടയോട്ട മത്സരം തന്നെ നടക്കുന്നു. ശാന്തിക്കാരന്റെ മടിശ്ശീലയും ദൈവത്തിന്റെ ഭണ്ടാരപ്പെട്ടിയും നിറഞ്ഞു കവിഞ്ഞൊഴുകുന്നു. വഴിപാടുകള് സെക്രട്ടറിയേറ്റ് നടയ്ക്കലെ സത്യാഗ്രഹം പോലെ ഒന്നിനൊന്നു ഉഗ്രരൂപം പ്രാപിക്കുന്നു. ഈ എസ്.എം.എസ് കണ്ടുപിടിച്ചവനെ ഇപ്പൊ കിട്ടിയിരുന്നെങ്കില് ...എന്റെ പൊന്നേ...!!<br /><br />മാലോകരുടെ നെട്ടോട്ടം കണ്ട് അന്തം വിട്ട്, മുന്നിലെ ചെളിക്കുണ്ട് കണ്ടില്ല, ഹൈവേ എന്നും വിളിക്കുമത്രേ ഇതിനെ..കുഴിയില് വീഴാതിരിക്കാനുള്ള ചാട്ടത്തിനിടയില് അരയില് നിന്നും ഊര്ന്നിറങ്ങിയ ഉടുതുണിയുടെ ഒരറ്റം ഇടത്ത് കൈകൊണ്ട് കൂട്ടിപ്പിടിച്ച് മറ്റെകയ്യിലെ ഓലക്കുട പാറിപോവാതെ കെട്ടിപ്പിടിച്ച് ഒരു വിധത്തില് അമ്പലപ്പറമ്പില് വലിഞ്ഞു കേറി.<br /><br />കഴിഞ്ഞ പ്രാവശ്യം വന്നപ്പോ ഇങ്ങിനൊന്നുമായിരുന്നില്ലല്ലൊ എന്റെ പ്രജകള്. വീടിനു പുറത്തിറങ്ങാതെ പെട്ടിക്കു മുന്നില് അടയിരുന്ന ഇവറ്റകള്ക്കിതെന്തുപറ്റിയെന്റെ നാരായണ!! പാതാളത്തില് നിന്നും സൂപ്പര്ഫാസ്റ്റ് പിടിച്ചിങ്ങെത്തുവോളം യാത്ര സുഖകരമായിരുന്നു. തലസ്ഥാനം മുതല് കാസര്ഗോഡ് വരെ ഓട്ടപ്രദക്ഷിണം നടത്തിയപ്പോഴേക്കും അസ്കിത കലശലായി.നമ്മുടെ രാജ്യത്തിലെ റോഡൊക്കെ നല്ല പപ്പട പരുവത്തിലായതു കൊണ്ട് നട്ടെല്ലിന്റെ നട്ടും ബോള്ട്ടും സ്ഥാനം തെറ്റി കിടക്കുന്ന പോലെ. എന്നാലും ആശ്വാസം.നമ്മുടെ പ്രജകള് അപ്പാടെ ദൈവ ഭക്തരും, സ്നേഹ സമ്പന്നരും ആയല്ലോ.<br /><br />അമ്പലത്തിലെ ആല്തറയില് അല്പമൊന്ന് റസ്റ്റെഡുക്കാനിരുന്നു. ഇതേതടാ ഒരു പുതിയ അവതാരം. നമ്മുടെ കഞ്ഞിയില് പാറ്റ ഇടാനുള്ള സെറ്റപ്പാണോ എന്ന മട്ടില് തൊട്ടപ്പുറത്തിരിക്കുന്ന കാവി ഉടുത്ത താടിക്കാരന് രൂക്ഷമായൊന്നു നോക്കി. എന്നിട്ട് അടുത്തിരുന്ന കൈനോട്ടക്കാരനോടൊരു കമന്റും.<br />“ലവനൊന്നും വേറെ ഒരു പണിയുമില്ലെടേയ്...തലയില് ഒരു തൊപ്പിയും, ഒരു ഓലക്കുടയുമെടുത്തിറങ്ങിക്കോളും...ബാലെയാ അതോ സൂപ്പര്സ്റ്റാറിനു പഠിക്കുകയോ...പരട്ട് ജന്മം”<br />അതു പറഞ്ഞ് സന്യാസിവര്യന് വായിലുണ്ടായിരുന്ന പാന്പരാഗിന്റെ ചുവന്ന വെള്ളം പാറ്റി തുപ്പി.<br /><br />കാര്യം എക്സ് മിനിസ്റ്റര് ഒക്കെയാണ്. എന്നാലും നാട്ടുകാരു കേറി സവാരിഗിരിഗിരി നടത്തിയാല് പാണ്ടി വണ്ടി കേറിയ പാട്ട പോലെ ആവും തടി. തടിയുണ്ടെങ്കില് പുല്ലും പറിക്കാലോ... ഒന്നും മിണ്ടാതെ ഫ്രീയായി കിട്ടിയ ആട്ടും തുപ്പും അപ്പാടെ വിഴുങ്ങി ഒരൊറ്റ മുങ്ങല്.<br /><br />മഴക്കാലത്തും ദാഹം!! കലികാലം. പെട്ടിക്കടയിലെ ഐസുപെട്ടി കൊതിയോടെ നോക്കി.<br />“മോനെ ഒരു സംഭാരം”<br /><br />നാലുറുപ്യ...ഒരു പാക്കറ്റ് നീട്ടി പിടിച്ച് ചെറുപ്പക്കാരന് കണ്ണുരുട്ടി.<br />“അയ്യൊ മോനെ, സംഭാരം കുടത്തിലല്ലെ? ഇതെന്താ ഇങിനെയൊക്കെ പൊതിഞ്ഞു കെട്ടിയിട്ട്”<br />“നാശം, ഇതൊക്കെ ഏതു പട്ടിക്കാട്ടില് നിന്നും വരുന്നതാണോ എന്തോ...“<br />“ആ സാധനത്തിനെന്താ വില”<br />“പെപ്സിയോ?”<br />“ആഹ് അതു തന്നെ...കുടിക്കാനുള്ളതല്ലെ?”<br />കാലം മാറിയില്ലെ, പാതാളത്തില് ചെന്ന് കുടുംബത്തോട് പറയാലോ ഇവിടത്തെ പുതിയ രുചികളും, രീതികളും ഒക്കെ. പരിഷ്കാരം അവിടെയും നടപ്പാക്കാലോ..<br />ഒരു കൊച്ചു പെപ്സി ടിന്നും വാങ്ങി ശ്രീ സന്യാസിവര്യന് കാണാതെ ആല്തറയുടെ മറപിടിച്ച് താഴെയിരുന്നു. തിരിച്ചും മറിച്ചും നോക്കി. ഇതൊന്ന് തുറക്കാനുള്ള ഗുട്ടന്സ് എങ്ങനാണാവോ..ഇടത്തും വലത്തുമിട്ട് കുലുക്കി നോക്കി..ഏതെങ്കിലും അടപ്പെങ്ങാനും തുറന്ന് പോന്നാലോ...ഇന്നലെ സൈബര്കഫേകാരന് പറഞ്ഞ പോലെ ഇനിയിപ്പോ ഇതു തുറക്കാന് വല്ല പാസ്വേര്ഡോ മറ്റോ ഉണ്ടാവ്യൊ...ആകെ മൊത്തം കണ്ഫ്യൂഷന് അടിച്ചിരിക്കുമ്പോഴതാ വരുന്നു ഒരു കൊച്ചു കുട്ടി. മുടിയൊക്കെ ചെവിക്കിരുവശവും ചട്ടി വച്ചു മുറിച്ച്, ബാക്കി ഭാഗത്തൊക്കെ ചെമ്പന് നിറം പൂശിയിരിക്കുന്നു. കഴുത്തിലൊരു തടിച്ച ഇരുമ്പു ചങ്ങലയും.കയ്യില് പലനിറത്തിലുള്ള കുറെ ചരടും.<br /><br />“ഡാ മോനെ, ഒന്നിങ്ങു വന്നെ“<br />“യേസ് മേന്, ഹൌ കേന് ഐ ഹെല്പ്പ് യു”<br />തള്ളിപ്പോയ കണ്ണ് നിമിഷം പോലും പാഴാക്കാതെ പിടിച്ചകത്തോട്ടിട്ട്,<br />“ഇത്, ഇതൊന്നു തുറക്കണം.“<br />“സില്ലി മേന്..ഇറ്റ്സ് ഏസ് സിമ്പിള് ഏസ് ദിസ് “<br />ടക്ക്...<br />സംഭവിച്ചതെന്താണെന്നറിയാതെ അരയില് ചുറ്റിയ മുണ്ടിന്റെ കെട്ടഴിച്ച് മുഖമൊന്ന് തുടച്ചു.<br />ഒരു തുള്ളി പോലും പുറത്ത് പോകാതെ പതയും നുരയും മുഖത്തും തലയിലും ഒലിച്ചിറങ്ങി.<br />“യു ഇഡിയറ്റ്, അതു കുലിക്കി കളിക്കുവായിരുന്നൊ ഇത്രയും നേരം”<br />ഇതും പറഞ്ഞ് ആ ടിന്നും വലിച്ചെറിഞ്ഞ് “യെഹി ഹെ റൈറ്റ് ചോയ്സ് ബേബി” എന്നും പാടിക്കോണ്ട് അവനോടി മറഞ്ഞു.<br />ആരും കണ്ടില്ല, അല്ലെങ്കില് ചമ്മല് ഓണ് ഡിമാന്റായിപ്പോയേനെ..<br />മനസ്സിനൊരു സമാധാനവും കിട്ടുന്നില്ല...ഇതെങ്ങ്നാനും എക്സ്ക്ലൂസീവായിട്ട് പാതാളത്തില് ടെലിക്കാസ്റ്റ് ചെയ്താല് മാനക്കേടായിപ്പോവില്ലെ..പ്രതിപക്ഷം അന്തോം കുന്തോമില്ലാരിക്കുന്ന കാലവും. അതും പോരാഞ്ഞ് പാളയത്തില് പട ആവശ്യത്തിലേറെയുണ്ട്. നാരദ സിണ്ടിക്കേറ്റാണെങ്കില് വിടാതെ പുറകെയുണ്ട് താനും. ഇവന്മാരെല്ലാം ചേര്ന്ന് വേണമെങ്കില് ചര്ച്ചയും അഭിപ്രായസര്വ്വേയും വരെ നടത്തിക്കളയും.<br /><br />ഒരു റാലി വരുന്നുണ്ടല്ലോ. ഇതെന്താ ഈ ഉച്ച നേരത്തൊരു റാലി. വല്ല ഹര്ത്താലൊ ബന്ദോ ആണോ നാരായണാ..? ഇതു നമ്മുടെ അണ്ണനല്ലേ, ചിരിച്ചോണ്ട് മറ്റുള്ളവരുടെ മോന്തയ്ക്കെറിഞ്ഞ് റബ്ബര്മിഠായി സ്വന്തം വായിലെത്തിച്ച് ളകളക്കളക്ക പറയുന്ന നമ്മുടെ സൂപ്പര് സ്റ്റാര്..അങ്ങേര്ക്കിതെന്തു പറ്റി.<br /><br />“വൊവ് മേന്, ഇത് അവരുടെ ഫാന്സ് അസോസിയേഷന്റെ പരിപാടിയാ” നമ്മുടെ പയ്യന്സ് തൊട്ടടുത്ത്.<br /><br />“അതെ അണ്ണാ പറയുമ്പോ ഒന്നും തോന്നണ്ട...ബാലെയാണെങ്കിലും, ഡാന്സ് ആണെങ്കിലും ഫാന്സില്ലെങ്കില് കാര്യം പോക്കാ..ചുമ്മ ഇങ്ങിനെ കറങ്ങിയടിച്ചു നടക്കാതെ, ചിക്ക്ലി ഇറക്ക്, കള്ളും പെണ്ണും കൊടുക്ക്...എന്നാല് ജീവിച്ചു പോകാം..അല്ലെങ്കില് ഇങ്ങിനെ വേഷവും കെട്ടി അമ്പലപ്പറമ്പിലെ തറയും ചാരി ഇരിക്കത്തെയുള്ളൂ..”<br /><br />കൊച്ചിന്റെ വര്ത്താനം കേട്ടപ്പോള് തൊണ്ടക്കുഴി അക്കേഷ്യാ കുഴിച്ചിട്ട ചതുപ്പു പോലായി. എന്തൊക്കെ പരീക്ഷണം എന്റെ നാരായണ!! മതി അമ്പലം ചുറ്റിയുള്ള കളി.<br /><br />കൊള്ളാലോ അച്ഛന്മാരും ജാഥവിളി തുടങ്ങിയോ...പക്ഷെ അവരുടെ വിളിയില് ഒരു “ഉള്വിളി” ഇല്ലാത്തതു പോലെ...ഇടതും വലതും ഇപ്പൊ ന്യൂനമായൊരു പക്ഷവും കൂടെ ചേര്ന്നൊ!! കോള്ളാലോ ഈ ഓണക്കളി.<br />നമ്മളിപ്പോ വരുത്തനാണെങ്കിലും കാര്യമെന്താണെന്ന് അറിയണമല്ലോ<br /><br />ആഹാ..അങ്ങേര് കാര്യായിട്ട് എന്തൊക്കെയൊ പറയുന്നുണ്ടല്ലോ...<br />“കുഞ്ഞാടുകളേ നമ്മളുണ്ടാക്കിയ കോളേജ് നമ്മളുടെ സമുദായത്തിലെ പാവങ്ങളെപ്പോലും മൈന്റ് ചെയ്യാതെ, കാശുള്ളവന് മാത്രം സീറ്റ് കൊടുത്താല് ഇവിടുത്തെ സര്ക്കാരിന് പൊള്ളും പോലും...എന്നാല് പിന്നെ അതൊന്ന് കാണണമല്ലോ, നമ്മള് ന്യൂനപക്ഷങ്ങള് പറയുന്നപോലെ ചാടികളിച്ചില്ലെങ്കില് വിമോചനനെ വിളിക്കും നമ്മള്!! “<br /><br />ഇതും പറഞ്ഞ് അച്ചന് അരയിലെ വള്ളിയില് തൂക്കിയിട്ട മൊബൈല് ഫോണ് എടുത്തു...എന്നിട്ട് മൈക്കിനു നേരെ പിടിച്ചിട്ട് പറഞ്ഞു...<br /><br />“നമ്മുടെ കൂടെ എന്തിനും തയ്യാറായി ഒരുങ്ങി നില്ക്കുന്ന പാവപ്പെട്ട ഒരു മനുഷ്യന്റെ ശബ്ദമാണിത്, പെണ്ണുള്ളിടത്തെല്ലാം പീഡനം നടത്താമെന്നും പീഡനം എങ്ങനെ സ്വാശ്രയമായി നടത്താം എന്ന് ലേബും പ്രജക്റ്റ് റിപ്പോര്ട്ടുമില്ലാതെ പഠിപ്പിച്ചതിന് ഇദ്ദേഹം അനുഭവിച്ച നരകയാതനയ്ക്ക് കയ്യും കണക്കുമുണ്ടൊ..നമ്മള് ഒറ്റക്കെട്ടാവണം ന്യൂനപക്ഷെ പീഠനത്തിനെതിരെ ശക്തമായി പടയൊരുക്കം തന്നെ നടത്തി ഈ തെമ്മാടിപ്പരിഷകളെ നാടുകടത്തണം”<br /><br />ഹായ്!! കൊള്ളാലോ അച്ഛന്!! ദൈവത്തിന് നിരക്കാത്തതൊന്നു ചെയ്യാത്ത പാവപ്പെട്ട അച്ഛന് തന്നെ...<br />തിരിഞ്ഞ് നോക്കിയപ്പോള് വെളുത്ത പെയിന്റടിച്ച കര്ത്താവതാ കുരിശില് തറഞ്ഞ് കിടന്ന് ദയനീയമായി താഴോട്ട് നോക്കുന്നു.<br /><br />“എന്റെ കര്ത്താവേ, നന്നായി അങ്ങ് ഈ കിടപ്പു കിടന്നത്. ഇത്ര ആണിയല്ലേ പണ്ട് അവന്മാരടിച്ചുള്ളൂ...ഇപ്പോഴെങ്ങാനുമായിരുന്നെങ്കില് വിവരം അറിഞ്ഞേനേ. ഇവന്മാര് ആണിയടിക്കുവേം ചെയ്യും ആസനത്തില് എണ്ണയൊഴിച്ച് തീവെക്കുവേം ചെയ്യും. അതുകൊണ്ട് നീയൊന്നുമറിഞ്ഞില്ല, നീയൊന്നും കേള്ക്കുന്നുമില്ല എന്ന മട്ടില് കയ്യും പൊക്കി പിടിച്ചവിടെ തന്നെ തൂങ്ങിക്കോ, സപ്പോര്ട്ടിനാ ആണിയെങ്കിലുമുണ്ടല്ലോ”<br /><br />കര്ത്താവിനോടുള്ള ഹോട്ട് ഡിസ്കഷന് കഴിഞ്ഞപ്പോഴേക്കും, കുറെ പിള്ളേരു കൂടി ഉടുതുണി പിടിച്ചു വലിക്കുന്നു.<br /><br />“മക്കളേ ഇതു ഞാനാടാ, നിങ്ങളുടെ അപ്പനപ്പൂപ്പന്മാരുടെ കൂടെ ചേറ്റിലും പറമ്പത്തും പണിയെടുത്ത് മുച്ചീട്ട് കളിച്ച്, ഒറ്റ കുടത്തില് കള്ളും കുടിച്ച് നടന്ന്, കംപ്ലീറ്റ് സോഷ്യലിസം കൊടി പിടിക്കാതെ നടപ്പിലാക്കിയ ഞാന്, ആ മാവേലി തമ്പുരാനാ മക്കളേ ഇത്..”<br /><br />“തള്ളേ, ലവന് ആളു പുലിയാണ് കേട്ടാ.. ഒറ്റ ശ്വാസത്തില് അമിട്ടാണല്ലാ പൊട്ടിക്കണെ, സുരേഷ് ഗോപി അണ്ണന്റെ അണ്ണാക്കില് രഞ്ഞിത്തണ്ണന് എത്ര പൊളപ്പന് ഡയലോഗ് തള്ളിയാലും ഇത്രയ്ക്ക് പൊളക്കൂല്ല കേട്ടാ, തമ്പ്രാനാ ല്ലെ? ആറാം തമ്പുരാന്റെ ആരെങ്കിലുവാണൊ തള്ളേ”<br /><br />കൊച്ചുങ്ങളുടെ നാക്കില് ഇതേത് ഭാഷ നാരായണ!! പണ്ട് ഇതൊന്നുമില്ലായിരുന്നല്ലോ<br /><br />“സാര് ജെ.സി.ബി. വേണോ?”<br />“ജെ.സി.ബിയോ അതെന്തു പുകിലാഡോ”<br />“ആദ്യായിട്ടാ അല്ലെ ഇങ്ങോട്ട്. ഇതു മൂന്നാറാ സാറേ, മിനിമം ഒരു ജെ.സി.ബി എങ്കിലും ഇല്ലാതെ വഴി നടക്കാന് പറ്റൂല്ല, വേണെങ്കില് പറഞ്ഞോ, ഒപ്പിച്ചു തരാം...കെട്ടിടങ്ങള് ഇഷ്ടം പോലെ പളപളാന്ന് കിടക്കണ കാണുമ്പോ തന്നെ കൊതിയാവുന്നില്ലേ മനുഷ്യാ അതൊക്കെ ഒന്നു മാന്തി പൊളിക്കാന് ”<br /><br />“അതെന്തിനാ മാന്തിപ്പൊട്ടിക്കുന്നേ, നല്ല സൊയമ്പന് കെട്ടിടാണല്ലോ”<br /><br />“എന്റെ സാറേ, യെവന്മാരൊക്കെ ആരാന്റെ പറമ്പില് കുത്തിപ്പൊക്കിയിട്ട് ആളായതല്ലേ..അതൊന്നും മാന്തിയാല് പോരാ, ഇവ്നെയൊക്കെ മൈതാനത്ത് നട്ടപ്പൊരിയുന്ന വെയിലത്ത് ഉടുതുണിയില്ലാത കുനിച്ച് നിര്ത്തി ചന്തിക്ക് ചാട്ടകൊണ്ട് പെടക്കണം. എന്നാലേ ഈ നാടു നന്നാവൂ”<br />യെവന് സഹകരണ മന്ത്രീടെ സ്വന്തം ആളു തന്നെ, സത്യവും തെറിയും സമാസമം ചേര്ത്ത് മൊത്തം ഇന്നൊവേറ്റീവ് ഐഡീയാസ് ആണല്ലോ എഴുന്നള്ളിക്കുന്നേ..<br /><br />“അല്ല സാറെ സാറിതെവിടുന്ന് വരുന്നു. യാത്രാക്ഷീണം ശ്ശി ണ്ടല്ലോ..“<br /><br />“കാസര്കോഡീന്ന് ഇങ്ങോട്ടൊരു വരവ് നടത്തിയതാ”<br /><br />“പരിവാരങ്ങളൊന്നിമില്ലേ കൂടെ, ബക്കറ്റു പിരിവും ഇല്ലല്ലോ, അല്ലേലും സാറിനി യാത്ര നടത്തിയിട്ടും വല്യ മെച്ചോന്നും ഉണ്ടാവില്ല, സാറിന്റെ തൊട്ടുമുന്നെയാ ഒരുഗ്രന് യാത്ര പോയത്, അതങ്ങ് തിരുവനന്തപുരത്തെത്തുമ്പോഴേക്കും നവകേരളം അമിട്ടുപൊട്ടും പോലെ ഒരൊറ്റ തെളിയലായിരിക്കും, ബക്കറ്റും നിറയും സാറെ, അല്ല സാറെ, സാറു കൊച്ചീല് പോയില്ലെ..അവിടല്ലേ ഇക്കുറി പൂരം നടക്കുന്നെ”<br /><br />“എന്റെ പൊന്നുമോനെ, കടപ്പുറത്ത് പൂഴിയിറക്കല്ലെഡാ...കൊച്ചീന്റെ ബോര്ഡര് എത്തിയപ്പോ തന്നെ ഞാനാ ഏറിയ തന്നെ സ്കിപ്പ് ചെയ്തില്ലെ, പോരാത്തതിനെ കോര്പ്പറേഷന് ഫ്രീയായിട്ട് ഒരു കേപ്ഷനും കൊടുത്തു- “<br />ഇതും പറഞ്ഞ് നിന്ന നില്പില് സ്വല്പം ഇടത്തോട്ടൊന്ന് ബെന്റായിട്ട് ഡയലോഗ് കാച്ചി..<br />“മണവും പനിയുമില്ലാതെ നമുക്കെന്താഘോഷം!! നമ്മളു വന്നു പോയ വിവരം നാലാളറിയട്ടെന്നെ.”<br /><br />കൊച്ചീന്റെ താഴെ പാതാളത്തിലെ സീലിങ്ങിലെ ഹോള്സ് കപ്ലീറ്റ് പിള്ളേര് അടച്ചിട്ടും ലീക്കേജ് വരുമ്പോ നാട്ടുകാരുടെ കല്ലേറ് മൊത്തം നമ്മുടെ കൊട്ടാരത്തിലേക്കാണെന്ന് ഈ പിശാചിനോട് പറഞ്ഞിട്ടെന്താ കാര്യം<br /><br />പെട്ടന്ന് ജലപീരങ്കിയുമായി തോക്കും ലാത്തിയുമൊക്കെയായിട്ട് ഒരു ബറ്റാലിയന്. തൊട്ടു മുന്നില് കുറെ കുട്ടികളും.<br />“എന്റെ നാരായണാ...പിള്ളേരു പിടുത്തത്തിലും പ്രൊഫഷണലിസായോ എന്റെ നാട്ടില് !!”<br />ഒരെത്തും പിടിയും കിട്ടാത്ത ഐഡിയാസാണല്ലോ ഇതൊക്കെ...<br /><br />ഉള്ള ജീവനും ബാക്കിയുള്ള തലക്കനവും പെരുവഴിക്കിട്ട് പെരുപ്പിക്കാതെ ഓടിക്കേറിയത് ഒരു സ്സേജില്<br /><br />പെട്ടന്ന് ഒരു സുന്ദരികൊച്ചു വന്ന് കെട്ടിപ്പിടിച്ചു.<br /><br />“ഹേയ് മാന് യു ലൂക്സ് റിയലി ഗ്രെയ്റ്റ്. കോസ്റ്റ്യൂസ് ഒക്കെ അടിപൊളി“<br /><br />അവള് എന്റെ പിടിവിട്ട് ഇത്തിരി അകലെ മാറിയപ്പോഴാണ് സാധനത്തിന്റെ ഭൂമിശാസ്ത്രം പിടികിട്ടിയത്.<br />ഉടുതുണി ഇതിലേറേ ഇനി മുറുക്കണമെങ്കില് വല്ല കോയില് വൈന്റിങ്ങ് ടെക്നോളജിയും വേണ്ടിവരും. ചുണ്ടത്ത് മുറിക്കി കാര്ക്കിച്ചു തുപ്പിയ പോലത്തെ ചുവപ്പ്...ചിരിയാണെങ്കില് പഴംചക്ക പാറപ്രത്ത് വീണപോലെ.<br />അന്തം വിട്ട് നിന്ന എന്നെ നോക്കി കാണികള് ചിരിച്ചു. എക്സ് മന്ത്രിയാണെങ്കിലും പഠിച്ച പണി മറക്കരുതല്ലോ..തിരിച്ചും പൂര്വ്വാധികം ശക്തമായി തന്നെ ചിരിച്ചു.<br />ഹ ഹ ഹ!!<br /><br />“ജഡ്ജസ് ഇനി നിങ്ങളുടെ കമന്റ് ആണ്, നമുക്ക് നേരെ ജഡ്ജസിന്റെ അടുത്ത് നേരിട്ട് പോകാം അല്ലെ ”<br />അവളെന്നെ നോക്കിയൊന്നു കണ്ണിറുക്കി<br /><br />“ഓ ആയിക്കോട്ടെ, ഏതു പാതാളത്തിലു വേണേലും പോകാലോ”<br /><br />നമ്മുടെ ഉടയാടകളേക്കുറിച്ചും, നടപ്പിനെക്കുറിച്ചും, ഓലക്കുടയുടെ കളര്കോമ്പിനേഷനെക്കുറിച്ചും ഒക്കെ എല്ലാരും പറഞ്ഞു. നടുത്തളത്തില് വിളിച്ചു നിര്ത്തി കോപ്ലിമെന്റ് കൊടുക്കുന്ന പരിപാടി കൊട്ടാരത്തില് പോലുമില്ലല്ലോ...സംഗതി കൊള്ളാം.<br /><br />ഒരുനിമിഷം കൊട്ടാരത്തിലെ അന്തപ്പുരത്തിലെ സുന്ദരികളുടെ ഉടയാളകളെ ഓര്ത്തുപോയി...ഭാഗ്യം ഇങ്ങോട്ട് ഒന്നിനെയും കൊണ്ടു വരാതിരുന്നത്, അല്ലെങ്കില് പറഞ്ഞു പറഞ്ഞ് പീഡിപ്പിച്ചു കളഞ്ഞേനെ വായ്നോക്കികള്<br />പെട്ടന്ന് സുന്ദരി തോളത്തൂടെ കയ്യിട്ട് സുഖിപ്പിച്ചു കൊണ്ട്<br />“ഇനി നമുക്ക് ഓഡിയന്സിനോട് എസ്.എം.എസ് ചെയ്യാന് പറയാം, ഇന്നൊരു ചെയ്ഞ്ചാവട്ടെ, നമുക്കു രണ്ടു പേര്ക്കും പാതി പാതി പറയാം”<br /><br />വോട്ട് ചെയ്യേണ്ട ഫോര്മാറ്റ്...<br /><br />“എസ് എസ് സ്പേസ്”<br /><br />ആ ത്രിലോക സുന്ദരി കരിനാക്കു ബാക്കിയിലേക്കും കൂടെ വളക്കുന്നതിനു മുന്നെ നോം അറ്റാക്ക് ചെയ്തു..<br /><br />“മാവേലി”<br />ഒന്നൂടെ പറയാം...ss <സ്പേയ്സ്> മാവേലിswaramhttp://www.blogger.com/profile/07755444877040439922noreply@blogger.com13tag:blogger.com,1999:blog-6420048258785155883.post-83157822413645945752007-07-07T23:41:00.000-07:002007-07-08T00:45:20.242-07:00വെറുതെ...<strong>നേരിന്റെ നേര്വഴി</strong><br /><div align="left">സാമൂഹ്യമായ ഒരു പാട് പ്രതിബദ്ധതകള് നിറവേറ്റാന് ബാധ്യതയുള്ള ഒരു പ്രസ്ഥാനത്തിനും അതിന്റെ സാരഥികള്ക്കുമാണോ പിഴച്ചത്<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgiay0iFjtadI16FZgeLkEE1LlLsNFKcIfo0olAAcQ48kHj-4r4OvDAIEW-n-KJPJ2sXLNmsay07EINBwTFG-O6Ue4h1RSpXaCQPkD7KmcaFfezhPAecFcX04ub1OhK2WFC7-VzW-osIMI/s1600-h/cpm.jpg"><img id="BLOGGER_PHOTO_ID_5084719362081139010" style="FLOAT: left; MARGIN: 0px 10px 10px 0px; CURSOR: hand" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgiay0iFjtadI16FZgeLkEE1LlLsNFKcIfo0olAAcQ48kHj-4r4OvDAIEW-n-KJPJ2sXLNmsay07EINBwTFG-O6Ue4h1RSpXaCQPkD7KmcaFfezhPAecFcX04ub1OhK2WFC7-VzW-osIMI/s400/cpm.jpg" border="0" /></a>, അതോ കമ്മൂണിസത്തെ വേരോടെ പിഴുതെറിയാന് ഒരുമ്പെട്ടിറങ്ങിയ ഒരു കൂട്ടം മാധ്യമ-രാഷ്ട്രീയ-അശ്ലീല കൂട്ടുകെട്ടിന്റെ വഴിപിഴച്ച സൂത്രവാക്യം മാത്രമാണോ ഇത്? പ്രതീക്ഷയോടെ കാത്തിരിക്കുന്ന സമൂഹത്തെ സത്യം ബോധിപ്പിക്കാനുള്ള ധാര്മ്മിക ഉത്തരവാദിത്വം, പാര്ട്ടിക്കും അതിന്റെ നേതാക്കള്ക്കുമുണ്ട്. എന്തൊക്കെ വരട്ടുവാദങ്ങള് നിരത്തിയാലും, ആദര്ശത്തിന്റെ മാലപ്പടക്കങ്ങള് പൊട്ടിച്ചാലും ഓരോ ജനനേതാവിന്റെയും കൈ സംശുദ്ധമാണെന്ന് തെളിയിക്കേണ്ടത് പാര്ട്ടിയുടെ നിലനില്പ്പിനു തന്നെ അത്യാവശ്യമായിരിക്കുന്നു. വെറും ആരോപണം എന്നതിലുമപ്പുറം പലതും ജനമനസ്സുകളില് നീറ്റലുണ്ടാക്കിയിരിക്കുന്നു. അതിന് പ്രതിവിധി കണ്ടെത്തേണ്ടത് പാര്ട്ടിയും അതിനെ നയിക്കുന്നവരും തന്നെയാണ്.നേരിന്റെ നേര്വഴി കാട്ടിയ ചില തീരുമാനങ്ങളെ മാധ്യമ ലോകം ഒന്നടങ്കം വെളിച്ചം കാണിക്കാതെ ചവറ്റുകൊട്ടയില് എറിഞ്ഞപ്പോഴും ജനം അത് തിരിച്ചറിഞ്ഞിരുന്നു. പാര്ട്ടി ചട്ടക്കൂടും പ്രത്യയശാസ്ത്ര വാദങ്ങളും നിരത്തിയുള്ള ഒരൊളിച്ചോട്ടമല്ല ഇന്നാവശ്യം- നേരു തേടലും, നേരിന്റെ മുഖമാണ് പാര്ട്ടിയെന്ന് തെളിയിക്കലുമാണ്.<br />അഭിപ്രായങ്ങളും, നിര്ദ്ദേശങ്ങളും ആശയസംവാദത്തിനുള്ള തുടക്കമായേക്കാം...<br />എഴുതുക.<br /></div>ചിത്രം: ഫോട്ടോഷോപ്പിന്റെ മനോഹാരിത!!<br /><br /><br /><p align="left"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj3qX1B5qc8_bLqFnH1pLpNO00KwrBOuMQNxlkkQ5nDN2menHmftHB2GbCwJwtHoavIo4TxgK8-8Oh9QzG2aHKkG6ZlRk6MOWtyc3MA-em-dbLgJhH7cJgIZsiIyAmwW908yjr9fUI3uXA/s1600-h/pravasam.jpg"></a></p><strong>പ്രവാസം</strong><br /><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhlZWXh5k-OpyLEu1yJHfey_147lHIi5rt6AJ8SZE0kvrMP69aH-VBQBGtDJbWklzmH1wiaS9CJKhz6X2ZaeMakpRWpMzBsriRPd_0R0xhqqOPIYelr4NHxdng0-eeFGRhfY-OREThfKDg/s1600-h/pravasam.jpg"><img id="BLOGGER_PHOTO_ID_5084726414417439074" style="CURSOR: hand" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhlZWXh5k-OpyLEu1yJHfey_147lHIi5rt6AJ8SZE0kvrMP69aH-VBQBGtDJbWklzmH1wiaS9CJKhz6X2ZaeMakpRWpMzBsriRPd_0R0xhqqOPIYelr4NHxdng0-eeFGRhfY-OREThfKDg/s400/pravasam.jpg" border="0" /></a><br />ചിത്രം: ഫോട്ടോഷോപ്പിന്റെ മനോഹാരിത!!<br /><br /><p align="left">പ്രവാസം എന്നുമൊറ്റപ്പെടലിന്റെ വേദനയാണല്ലോ...ദുരിതപൂര്ണ്ണമായ ഇവിടത്തെ ജീവിതാവസ്ഥയെക്കുറിച്ച് ആരും ബോധവാന്മാരുമാവുന്നില്ല. നല്ല നാളുകളെ<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEixB7ng2j3nXHfLPQIgaZRBxb2ELMhQBcGZ_iqIQCGR7VwyXdF0mBZCxa1nv6XboFvCrskr8tGNI9ZCo5OCjLMeDfc-7eL-on6tGokLy0dENUXr3DET825Y49cvcPZ-htAa6whs9Z7k1RU/s1600-h/pravasam.jpg"></a> മുഴുവന് ആര്ക്കോ ബലികൊടുത്ത് മരുഭൂമിയുടെ പുറമ്പോക്കില്, കരയാനും ചിരിക്കാനുമാകാതെ ഒരു സമൂഹം.<br /><br />ചുട്ടുപൊള്ളുന്ന വേനലില് അസ്ഥികള്പോലും വെന്തുരുകുന്ന നിസ്സഹായാവസ്ഥയിലും നാടിനെക്കുറിച്ചും ഉറ്റവരെക്കുറിച്ചും അവരുടെ ജീവിതത്തെക്കുറിച്ചും മാത്രം ആശങ്കപ്പെടുന്ന പ്രവാസി.</p><p align="left">എന്നെങ്കിലും നടന്നേക്കാവുന്ന ഒരു മടക്കയാത്രയെക്കുറിച്ചുള്ളാ സ്വപ്നങ്ങള്. സ്വപ്നങ്ങള്ക്കു മുഴുപ്പ് നല്കാന് “ഗൃഹാതുരത്വം” കച്ചവടമാക്കിയ ദൃശ്യ ശ്രാവ്യ മാധ്യമങ്ങള്.<br /><br />എല്ലാം കഴിയുമ്പോള് പ്രവാസം വീണ്ടുമൊരു സത്യമാവുന്നു. തിരിച്ചറിയപ്പെടാതെ പോവുന്ന വേദനകളുടെ ശവപ്പറമ്പ്. </p>swaramhttp://www.blogger.com/profile/07755444877040439922noreply@blogger.com5tag:blogger.com,1999:blog-6420048258785155883.post-54799079651079146562007-06-29T00:38:00.000-07:002007-06-29T22:33:59.066-07:00മൌന നൊമ്പരംചുറ്റിലും യൂക്കാലി മരങ്ങളുടെ പച്ചപ്പ്, കോടമഞ്ഞിനുമപ്പുറം പ്രകൃതിയുടെ കാഴ്ച മനസ്സിലെ ഓര്മ്മകളെ തിരികെ വിളിക്കുകയായിരുന്നു. മഞ്ഞു മൂടിയത് കൊണ്ട് അടുത്തുള്ള മരങ്ങളും പേരറിയാത്ത കാട്ടുചെടികളും, മുള്ളുചെടിയിലെ മഞ്ഞപ്പൂക്കളും മാത്രം കാണാം.<br />തൊട്ടടുത്ത് സൌഹൃദത്തിന്റെ നനുത്ത തലോടലോടെ എന്റെ കൂട്ടുകാരി. അവളെ ഞാന് എപ്പൊഴായിരുന്നു പരിചയപ്പെട്ടത്. ഓര്ക്കുന്നില്ല. അവള് ഒരുപാട് സംസാരിക്കുന്നുണ്ടായിരുന്നു. ജീവിതത്തെക്കുറിച്ച്, സ്വപ്നങ്ങളെക്കുറിച്ച്. പക്ഷെ ഇന്നലെകളെക്കുറിച്ച് ഒരിക്കലും വ്യക്തമായ് ഒന്നും പറഞ്ഞിരുന്നില്ല.ചോദിക്കാറുമില്ലായിരുന്നു. കാരണം പറയാന് ഇഷ്ടമില്ലാത്തത് എന്തെങ്കിലുമൊക്കെ കാണുമായിരിക്കും എന്നുള്ള ഒരു തോന്നല്.<br />"നിനക്ക് ഈ സ്ഥലം പരിചയമുണ്ടൊ?"<br />അവളുടെ ചുണ്ടില് പതിവില്ലാത്ത ഒരു കുസൃതിച്ചിരി. ഞാന് അവളോട് ഈ സ്ഥലത്തെക്കുറിച്ച് ഒരിക്കലും ഒന്നും പറഞ്ഞിരുന്നില്ലല്ലോ...പിന്നെ എന്തെ പെട്ടന്നിങ്ങിനെയൊരു ചോദ്യം.ഞാന് അവളുടെ തിളങ്ങുന്ന കണ്ണുകളിലേയ്ക്ക് നോക്കി.<br /><br />"ഉവ്വ് പരിചയമുണ്ട്. ഇവിടെയായിരുന്നു പഠനയാത്രയുടെ ഒരു ദിവസത്തില് ഞാനും അവളും ഇതുപോലെ കിന്നാരം പറഞ്ഞു നടന്നത്.ഇവിടെവച്ചായിരുന്നു അവളുടെ മനസ്സിലെ അനുരാഗത്തിന്റെ തീവ്രത ഞാന് അറിഞ്ഞതും"<br /><br />അപ്പോഴേക്കും അവള് നടന്ന് കയറ്റം കയറി തുടങ്ങിയിരുന്നു. ഞാന് സംസാരിച്ച് അവിടെ തന്നെ നില്ക്കുന്നത് കണ്ട് അവള് ഓടി താഴേക്ക് വന്നു. തണുപ്പ് കൊണ്ട് ജീന്സിന്റെ പോക്കറ്റില് തിരുകിയ കൈ പിടിച്ച് വലിച്ച് നടക്കാന് തുടങ്ങി.<br /><br />അവളുടെ ഭംഗിയായി ക്രോപ്പ് ചെയ്ത തലമുടി അനുസരണയില്ലാതെ പാറിപ്പറക്കുന്നുണ്ടായിരുന്നു. ചിലപ്പോള് ഇവിടത്തെ കാറ്റിനു കുസൃതികൂടുതലാണ്. വല്ലാതെ ഇക്കിളിപ്പെടുത്തും. പിങ്ക് ജാക്കറ്റും കറുത്ത ജീന്സും അവളെ ഒരു കൊച്ചു കുട്ടിയെ പോലെ തോന്നിച്ചു. വരുന്നവഴിക്ക് ഒരു തമിഴന് സമ്മാനിച്ച ചുവന്ന തൊപ്പി ഇതുവരെ അവള് ഊരിവച്ചിട്ടില്ല. സായിപ്പിന്റെ നാട്ടിലെ ശീലങ്ങള്ക്കൊപ്പം പിച്ചവെക്കാന് തുടങ്ങിയിട്ട് വര്ഷം കുറെയായെങ്കിലും നാടിനോടും വീടിനോടുമുള്ള അവളുടെ അടങ്ങാത്ത അഭിനിവേശം ഇതുവരെ കുറഞ്ഞില്ലല്ലോ. അക്ഷരങ്ങളെ സ്നേഹിച്ചും, സംഗീതത്തെ പ്രണയിച്ചും കാലത്തോട് മത്സരിക്കുകയായിരുന്നോ അവള്.<br /><br />പെട്ടന്ന് എന്റെ കയ്യും വിട്ട് അവളോടി.."ഹേയ്...ഈ സ്ഥലം എന്തു രസമാ...പ്രണയിക്കുന്നവര്ക്കുള്ള സ്വര്ഗ്ഗ രാജ്യം ഇതു തന്നെ."അവിടെ ചരിഞ്ഞിരിക്കുന്ന രണ്ടു പാറക്കല്ലുകള്. അവള് ഒരു കൊച്ചു കുട്ടിയുടെ നിഷ്കളങ്കതയോടെ അവിടെയിരുന്നു. "അവിടെയിരിക്കെടോ"എന്റെ കണ്ണുകളിലേക്ക് ഇറങ്ങി വന്നിട്ട് "എന്നിട്ടിപ്പോ അവളെവിടെയുണ്ട്?" ചിരിച്ചു കൊണ്ട് തലയാട്ടി. "അറിയില്ല"<br /><br />"നിനക്കറിയുമോ...ഞാന് ഇങ്ങിനെ ചിരിക്കുന്നു. പക്ഷെ ആര്ക്കുമറിയില്ല എന്റെ വേദന. എനിക്കവനെ ഒത്തിരി ഇഷ്ടായിരുന്നു. പക്ഷെ എനിക്കൊരിക്കലും മനസ്സിലാകാത്ത കുറേ കാര്യങ്ങളും പറഞ്ഞ് കാത്തിരിക്കരുതെന്നും ഒരിക്കലും അങ്ങനെയൊരു ജീവിതത്തെക്കുറിച്ച് സ്വപ്നം കാണരുതെന്നും പറഞ്ഞു."<br /><br />ഒരു കല്ലെടുത്ത് ആഴമറിയാത്ത വലിയ കൊല്ലിയിലേക്കവള് അലസമായി വലിച്ചെറിഞ്ഞു.<br />"നിനക്ക് സുഖാണോ" അറിയാതെ എന്റെ മനസ്സില് നിന്നും വന്ന ചോദ്യം<br /><br />അവള് തലയും താഴ്ത്തിയിരുന്നു. പിന്നെ എന്നെ തുറിച്ചു നോക്കി അവളുടെ കണ്ണിലെ തിളക്കത്തിനിടയിലും ഒരിറ്റു കണ്ണീര്.<br /><br />"എയ്യ് ...കരയരുത്. ഈ നല്ല ദിവസം കരഞ്ഞു തീര്ക്കാനുള്ളതല്ല"അവള് പെട്ടന്ന് കണ്ണു തുടച്ചു.<br />"സുഖം..ജീവിതം സുഖം, പക്ഷെ ഒരു ദിവസം പോലും മനസ്സില് സുഖമെന്തെന്നറിഞ്ഞില്ല. സ്നേഹിച്ച പുരുഷനെ ജീവിതകാലം മുഴുവനും ഒന്നിച്ചു കിട്ടിയില്ലെങ്കില്..." അവള്ക്ക് വാക്കുകള് മുഴുമിപ്പിക്കാന് കഴിഞ്ഞില്ല...ചുമലില് തട്ടി ആശ്വസിപ്പിച്ചു.<br /><br />"ജീവിതം ഒന്നേയുള്ളൂ. അതിനി ജീവിച്ചു തീര്ത്തേ മതിയാകൂ."<br /><br />"നീ അറിയോ, എല്ലാമുണ്ടായിട്ടും ഞാന് അനാഥയെപ്പോലെയാണ്. എപ്പൊഴും അലഞ്ഞു നടക്കുന്ന മനസ്സ്. അതിനിടയില് പലപ്പോഴായ് കണ്ടുമുട്ടുന്ന പല മുഖങ്ങള്. എപ്പോഴൊ ചില മനസ്സുകള് എന്നെ വല്ലാതെ വലിച്ചടുപ്പിക്കുന്ന പോലെ തോന്നിപ്പോയി. ഒരുപാട് സ്നേഹം നല്കിക്കൊണ്ട്, ആശ്വസിപ്പിച്ചുകൊണ്ട്.<br /><br />കുഞ്ഞു നാളില് മഞ്ഞപ്പാവാടായും കുപ്പായവും ഇട്ട് കൂട്ടുകാരോടൊത്ത് നാട്ടുമാവിന്റെ ചോട്ടിലെ ഓലപ്പന്തലില് മണ്ണപ്പം ചുട്ട് കളിച്ചപ്പോള് എന്തൊരു സുഖായിരുന്നു. മനസ്സില് വേദനകള് ഒന്നുമില്ലായിരുന്നു. എന്നും കളിയും ചിരിയും. ഇന്നെന്റെ മോള്ക്ക് അതുപോലും ആസ്വദിക്കാനാവുന്നുണ്ടൊ. സായിപ്പിന്റെ നാട്ടിലെ ശീലങ്ങള്ക്കപ്പുറം അവള്ക്ക് ചിന്തിക്കാന് കഴിയുമായിരിക്കും എന്നാശ്വസിക്കാനല്ലേ കഴിയൂ<br /><br />ശരീരത്തോടൊപ്പം മനസ്സും വളര്ന്നപ്പോള് എല്ലാം അല്ഭുതങ്ങളായിരുന്നു. കലാലയത്തിന്റെ ചുറ്റുമതിലിനടുത്തെവിടെയോ എന്നും എന്നെ പിന്തുടര്ന്ന ആ കണ്ണുകളോട് എപ്പൊഴാണോ ഇഷ്ടം തോന്നി തുടങ്ങിയത്. പിന്നെ പകലുകള്ക്കും രാത്രികള്ക്കും നിറങ്ങളുടെ ഉത്സവമായിരുന്നു. മനസ്സും സ്വപ്നങ്ങളും പങ്കുവെച്ചും ജീവിതകാലം വരെ ഒന്നിച്ചുണ്ടാകുമെന്നുമൊക്കെ...സ്നേഹം കൊണ്ട് തുലാഭാരം നടത്തി. "<br /><br />ഇടയ്ക്ക് ഏങ്ങലുകള് ഉയര്ന്നിട്ടും അവള് എന്നെ നോക്കിക്കൊണ്ട് വേദനകളുടെ കെട്ടഴിച്ചു കൊണ്ടിരുന്നു.<br /><br />"പക്ഷെ അവസാനം...എന്തിനായിരുന്നു അങ്ങനെ ഒക്കെ...ഇത്രയും ക്രൂരത എന്നോടു തന്നെ വേണമായിരുന്നോ...ഞാന് കാത്തിരിക്കുമായിരുന്നല്ലോ ജീവനുള്ള കാലമത്രയും"<br /><br />ഞന് എഴുന്നേറ്റ് അടുത്ത് ചെന്ന്. കൈപിടിച്ചവളെ എഴുന്നേല്പ്പിച്ചു.<br /><br />"വാ നടക്കാം" നേരത്തെ കണ്ട ഉന്മേഷവും പ്രസരിപ്പും ഒക്കെ പോയിരിക്കുന്നു. എന്റെ കയ്യും പിടിച്ച് പേടിച്ചരണ്ട ഒരു കുഞ്ഞിനെപ്പോലെ അവള് നടന്നു. "നിനക്ക് തണുക്കുന്നുണ്ടൊ? എങ്കില് നമുക്ക് മുറിയിലേക്ക് പോകാം"<br /><br />പാറിപ്പറക്കുന്ന മുടി ഒതുക്കിക്കൊണ്ട് അവള് പറഞ്ഞു "വേണ്ട...കുഴപ്പമില്ല. ഒരു പക്ഷെ ഇനി ജീവിതത്തില് ഒരിക്കലും കണ്ടുമുട്ടില്ല നമ്മള്. ഈ നിമിഷങ്ങള് എനിക്കു വേണം കാലങ്ങളോളം സൂക്ഷിച്ചു വെക്കാന്. നല്ല സൌഹൃദത്തിന്റെ ഓര്മ്മയ്ക്കായ്"<br /><br />നേരം പോയതറിഞ്ഞില്ല. രാവിലെ അതിരാവിലെ കുളിച്ചു തയ്യാറായി. 10 മണിയാവുമ്പോഴേക്കും റെയില്വെ സ്റ്റേഷനില് എത്തണം. അവളെയും പ്രതീക്ഷിച്ച് കൂട്ടുകാര് അവിടെ കാത്തു നില്ക്കുമെന്നാണ് പറഞ്ഞത്.<br />ഹോട്ടലിലെ അവളുടെ മുറിയുടെ കോളിങ്ങ് ബെല് അടിച്ചു, വെളുത്ത വസ്ത്രങ്ങളണിഞ്ഞ് ഈറന് മുടിയുമായ് അവള് പുഞ്ചിരിച്ചു. അകത്തേക്ക് കയറിത്തുടങ്ങിയ എന്റെ മുഖത്തേക്ക് മുടിയിലെ വെള്ളത്തുള്ളികള് തെറിപ്പിച്ച് അവളുടെ കുറുമ്പ് കാട്ടി.<br /><br />"ഒരു 10 മിനിറ്റ് കൂടെ.ഞാന് റെഡി. നീ അവിടെ ഇരിക്ക്"<br /><br />ജനലിനടുത്തേക്ക് ചെന്ന് പുറത്തെക്കാഴ്ചകള് നോക്കി നിന്നപ്പോള് പുറകില് നിന്നും ഒരു വിളി."മാഷെ ഒന്നു ഹെല്പ്പ് ചെയ്യെടോ" പെട്ടി അടുക്കി വെക്കുകയായിരുന്നു അവള്.ഇന്നലെ രാത്രി പിരിയുന്നതു വരെ തൊട്ടാവാടിയായിരുന്ന ഈ കുട്ടി ഇന്നെങ്ങിനെ ഇത്ര ധൈര്യം കാണിക്കുന്നു. അല്ഭുതത്തോടെ അവളെ നോക്കി.<br />കൂസലില്ലാതെ അവള് പറഞ്ഞു "ഈ വേര്പിരിയല് എങ്കിലും സന്തോഷത്തോടെ ആവാലോ""കറക്ട്..ഇപ്പൊഴാണ് അതിന്റെ ഒരു സുഖം കിട്ടിയേ" ഞാനും വിട്ടു കൊടുത്തില്ല.<br />കൃത്യസമയത്ത് തന്നെ റെയില്വ്വേ സ്റ്റേഷനില് എത്തി. എല്ലാവരും അവിടെ കാത്തിരിക്കുന്നുണ്ടായിരുന്നു.വണ്ടി എത്താനും താമസിച്ചില്ല.<br /><br />കൂട്ടുകാരോടൊപ്പം സംസാരിച്ചു കൊണ്ട് അവളും വണ്ടിയുടെ അടുത്തേക്ക് നടന്നു. എന്നെ ഒന്നു നോക്കുക പോലും ചെയ്യാതെ. വണ്ടിയില് ഓരോരുത്തരായി കയറി. അവസാനത്തെ ഊഴം അവളുടെതായിരുന്നു.വണ്ടി പതുക്കെ നീങ്ങിതുടങ്ങി..പെട്ടന്ന് ആരോ ഒരു പാക്കറ്റ് എന്റെ നേരെ വലിച്ചെറിഞ്ഞു.<br /><br />"എന്നെ തനിച്ചാക്കി പോയ കൂട്ടുകാരാ..നിന്നെ എനിക്കു ഭയമാണ്, നീ എന്നെ അറിയുന്നു. നിന്റെ കണ്ണുകള് എന്നെ നിന്റെ ഹൃദയത്തിലേക്ക് വലിച്ചടുപ്പിക്കുന്നു. നിന്റെ സ്നേഹമൂറുന്ന വാക്കുകള് എന്റെ മനസ്സിലെ അറ്റുപോയ പ്രണയഭാവത്തിനു ഉണര്വു നല്കുന്നപോലെ...വേണ്ട...ഒന്നും വേണ്ട...നിന്നെ എനിക്കിഷ്ടമാണ്. എനിക്കറിയാം,നിനക്കെന്നെയും ഒരുപാട് ഇഷ്ടമാണെന്ന്. ഒരിക്കലും പറയാതിരുന്ന ഒരു നല്ല ഇഷ്ടം. നമ്മുടെ സൌഹൃദത്തിനിടയിലെ പ്രണയത്തിന്റെ നേര്ത്ത മഞ്ഞുപാളികളെ നമുക്കവഗണിക്കാം...നല്ല ഇന്നിനും നാളെയ്ക്കും വേണ്ടി. നന്മകള് മാത്രം നേരുന്നു"swaramhttp://www.blogger.com/profile/07755444877040439922noreply@blogger.com5tag:blogger.com,1999:blog-6420048258785155883.post-62861086382218328792007-06-27T02:20:00.000-07:002007-06-29T22:04:10.271-07:00ചിത്രവിശേഷം. The Color of Paradise<div align="left">ഇടയ്ക്ക് ഒരു മാറ്റത്തിനു വേണ്ടി, ഞാന് കാണുന്ന, എനിക്കിഷ്ടപ്പെടുന്ന ചില ചിത്രങ്ങളെ പരിചയപ്പെടുത്താനുള്ള ഒരു ശ്രമം നടത്താമെന്നു കരുതി. നല്ല ചിത്രങ്ങളെ സ്നേഹിക്കുന്നവര് തീര്ച്ചയായും കാണാന് ശ്രമിക്കുമല്ലോ?</div><div align="left"><br /></div><div align="left"></div><div align="left"><strong><span style="color:#009900;">The Color of Paradise</span></strong></div><div align="left">Writer / Director MAJID MAJIDI </div><div align="left"><br />Synoposis<br />The Color of Paradise" is a fable of a child's innocence and a complex look at faith and humanity. Visually magnificent and wrenchingly moving, the film tells the story of a boy whose inability to see the world only enhances his ability to feel its powerful forces. </div><div align="justify"><br /></div><div align="justify">At an institute for blind children in Tehran, parents are arriving to pick up their children for summer vacation. But long after the other children have left with their families, 8-year-old Mohammad (Mohsen Ramezani) is still waiting for his father to show. Mohammad contentedly passes the hours exploring the fertile spring earth at the perimeter of the school grounds. Underneath the damp leaves, he discovers a helpless baby bird. He uses his extraordinary sense <a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhgk2U_jktyDvNGQaSRB_3RVgLr8Dg_Cf3dEOh6rb4rum7rr8byRiXiqIzYZu1ubXd22JLjO__SVI-DDCBBh1rCDpztrMnorOt20pimSWHUX6eWgmCDZLCZ1BqDv6Re1-niLPvXddcOVIU/s1600-h/running.jpg"><img id="BLOGGER_PHOTO_ID_5080673511478241490" style="FLOAT: left; MARGIN: 0px 10px 10px 0px; CURSOR: hand" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhgk2U_jktyDvNGQaSRB_3RVgLr8Dg_Cf3dEOh6rb4rum7rr8byRiXiqIzYZu1ubXd22JLjO__SVI-DDCBBh1rCDpztrMnorOt20pimSWHUX6eWgmCDZLCZ1BqDv6Re1-niLPvXddcOVIU/s320/running.jpg" border="0" /></a>of hearing to locate the mother bird's nest and returns the bird to the safety of its home.<br />Just then, his father Hashem (Hossein Mahjub), a widowed coal worker, finally arrives, only to ask one of the teachers if his child could be allowed to stay at the school permanently. Turned down, he begrudgingly agrees to take Mohammad on the journey to their home in the heights of northern Iran.</div><div align="justify"><br /></div><div align="justify">The landscapes they pass through are harsh, but verdant and spectacular, overwhelming the boy's senses, who is naturally attuned to his surroundings. But this splendor and Mohammad's joy in it, makes no impression on his gloomy father. If anything, it increases his melancholy. The bitter Hashem sees Mohammad as nothing but a burden. For all the adoration Mohammad feels for the world, his father feels equal contempt for the "bad hand" he's been dealt in life.</div><div align="justify"><br /></div><div align="justify">Arriving at the family farm, Mohammad is lovingly greeted by his two happy-go-lucky sisters and beloved Granny (Salime Feizi). He is delighted to be in the embrace of his family in this beautiful setting. The days are spent almost in slow-motion, at one wit<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhfW0cB6LTgdJfJo5NhO9y0a49xte1Jmf5AgRim536qkAA8PC-yqJDQgwlm7JY7_LXUSWMrn78MkNueKQaXrIy-zuzJoP9Bqeh2izJh2ahngc__d3oTr_nKQPDNMw6r_NxdUAto4viij-c/s1600-h/brother-sister.jpg"><img id="BLOGGER_PHOTO_ID_5080673923795101922" style="FLOAT: right; MARGIN: 0px 0px 10px 10px; CURSOR: hand" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhfW0cB6LTgdJfJo5NhO9y0a49xte1Jmf5AgRim536qkAA8PC-yqJDQgwlm7JY7_LXUSWMrn78MkNueKQaXrIy-zuzJoP9Bqeh2izJh2ahngc__d3oTr_nKQPDNMw6r_NxdUAto4viij-c/s320/brother-sister.jpg" border="0" /></a>h nature, where Mohammad and Granny seem most at home. They are happy to simply collect eggs from the chicken coop, pick wildflowers in the lush fields and listen to the songs of the many species of birds that make the farm their home. It seems Mohammad and Granny have a spiritual connection. Mohammad, who believes what he feels rather than what he sees, tells his weathered Granny "Your hands are soft and beautiful."</div><div align="justify"><br /></div><div align="justify">But little Mohammad's peace is threatened when his spiritually blind father fears that the boy will be an obstacle to his hopes to marry a beautiful young woman from a strict Islamic family. Hashem follows through on his selfish plan to ship the boy off to live in another area of the country where he is to become an apprentice to a blind carpenter.</div><div align="justify"><br /></div><div align="justify">At first Mohammad is devastated to be away from his family and fearful that no one will ever love him because of his blindness. But gradually Mohammad adapts to his new environment. In addition to learning woodworking, he also learns spiritual lessons from his mentor, professing "God is not visible. He is everywhere, you can feel him. You can see with your hands."</div><div align="justify"><br />But back at the farm, tensions between Granny and Mohammad's father are rising and eventually Granny falls ill. Mohammad's father's plans for remarriage are disrupted and he is forced to face his responsibility to his son. But is it too late? Will Hashem act in time to see that his son has truly been touched by the hand of God?</div>swaramhttp://www.blogger.com/profile/07755444877040439922noreply@blogger.com5tag:blogger.com,1999:blog-6420048258785155883.post-80998594583289915862007-06-05T04:16:00.000-07:002007-06-29T22:34:51.442-07:00നിറക്കൂട്ട്കാമറയും തൂക്കി വെറുതെ നടക്കുമ്പോള് കണ്ണില് കാണുന്ന എല്ലാം സുഖമുള്ള കാഴ്ചകളാവുന്നു. അങ്ങനെ ക്ലിക്കി പോയ ചില ദൃശ്യങ്ങള്!! വിസ്മയങ്ങളൊന്നുമാവില്ലെങ്കിലും ഒരു നേരമ്പോക്കാവുമല്ലോ. കാണുക അവനവന്റെ മണ്ടയ്ക്കകത്ത് വരുന്ന കമന്റുകള് നിര്ബാധം തൂണില് അടിച്ചുടയ്ക്കൂ...<br /><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg4unw0NnPhqebO58jvSen4gUYMVcvK5zTTDVreTq5WV8d7Je4_DxCqyCwHGIM44YFY_6u9mJnJdSIB3sCcM_ofjZr5PltJMG6WApTQU325KL9XhAgSA8Y55urslTpsdj1udziNU2c-Du0/s1600-h/dxb1.jpg"><img id="BLOGGER_PHOTO_ID_5072546304380079330" style="CURSOR: hand" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg4unw0NnPhqebO58jvSen4gUYMVcvK5zTTDVreTq5WV8d7Je4_DxCqyCwHGIM44YFY_6u9mJnJdSIB3sCcM_ofjZr5PltJMG6WApTQU325KL9XhAgSA8Y55urslTpsdj1udziNU2c-Du0/s400/dxb1.jpg" border="0" /></a><br />ദുഫൈയിലെ ഒരു പള്ളി!!<br /><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgZtXpyqGwq7QF5OCqA5pJkY_Sjk0o2wm70yHCnSBvqLqg43E06hN6rf4MWtyGBvGbGw1Yojm0SsWrBfxvrgaLw3BAcTf2vMKsgx3u6tb_yzhZRdSZxp_1CJdFglUZKezLb9KsfEe4l-4U/s1600-h/dxb2.jpg"><img id="BLOGGER_PHOTO_ID_5072546308675046642" style="CURSOR: hand" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgZtXpyqGwq7QF5OCqA5pJkY_Sjk0o2wm70yHCnSBvqLqg43E06hN6rf4MWtyGBvGbGw1Yojm0SsWrBfxvrgaLw3BAcTf2vMKsgx3u6tb_yzhZRdSZxp_1CJdFglUZKezLb9KsfEe4l-4U/s400/dxb2.jpg" border="0" /></a><br /><div>ദുഫൈയിലെ ഒരു ടണല്!!<br /><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj7kB25gchtp-rxAjJG-bJeCWbMyYcrQ7PuEV2tSlaXu-umwjr-LlmDKvlheAwA_rB1sip8dqJG-8L5PIaHkTupW2xykc5upDSSkqL2D2_e9B1otgI0uhxXyNR05imZFOEB_CVAC-dkzXU/s1600-h/ker10.jpg"><img id="BLOGGER_PHOTO_ID_5072540553418869906" style="CURSOR: hand" height="313" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj7kB25gchtp-rxAjJG-bJeCWbMyYcrQ7PuEV2tSlaXu-umwjr-LlmDKvlheAwA_rB1sip8dqJG-8L5PIaHkTupW2xykc5upDSSkqL2D2_e9B1otgI0uhxXyNR05imZFOEB_CVAC-dkzXU/s400/ker10.jpg" width="401" border="0" /></a><br />ഇത് സ്മരണകളുറങ്ങുന്ന നാട്ടുവഴി<br /><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiYzOqMeM93tkc1I4cDzBHuDj8H59M06QvSvQc9xeD5doAdm1GpIwlrPc-_q2Gt4DDOZMYoPPs_wepmmZo-KGtqVCR6h1qHtko60-2Tcjo-Nh2id18w0AqlFfnAx8r5o5vkLTMryv3LQIo/s1600-h/ker11.jpg"><img id="BLOGGER_PHOTO_ID_5072540553418869922" style="CURSOR: hand" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiYzOqMeM93tkc1I4cDzBHuDj8H59M06QvSvQc9xeD5doAdm1GpIwlrPc-_q2Gt4DDOZMYoPPs_wepmmZo-KGtqVCR6h1qHtko60-2Tcjo-Nh2id18w0AqlFfnAx8r5o5vkLTMryv3LQIo/s400/ker11.jpg" border="0" /></a><br />ഇവിടെയാണ് കുട്ടിക്കാലം ഉത്സവമാകുന്നത്<br /><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgFJiMvgGRtmeAfcBqsm__tknf22QRvHtFm5zBIQorhMI7pwjIlLyTY1x51vvczlEmte1_jm__QnKKsFSizMtAtg8T03LawEeqA2DCmUEGtla7KFYpPRPgfcgk_w1H0CX9izPKQ40H8JjQ/s1600-h/ker12.jpg"><img id="BLOGGER_PHOTO_ID_5072540557713837234" style="CURSOR: hand" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgFJiMvgGRtmeAfcBqsm__tknf22QRvHtFm5zBIQorhMI7pwjIlLyTY1x51vvczlEmte1_jm__QnKKsFSizMtAtg8T03LawEeqA2DCmUEGtla7KFYpPRPgfcgk_w1H0CX9izPKQ40H8JjQ/s400/ker12.jpg" border="0" /></a><br />ചരിത്രമുറങ്ങുന്ന ടിപ്പുവിന്റെ കോട്ടയ്ക്കു മുകളില് നിന്നൊരു ക്ലിക്ക്!!<br /><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg_ehYOoCk5k3DrLIWhWCdpDu3jAbHdqoiM2ot1TDr5IjvTgEteaLAzSnkrMIharOVIWywL1846AUk8ylTKWfTVrE4fEkrlwfllbb4UfLp-oc1d9FVWMdYqIjnkb25yVRnACieyBP2NZ2Q/s1600-h/ker13.jpg"><img id="BLOGGER_PHOTO_ID_5072540557713837250" style="CURSOR: hand" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg_ehYOoCk5k3DrLIWhWCdpDu3jAbHdqoiM2ot1TDr5IjvTgEteaLAzSnkrMIharOVIWywL1846AUk8ylTKWfTVrE4fEkrlwfllbb4UfLp-oc1d9FVWMdYqIjnkb25yVRnACieyBP2NZ2Q/s400/ker13.jpg" border="0" /></a><br />മണ്ണപ്പം ചുട്ടുകളിക്കാം...<br /><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjHCf0ULl1XnVgTc9MHJRKahOxCxLu2gbH-gElNu5Krq6BNc_ePvTQYp4mfMph4bPCnpMHYXzj8jp1s_18JwfJyHZGifx4zyt0yxAyRS666eJm2TmFjzAou8zv0VYpP4BcJmFU3dRzkuqE/s1600-h/ker14.jpg"><img id="BLOGGER_PHOTO_ID_5072540557713837266" style="WIDTH: 401px; CURSOR: hand; HEIGHT: 290px" height="339" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjHCf0ULl1XnVgTc9MHJRKahOxCxLu2gbH-gElNu5Krq6BNc_ePvTQYp4mfMph4bPCnpMHYXzj8jp1s_18JwfJyHZGifx4zyt0yxAyRS666eJm2TmFjzAou8zv0VYpP4BcJmFU3dRzkuqE/s400/ker14.jpg" width="401" border="0" /></a><br /><div>ചരിത്രമുറങ്ങുന്ന തലശ്ശേരി റെയില്വേ സ്റ്റേഷന്</div><div><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgXaGzu4w0qDx_V2LM6emcEwH7JZO-9RpbtP13nIXxnHPNdfZfG8vZ-8fhtQEWw5B2zldry-FGjA9Pm_j-ae7TBSxmDtcNwPdwjBXzHplnCEqyFbuN9Jop-JbJqLJedNZhCOTpzCQGcA4o/s1600-h/ker6.jpg"><img id="BLOGGER_PHOTO_ID_5072540166871813186" style="CURSOR: hand" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgXaGzu4w0qDx_V2LM6emcEwH7JZO-9RpbtP13nIXxnHPNdfZfG8vZ-8fhtQEWw5B2zldry-FGjA9Pm_j-ae7TBSxmDtcNwPdwjBXzHplnCEqyFbuN9Jop-JbJqLJedNZhCOTpzCQGcA4o/s400/ker6.jpg" border="0" /></a><br />ഒരു പകല് കൂടി കണ്ണടയ്ക്കുന്നു<br /><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg2KuYI4JjbXD6gPKLvbRSaBQNNWgkWVvt4E8ZzpYXx9GEXs0aA3uXM7R4l7DHORS_kBIyKxDx-R73n9aASXJGB7ez8QWCeTyNOm6rRKD6XIZM9Hx2qNl7FpQsEnLGK3NJy7ta3tg6Tfdc/s1600-h/kera6a.jpg"><img id="BLOGGER_PHOTO_ID_5072540171166780498" style="CURSOR: hand" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg2KuYI4JjbXD6gPKLvbRSaBQNNWgkWVvt4E8ZzpYXx9GEXs0aA3uXM7R4l7DHORS_kBIyKxDx-R73n9aASXJGB7ez8QWCeTyNOm6rRKD6XIZM9Hx2qNl7FpQsEnLGK3NJy7ta3tg6Tfdc/s400/kera6a.jpg" border="0" /></a><br />സ്വപ്നങ്ങള്ക്കായുള്ള നിറക്കൂട്ട് -തലശ്ശേരി കടല്തീരം. <a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjmXUi1wPyDLf3RWXp4L-iTjewwxoaubuj_x5F6wJsHmXPhl4qLfOXhY2lrWfw1AMQM-pjZ1YkiO3LbiWba9o4leWq7fBamk9Cp7jCKlI0Pg4clRsakFPpTaI-I99PErLeURf-KSUlNOsY/s1600-h/kera9.jpg"></a><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgbnO6BBSGy9jHV35ypYLRar7qGGWnF61st-oBehgSdna1URLg0hGuRy2StvL4STUPAp5ixPHTkpAbJ_s0rvCtb6OxfjqisgTy1-WNsrTfb-NpA-PVLPnZG8UHoHc-nHctfEs64ps76EDY/s1600-h/ker1.jpg"><img id="BLOGGER_PHOTO_ID_5072538779597376418" style="WIDTH: 401px; CURSOR: hand; HEIGHT: 309px" height="275" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgbnO6BBSGy9jHV35ypYLRar7qGGWnF61st-oBehgSdna1URLg0hGuRy2StvL4STUPAp5ixPHTkpAbJ_s0rvCtb6OxfjqisgTy1-WNsrTfb-NpA-PVLPnZG8UHoHc-nHctfEs64ps76EDY/s400/ker1.jpg" width="364" border="0" /></a><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjuy0A0dnodGv2RJzCBy2Zlq5L2_HATE0W5GwUj9qg-Y85Uyk8nO4sq5rBiyExx3kUyuhcoYeqezxR77qDwW9O7d7F7woaWfNS2XN-6hNrNRiSWcc5TWi1vUlmJSc2NsSFkCmyCb9eEzBY/s1600-h/ker7.jpg"><img id="BLOGGER_PHOTO_ID_5072540171166780514" style="WIDTH: 400px; CURSOR: hand; HEIGHT: 304px" height="340" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjuy0A0dnodGv2RJzCBy2Zlq5L2_HATE0W5GwUj9qg-Y85Uyk8nO4sq5rBiyExx3kUyuhcoYeqezxR77qDwW9O7d7F7woaWfNS2XN-6hNrNRiSWcc5TWi1vUlmJSc2NsSFkCmyCb9eEzBY/s400/ker7.jpg" width="400" border="0" /></a><br />ഒരു മഴക്കാലത്തിന്റെ ഓര്മ്മയ്ക്ക്.<br /><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgRQ6kUhUiSU7xFC_GifXDOksP1wZeRT9QMPdsCM-A1ZiBnqbROPRpzAu5kbGMOTh6gHO1a-hgm3jHnMlqr8cO6k8BNeptUTaadnIWUXaxw5zHz6dPswurnOQVHH8Hz6P1clCJVmiPtJE0/s1600-h/ker8.jpg"><img id="BLOGGER_PHOTO_ID_5072540171166780530" style="WIDTH: 400px; CURSOR: hand; HEIGHT: 290px" height="314" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgRQ6kUhUiSU7xFC_GifXDOksP1wZeRT9QMPdsCM-A1ZiBnqbROPRpzAu5kbGMOTh6gHO1a-hgm3jHnMlqr8cO6k8BNeptUTaadnIWUXaxw5zHz6dPswurnOQVHH8Hz6P1clCJVmiPtJE0/s400/ker8.jpg" width="400" border="0" /></a><br />ജാലകപ്പഴുതിലൂടൊരു കാഴ്ച്ച!!<br /><div><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhZV7UamRTAMNZxqXFy3Eaux8oxLAweaeaFPy7yzG1CDlB6xA23kJZQ_UsxnI30Qw5Q_FJGMmpwZbRkwb0_5nTJiDs9WdtsRs4X5lHvMZgkYJ02Na_j6cm9vZjHAmar4GN1oIa4fKOMiV0/s1600-h/ker2.jpg"><img id="BLOGGER_PHOTO_ID_5072538779597376434" style="WIDTH: 400px; CURSOR: hand; HEIGHT: 255px" height="305" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhZV7UamRTAMNZxqXFy3Eaux8oxLAweaeaFPy7yzG1CDlB6xA23kJZQ_UsxnI30Qw5Q_FJGMmpwZbRkwb0_5nTJiDs9WdtsRs4X5lHvMZgkYJ02Na_j6cm9vZjHAmar4GN1oIa4fKOMiV0/s400/ker2.jpg" width="394" border="0" /></a><br />അതെ, ഇതൊരു ആത്മഹത്യാക്കുറിപ്പായിരുന്നു!!<br /><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEilhGdwNz_yw2iSGri3Q772AJglwUYVWeLO0AarRblPwCnpDu99wj_jtEoIa1lcb2J24oyd08-ToMSn9ZWevv5OYQox-X1jsvN1i09rcZrv632en6mK5lKsAhISaJy3k93vuzuAOhjTX70/s1600-h/ker3.jpg"><img id="BLOGGER_PHOTO_ID_5072538783892343746" style="CURSOR: hand" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEilhGdwNz_yw2iSGri3Q772AJglwUYVWeLO0AarRblPwCnpDu99wj_jtEoIa1lcb2J24oyd08-ToMSn9ZWevv5OYQox-X1jsvN1i09rcZrv632en6mK5lKsAhISaJy3k93vuzuAOhjTX70/s400/ker3.jpg" border="0" /></a><br />കളിക്കളം- ഇവിടെയാണ് താരങ്ങള് ജനിക്കുന്നത്.<br /><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgNJh2XpDrnCwb2m862PnOWoNKyGMJ3j1PpVcbRJkbGXI_4p8EXj8_VFZQ5rCybYy5CaHGXGZiSBiGtJIyR-VWaB413lXV0gPtZqwAFCEQ3aWeSj2HzNm1G8EKUNv53d13aFx19ACfBW0Q/s1600-h/ker4.jpg"><img id="BLOGGER_PHOTO_ID_5072538783892343762" style="WIDTH: 399px; CURSOR: hand; HEIGHT: 302px" height="328" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgNJh2XpDrnCwb2m862PnOWoNKyGMJ3j1PpVcbRJkbGXI_4p8EXj8_VFZQ5rCybYy5CaHGXGZiSBiGtJIyR-VWaB413lXV0gPtZqwAFCEQ3aWeSj2HzNm1G8EKUNv53d13aFx19ACfBW0Q/s400/ker4.jpg" width="392" border="0" /></a><br />മഴയെത്തും മുന്പെ...<br /><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjzBLlzMvuvj5CXwE6wqUfT4soZwSBYmVWN0cX_vEB9D0K0rDAdgZJqOeEpfk1KWuhix6yH7N67ZClda93zqMhsNd4WQ1a0HkarKaKkADXKbPp-wVT4ftYzgV5rvPtqv0UoWNxMIRe0sNE/s1600-h/ker5.jpg"><img id="BLOGGER_PHOTO_ID_5072538783892343778" style="CURSOR: hand" height="302" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjzBLlzMvuvj5CXwE6wqUfT4soZwSBYmVWN0cX_vEB9D0K0rDAdgZJqOeEpfk1KWuhix6yH7N67ZClda93zqMhsNd4WQ1a0HkarKaKkADXKbPp-wVT4ftYzgV5rvPtqv0UoWNxMIRe0sNE/s400/ker5.jpg" width="399" border="0" /></a><br />ഇത് പ്രളയത്തിലേക്കുള്ള കുറുക്കു വഴിയാണ്.</div></div></div>swaramhttp://www.blogger.com/profile/07755444877040439922noreply@blogger.com28tag:blogger.com,1999:blog-6420048258785155883.post-8147331058525844112007-05-31T02:34:00.000-07:002007-06-29T22:06:32.257-07:00മഴക്കാലം<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiGGtBpe902TJ1VO33gtsztyRiQLgql5PqX3D4Qb161PZDtvf_0lutCI-rkEN9wWYp2l7WtKvcZ5Pju942ae_C-6tYkDac6zjq_064W-T9Tyetva00NFeEqzr1V3NaIFgf9CrY_fZeI_Pg/s1600-h/rainyseason.jpg"><img id="BLOGGER_PHOTO_ID_5070687019037337922" style="CURSOR: hand" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiGGtBpe902TJ1VO33gtsztyRiQLgql5PqX3D4Qb161PZDtvf_0lutCI-rkEN9wWYp2l7WtKvcZ5Pju942ae_C-6tYkDac6zjq_064W-T9Tyetva00NFeEqzr1V3NaIFgf9CrY_fZeI_Pg/s400/rainyseason.jpg" border="0" /></a><br /><div>കളിയും കഴിഞ്ഞു വന്ന് അടുക്കളപ്പടിയില് ഇരുന്ന് കാപ്പിയും അവിലുകുഴച്ചതും ആസ്വദിച്ച് തട്ടിവിടുമ്പൊഴായിരുന്നു മുറ്റത്തു നിന്നും അമ്മയുടെ വിളി. ഓടി ചെന്നപ്പോള് അമ്മ പടിഞ്ഞാറു ഭാഗത്തേക്ക് ചൂണ്ടിയിട്ട് ശബ്ദം ശ്രദ്ധിക്കാന് പറഞ്ഞു...<br />അതെ, ഒരു ചൂളം വിളിയുടെ ശബ്ദം, അതു വളരെ വേഗം അടുത്തെത്തുന്ന പോലെ തോന്നി, ഒപ്പം ശക്തമായ കാറ്റും...പിന്നെ തുള്ളി തുള്ളിയായി, വരണ്ടുണങ്ങിയ മണ്ണിലേക്ക് പുതുമഴ പെയ്തിറങ്ങി. മനസ്സില് എന്തോ പറഞ്ഞറിയിക്കാനാവാത്ത സന്തോഷം. മഴക്കാലം എന്നുമങ്ങനെയായിരുന്നല്ലൊ.</div><div></div><br /><div>വരാന്തയിലെ പടിയില് ഇരുന്നു കൊണ്ട്, മുറ്റത്ത് വീണുടയുന്ന മഴത്തുളികളെ നോക്കി-എങ്ങും പുതു മഴയുടെ ഗന്ധം. മുറ്റത്തെ ഒട്ടുമാവും, സപ്പോട്ടയും, പേരക്ക മരവും ഒക്കെ, മഴയോടൊപ്പം താളം പിടിച്ചാടിക്കൊണ്ടിരുന്നു. പറമ്പിലെ വാഴയിലയൊക്കെ ചെമ്മണ്ണു പാറി ചുവന്നു കിടക്കുകയായിരുന്നു ഇതുവരെ. ഇപ്പൊ ആകെക്കൂടെ ഒരു പച്ചപ്പ് പറമ്പിലും റോഡ് വക്കിലും.<br /><br />വീടിന്റെ മുന്നിലെ ചെമ്മണ് പാത...മഴപെയ്തു തുടങ്ങിയാല് തോടു പോലാകും. നടന്നു പോകണമെങ്കില് തൊട്ടടുത്തുള്ള പറമ്പിനെ തന്നെ ആശ്രയിക്കണം. ഓടി അകത്തു പോയിട്ട് പടിഞ്ഞിറ്റയിലെ(നടുമുറി) ജാലകത്തിലൂടെ വയലിലേക്ക് നോക്കി. കളിയും കഴിഞ്ഞു കൂട്ടുകാരെല്ലാവരും വയലില് തന്നെ ഇരിക്കുകയായിരുന്നു. കുറേപേര് എന്നും വൈകിയെ പോകാറുള്ളൂ... അവര് അവിടെ മഴയത്ത് തുള്ളി തിമര്ക്കുകയായിരുന്നു. പലരും ഷര്ട്ടൊക്കെ അഴിച്ചു തലയില് ചുറ്റി ഉറക്കെ പാട്ടു പാടുന്നു.<br />“അമ്മെ, ഞാനിപ്പൊ വരാം..”<br />അമ്മയുടെ മറുപടിക്ക് കാത്തു നില്ക്കാതെ, അടുക്കളപ്പുറത്തൂടെ വയലിലേയ്ക്കോടി, അമ്മയുടെ അനുവാദം ചോദിച്ചു നിന്നാല്, ഉപദേശത്തിന്റെ പെരുമഴയായിരിക്കും ... പുതു മഴ കൊണ്ടാല് പനി പിടിക്കും, സ്കൂള് തുറക്കുന്നതാ..അങ്ങനെ അങ്ങനെ കുറെ കാര്യങ്ങള്.</div><div><br />വയലില് എത്തി പതുക്കെ ഒന്നു വീട്ടിലേയ്ക്ക് തിരിഞ്ഞു നോക്കി. ചേച്ചിയും അമ്മയും നോക്കി നില്പ്പുണ്ടായിരുന്നു. ചേച്ചിയാണ് പാരവെപ്പ് നടത്തുന്നത്. അവള് പല്ലും കടിച്ച്, കൈ ചൂണ്ടി കാണിച്ച ആംഗ്യം “അച്ഛനിങ്ങ് വരട്ടെ, പറഞ്ഞു കൊടുക്കും” എന്നു തന്നെ ആയിരുന്നു. മഴപെയ്യുമ്പോഴല്ലെ ഭീഷണി.ആരു കേള്ക്കാന്. അപ്പോഴേക്കും ഒരു കൂട്ടുകാരന്, എന്നെ പിടിച്ചു വലിച്ച് ഓടാന് തുടങ്ങി. അവിടെയും ഇവിടെയും കെട്ടി കിടക്കുന്ന ഇത്തിരി വെള്ളത്തില് തുള്ളി ചാടിക്കൊണ്ട്...മഴ നിര്ത്താതെ പെയ്യുകയായിരുന്നു. ശരീരത്തിലും മനസ്സിലും കുളിരുകോരിയിട്ടുകൊണ്ട്.</div><br /><div></div><div>വയല് ഇനി വെള്ളം കൊണ്ടു മൂടും. പിന്നെ തോടും വയലും ഒന്നാകും. മീനുകള്ക്കു പരമസുഖം. വിശാലമായ കളിക്കളം കിട്ടുമല്ലൊ?. ആരും കാണാതെ പൊത്തിലൊളിച്ചിരിക്കുന്ന പോക്കാച്ചിതവളകള് മഴയുടെ താളത്തിനൊത്ത് സമൂഹഗാനം തുടങ്ങിക്കഴിഞ്ഞിരുന്നു. വയലിന്റെ ഒരറ്റത്ത് തെങ്ങിന് തോപ്പുണ്ട്. അതിന്റെ തൊട്ടു താഴെയാണ് ഒരു കൊചു ചാല്..അതിലൂടെ വെള്ളം ഒഴുകിചേരുന്നത് ഒരു തോട്ടിലേക്കാണ്. വേനലില് ഒരു മൂലയില് മാത്രമെ അവിടെ വെള്ളം കാണൂ. ഇനിയിപ്പൊ ഞങ്ങള്ക്ക് ഉത്സവമാണ്. തോട്ടില് വെള്ളം നിറഞ്ഞാല് നീന്തി തുടിക്കാം. അതിനും കര്ശന നിയന്ത്രണങ്ങള് ഉണ്ട് എല്ലാ വീട്ടില് നിന്നും. പക്ഷെ ആരെങ്കിലും അറിഞ്ഞാല് അല്ലെ കുഴപ്പമുള്ളൂ! തോര്ത്തെടുക്കാതെ, കുളിയും കഴിഞ്ഞ് ട്രൌസര് കൊണ്ട് തന്നെ തലയും തുടച്ച് വീടെത്താറാവുമ്പോള് പറയാനുള്ള കല്ലു വച്ച നുണയെക്കുറിച്ചാവും പിന്നെയുള്ള ആലോചന. പാവം രാഗേഷും, അനീഷും എത്ര തവണ ആ നുണക്കഥകളില് വില്ലന്മാരായിട്ടുണ്ട്. </div><br /><div>മഴ വന്നപ്പോള് ശാന്തേടത്തി, പശുക്കളെ അഴിക്കാന് ഓടുന്നത് കണ്ടു. അവര്ക്കു കുറെ പശുക്കളുണ്ട്. പശുക്കള് നിര്ത്താതെ കരയുന്നുണ്ടായിരുന്നു. പോകുന്ന വഴിക്ക് ഞങ്ങളോട് ഉറക്കെ വിളിച്ചു പറയുന്നുണ്ടായിരുന്നു “പിള്ളാരെ, ഇനി കളിയൊക്കെ നിക്കുവല്ലൊ” എന്ന്. പശുക്കളെയും കൊണ്ട് പോവുന്ന വഴിക്ക് അവര് പരിഭവം പറയുന്നുണ്ടായിരുന്നു. </div><br /><div>“പുരമേയാന് ഇന്നു വരും എന്നു പറഞ്ഞതാ അവന്, വന്നില്ല. രാത്രീല് മഴ പെയ്താല് ആകെ ചോര്ന്നൊലിക്കുവല്ലൊ പരദേവതെ...”</div><br /><div></div><div>ഞങ്ങളുടെ കളിസ്ഥലത്തിന്റെ തൊട്ടടുത്ത വീട്ടിലെ ദേവിയേടത്തി കടയില് പോയിട്ട് വരുന്ന വഴിയായിരുന്നു. “എടീ തങ്കേ നീ മഴ പെയ്യുന്നതൊന്നും അറിഞ്ഞില്ലെ? ഉണക്കാനിട്ട തുണിയൊക്കെ നനഞ്ഞു പോയിക്കാണുമല്ലൊ...നിന്റെ ഈ നശിച്ച സീരിയല്” പിന്നെ പൂരം തന്നെയായിരുന്നു. മഴയ്ക്കൊപ്പം ഇടിവെട്ടും..<br /><br />നേരം ഇരുണ്ട് തുടങ്ങി. ഇനിയും വീട്ടില് എത്തിയില്ലെങ്കില് പ്രശ്നം വഷളാവും എന്നറിയുന്നത് കൊണ്ട്, പതുങ്ങി കുളിമുറിയില് കയറും. പിന്നെ വിസ്തരിച്ചുള്ള കുളി. രാത്രി, നല്ല കാറ്റും മഴയും. വീടിന്റെ തൊട്ടു പുറകില് ബാലേട്ടന്റെ ഓലമേഞ്ഞ വീടാണ്. ഞങ്ങളുടെ പറമ്പിലെ പപ്പായ മാവില് നിറയെ മാങ്ങയായിരിക്കും. കാറ്റിനൊന്നു ശക്തികൂടിയാല് ബാലേട്ടന്റെ വീടിന്റെ മേല്ക്കൂരയില് മാങ്ങ തുരുതുരെ വീഴുന്ന ശബ്ദം കേള്ക്കാം. രാവിലെ എഴുന്നേറ്റ് നേരെ ഓടുക മാവിന് ചുവട്ടിലേക്കാണ്. നനഞൊട്ടിയ മണ്ണില് പൂണ്ടിരിക്കുന്ന മാങ്ങ പെറുക്കി കൂട്ടി വെക്കും. ഉച്ചയ്ക്ക് ചോറ് തിന്നുമ്പോള് കുരുമുളകു പൊടിയും ഉപ്പും ചേര്ത്ത് മാങ്ങ മുറിച്ച് വച്ചിട്ടുണ്ടാവും അച്ഛന്. </div><div><br />സ്കൂളില് പോവുമ്പോള് മഴ പെയ്യരുതെ എന്നാഗ്രഹിക്കും എന്നും. കാരണം എങ്കിലെ കുട എടുക്കാന് മറക്കുന്നതിനൊരു ശക്തമായ തെളിവുണ്ടാക്കാന് പറ്റൂ. വൈകീട്ട് വരുമ്പോള് മഴ ഉറപ്പാണ്. പുസ്തകവും നെഞോടടുക്കി പിടിച്ച്, മഴയും നനഞ്ഞ് സ്കൂളില് നിന്നും വരുന്നത് ഇനി ഒരിക്കലും തിരിച്ചു കിട്ടാത്ത പല നല്ല ഓര്മ്മകളോടുമൊപ്പം അടുക്കി വെക്കാം. ചിലപ്പോള് കൂട്ടുകാരില് ആരെങ്കിലും ഒരാള് മാത്രേ കുട എടുക്കൂ...ആറും ഏഴും പേര് ഒരു കുടക്കീഴില്, ചിരിവരും ഓര്ക്കുമ്പോള് തന്നെ. സ്കൂളിലെ ജാലകത്തിനടുത്താണ് ഇരിക്കുക. എങ്കിലെ മഴയെ ശരിക്കു കാണാന് പറ്റൂ. മഴയ്ക്കു ശക്തികൂടിയപ്പോള് സരോജിനി ടീച്ചര് വാതിലടപ്പിച്ചതും, ഇനിയൊരിക്കലും ആ വാതില് അടയാതിരിക്കാന് അതിന്റെ വിജാഗിരി ഇളക്കി മാറ്റിയതിന് പ്രിന്സിപ്പലിന്റെ കണ്ണുരുട്ടല് കിട്ടിയതും ഒക്കെ ഒരു നല്ല ഓര്മ്മമാത്രമാവുന്നു. അവര്ക്കറിയില്ലല്ലൊ മഴയോടുള്ള എന്റെ അടങ്ങാത്ത പ്രണയം. </div><div></div><br /><div>മഴതുടങ്ങിയാല് വീട്ടില് എന്നു വഴക്കാണ്. ചേച്ചി രൌദ്രഭാവത്തില് അവതരിക്കുന്നതും അപ്പോഴാണ്. ഒരേ സ്കൂളിലായിരുന്നു ഞങ്ങള്. മഴയില് നനഞ്ഞൊട്ടിയ പുസ്തകത്തില്, അക്ഷരങ്ങള് വെറും നിറമുള്ള മഷിച്ചാലായി മാത്രമായി കിടക്കും. പുസ്തകം അത്യാവശ്യം വരുമ്പോള് എനിക്കു തീരെ വയ്യാതാവും, പനി തലവേദന , ഇതൊക്കെ വന്നാല് പിന്നെ, ചേച്ചി എനിക്കെല്ലാം എഴുതി തന്നെ മതിയാകൂ...ഇപ്പൊഴും പറയും കള്ളത്തരത്തിനു കയ്യും കാലും വച്ച സാധനം ആണെന്ന്. അഭിനയത്തിന് ഭരത് അവാര്ഡ് ഇവനാ കൊടുക്കേണ്ടത്. കുട്ടിക്കാലത്തിന്റെ കുസൃതികള് എന്നേയ്ക്കുമുള്ള നീക്കിയിരിപ്പല്ലെ. </div><div></div><br /><div>വീടിന്റെ പടിഞ്ഞാറു ഭാഗത്ത് കുറച്ചകലെ, പുഴയാണ്. വേലന് ചിറ എന്നാണ് അതിന്റെ പേര്. പേരിന് പിന്നില് ഒരുപാട് കഥകള് പറഞ്ഞു കേള്ക്കുന്നു. അതില് ഏറ്റവും പ്രചാരം നേടിയത്, വേലന് എന്നൊരാളെ പണ്ടെപ്പൊഴൊ വെട്ടിക്കൊന്നു പുഴയില് എറിഞ്ഞിട്ടുണ്ടെന്നും അയാളുടെ ആത്മാവ് ഇന്നും ഉച്ചനേരത്ത് പുഴക്കരയിലൂടെ സഞ്ചരിക്കുന്നെന്നും ഒക്കെയാണ്. അതുകൊണ്ട് തന്നെ ഉച്ചനേരത്ത് തലതിരിഞ്ഞ ഞങ്ങള് അല്ലാതെ വേറെ ആരും ആ ഭാഗത്ത് പോകില്ല. പക്ഷെ പ്രചരിച്ച കഥയുടെ യഥാര്ത്ഥരൂപം ഞങ്ങള് അറിഞ്ഞു. പല തരികിടകളും അരങ്ങേറുന്നത് പുഴയോരത്തായിരുന്നു. അതും വേലന്റെ സ്ഞ്ചാര സമത്ത് തന്നെ. എല്ലാ അന്ധവിശ്വാസ പ്രചരണത്തിനും ഇങ്ങിനെയൊരു പിന്നാമ്പുറക്കഥകൂടെ കാണുമെന്ന് ഞങ്ങള് അറിഞ്ഞത് അങ്ങിനെയായിരുന്നു. പുഴയുടെ ഇരു വശത്തും നിറഞ്ഞ കാടുപോലെയാണ്. പുഴയില് ഇറങ്ങിയാല് ആകാശം കാണില്ല. ഇരു വശത്തു നിന്നും മരങ്ങള് വന്ന് പുഴയെ പാടെ മൂടിയിരിക്കും. മഴക്കാലത്ത് കിഴക്കന് മലകളിലൂടെ കുത്തിയൊഴുകി വരുന്ന ചുകന്ന വെള്ളം, ഒപ്പം ഒഴുകി വരുന്ന തേങ്ങയും, വാഴയും, മരങ്ങളും. ഞങ്ങള് പുഴയ്ക്കു കുറുകെ കയറുകെട്ടും. ഒഴുകി വരുന്നതൊക്കെ നീന്തി പിടിക്കാന്. </div><br /><div>ഒരു മഴക്കാലം തീര്ത്തും നഷ്ടത്തിന്റെതായിരുന്നു. പരന്നൊഴുകിയ പുഴയില് കാണാതെ പോയ ഒരു ചുഴിയില് ഞങ്ങളുടെ കൂട്ടുകാരനും താഴ്ന്നു പോയി. നീലിച്ച ശരീരത്തിനു മുന്നില് കരയാന് പോലുമാവാതെ ഞങ്ങളും.</div><div></div><br /><div>മഴക്കാലത്തിനു പറയാന് ഇങ്ങിനെ ഒരുപാട് കഥകള്കാണും. പ്രവാസം എനിക്കു നഷ്ടപ്പെടുത്തിയ പലതിനുമൊപ്പം മഴക്കാലത്തിന്റെ കണക്കും കൂടെ എഴുതി ചേര്ത്തേക്കാം...ഒരുമിച്ചാര്ത്തുല്ലസിച്ച ബാല്യത്തിന്റെ നല്ലദിനങ്ങളില്, ഒരോര്മ്മതെറ്റുപോലെ, ഇന്നിന്റെ ഓര്മ്മകള് പങ്കുവെക്കാന് കാത്തു നില്ക്കാതെ പോയ ആ പ്രിയപ്പെട്ട കൂട്ടുകാരന്റെ ഓര്മ്മയ്ക്കാവട്ടെ ഈ മഴക്കാല കുറിപ്പ്.</div>swaramhttp://www.blogger.com/profile/07755444877040439922noreply@blogger.com15tag:blogger.com,1999:blog-6420048258785155883.post-57836922300373179272007-05-25T08:04:00.000-07:002007-06-29T22:38:35.730-07:00അരാഷ്ട്രീയതയുടെ രാഷ്ട്രീയംലോകം മുഴുവന് പലതിന്റെയും പേരില് ഒരു തരം ധ്രുവീകരണത്തിന് വിധേയമാകുന്ന ഈ കാലത്ത് അരാഷ്ട്രീയതയുടെ രാഷ്ട്രീയം ചര്ച്ച ചെയ്യപ്പെടേണ്ടത് അനിവാര്യതയായി മാറുന്നു. ആഗോളവല്ക്കരണവും ഉദാരവല്ക്കരണവും സമൂഹത്തിന്റെ സമസ്ത മേഖലയെയും നന്മകളില് അധിഷ്ഠിതമല്ലാത്ത മാറ്റത്തിനു വിധേയമാക്കി കൊണ്ടിരിക്കുന്നു. വേര്തിരിവുകള് നേര്ത്തു നേര്ത്ത് ഇല്ലാതാവുമെന്ന പ്രതീക്ഷ നല്കിയവര് ഇന്നു മൌനത്തിന്റെ വല്മീകത്തിനുള്ളിലേക്ക് ഉള്വലിഞ്ഞു.<br /><br />വേര്തിരിവുകള് പഴയതില് നിന്നും ഒരുപാട് മാറി, അതു സാമൂഹത്തിന്റെ സ്വസ്ഥതയെ തന്നെ കീഴ്മേല് മറിച്ചു കളഞ്ഞു എന്നതാണ് വാസ്തവം. സര്ക്കാരുകളുടെ സാമൂഹ്യമായ ഉത്തരവാദിത്വത്തില് നിന്നും തീര്ത്തും പിന്വാങ്ങി, വ്യാപാരത്തിനും വ്യവസായത്തിനും പ്രാധാന്യം നല്കി സാമ്പത്തിക നേട്ടമുള്ള പ്രക്രിയകള്ക്കു മാത്രം ഊന്നല് നല്കിക്കൊണ്ടിരിക്കുന്ന ബജറ്റുകള് ലോകത്തെമ്പാടുമുള്ള ഭരണകര്ത്താക്കള് ആവിഷ്കരിച്ച് നടപ്പാക്കുകയും, അതിന്റെ ഗുണഭോക്താക്കള് സമൂഹത്തിലെ ന്യൂനപക്ഷങ്ങള് (മത ന്യൂനപക്ഷങ്ങള് എന്നര്ത്ഥമില്ല) മാത്രമാവുകയും, ബഹുഭൂരിപക്ഷം വരുന്ന സാധാരണക്കാരായ ജനങ്ങള് അബദ്ധജടിലങ്ങളായ വാഗ്ദാനങ്ങളിലും സ്വപനങ്ങളിലും മാത്രം ഒതുക്കപ്പെടുകയും ചെയ്യുന്നു.<br /><br />മതവും, ജാതിയും പറഞ്ഞ് വേര്തിരിക്കുകയും, സാമ്പത്തികമായ വേര്തിരിവുകളെ പാടെ മറന്ന് കൊണ്ട് സംവരണം പോലുള്ള പ്രധാന പ്രശ്നങ്ങളെ സമീപിക്കുകയും ചെയ്യുന്നു. സാമ്പത്തികമായ അന്തരമാണ് സമൂഹത്തിന്റെ മുന്നൊട്ടുള്ള പ്രയാണത്തിന് കൂച്ച് വിലങ്ങാവുന്നതെന്ന യാഥാര്ത്യം അറിഞ്ഞിട്ടും അറിയാത്ത ഭാവത്തില് മറ്റു പല കാര്യങ്ങളിലേയ്ക്കും പൊതു സമൂഹത്തിന്റെ ശ്രദ്ധയെ മാറ്റി പ്രതിഷ്ഠിക്കുന്നതില് ഒരു പരിധിവരെയെങ്കിലും ഭരണകര്ത്താക്കളും വിജയിച്ചു പോന്നിട്ടുണ്ട്. സാമ്പത്തിക പ്രശ്നങ്ങളാണ് വിദ്യാഭ്യാസം, ആരോഗ്യം തുടങ്ങിയ പ്രാധമികമായ ആവശ്യങ്ങളില് നിന്നു പോലും ഒരു വലിയ വിഭാഗം ജനങ്ങളെ അകറ്റി നിര്ത്തുന്നത് എന്നത് ഒരു യാഥാര്ത്യമായിരിക്കെ, രാഷ്ട്രീയമായ അവരുടെ ഇച്ഛാശക്തിയെ ഇല്ലായ്മ ചെയ്യുന്ന ഒരു പുതിയ രീതി പരീക്ഷിക്കുകയാണ് ആഗോള മൂലധനത്തിന്റെ അസുര വിത്തുകള്.<br /><br /><p>ചെറുത്തു നില്പ്പിന്റെ പുതിയ രാഷ്ട്രീയം ആവിഷ്കരിക്കുന്നതില് ക്യൂബയും വെനിസുലയും പോലുള്ള രാജ്യങ്ങള് പ്രതീക്ഷയുടെ നേരിയ തുരുത്താവുന്നുവെങ്കിലും, ജനാധിപത്യ-സോഷ്യലിസ്റ്റ് രാജ്യങ്ങള് എന്നു വിളിക്കപ്പെടുന്നവയും, നെഹ്രുവിയന് സോഷ്യലിസ്റ്റ് ചിന്താഗതി പിന്തുടരുന്നു എന്ന് അവകാശപ്പെടുകയും ചെയ്യുന്ന ഇന്ത്യ പോലുള്ള രാജ്യങ്ങള് ആഗോളമൂലധന ശകതികളുടെ കയ്യിലെ പാവയെ പോലെ പെരുമാറുകയും ചെയ്യുമ്പോള് ലോകത്തെമ്പാടുമുള്ള കോടാനു കോടി ജനതയുടെ പ്രതീക്ഷകള് അപ്പാടെ തകിടം മറിഞ്ഞു പോവുകയാണ്. ലാറ്റിനമേരിക്കന് രാജ്യങ്ങളുടെ ദയനീയമായ രാഷ്ട്രീയ പതനവും തിരിച്ചു വരവും ഇല്ലായ്മയുടെ എരിതീയില് നിന്നുയിര്ത്തു വന്നതാണെന്ന സത്യം, അവരുടെ കഴിഞ്ഞകാല കെടുതികളും കെടുകാര്യസ്ഥകളും വീക്ഷിക്കുന്നവര്ക്കു മനസ്സിലാകും. സാമ്പത്തിക ലാഭം മാത്രം ലക്ഷ്യം വച്ചു കൊണ്ട്, സര്ക്കാര് അധീനതയിലുള്ള (ജന സേവനത്തിന് മാത്രമുള്ള ഉപാധി) സ്ഥാപനങ്ങളും സ്വത്തുകളും പലതരത്തിലുള്ള ഇടപെടലിലൂടെ സ്വകാര്യ മൂലധനത്തിനു അടിയറവെച്ചപ്പോള് അതു സ്വന്തം ജനതയുടെ ജീവനും സ്വത്തിനും നേരെയുള്ള കടന്നു കയറ്റമായിരിക്കുമെന്ന് തിരിച്ചറിയാന് ഏറെ വൈകിപ്പോയിരുന്നു. ധനാസാക്തിയില് നെട്ടോട്ടമോടാത്ത രാജ്യങ്ങളില് വംശീയതയുടെയും വര്ഗ്ഗീയതയുടെയും വിത്തു പാകിക്കൊണ്ട് അസ്ഥിരമാകുന്ന സാമൂഹ്യാന്തരീക്ഷത്തിലൂടെ അധിനിവേശം നടത്തുന്ന പല “ദുര്മുഖങ്ങളും“ കഴിഞ്ഞ കുറച്ചു വര്ഷങ്ങള് നമുക്ക് സമ്മാനിച്ചു.</p><p>ഇവിടെയാണ് അരാഷ്ട്രീയതയുടെ രാഷ്ട്രീയം ഏറ്റവും കൂടുതല് ചര്ച്ച ചെയ്യപ്പെടേണ്ടത്. ഭാരതം പോലെ വിഭിന്നങ്ങളായ മത ജാതി സമ്പ്രദായങ്ങളെ ഉള്ക്കൊള്ളുന്ന വൈവിധ്യമാര്ന്ന ഒരു സംസ്കാരം ലോകത്തില് തന്നെ ഒരു അത്ഭുതമായി നിലകൊള്ളുന്നു. നാനാത്വത്തില് ഏകത്ത്വം എന്ന സങ്കല്പം പൌരാണിക കാലഘട്ടം മുതല്ക്കു തന്നെ നില നിന്നിരുന്നതായി ചരിത്രം രേഖപ്പെടുത്തിയിരിക്കുന്നു. പക്ഷെ അത്ഭുതമെന്നു പറയട്ടെ, ആ വൈജാത്യങ്ങളുടെ ഏകത്വത്തെ, മതത്തിന്റെയും ജാതിയുടെയും പേരില് വെട്ടിമുറിച്ച്, ഒരു രാഷ്ട്രത്തിന്റെ പൈതൃകത്തെ പോലും ചോദ്യം ചെയ്യാനുള്ള ശ്രമം നടക്കുകയുണ്ടായി, നടന്നു കൊണ്ടിരിക്കുന്നു. മതം വിഭിന്നങ്ങളായ വിശ്വാസങ്ങളുടെ അടിസ്ഥാനത്തിലും, ജാതി വിഭിന്നങ്ങളായ തൊഴില് സമ്പ്രദായങ്ങളുടെ പേരിലും ഉള്ള വിഭജനം ആയിരുന്നെങ്കിലും, അതു സമൂഹത്തില് സൃഷ്ടിച്ചത് വ്യക്തമായ അതിര് വരമ്പുകള് തന്നെയായിരുന്നു. മാനവ പുരോഗതിക്കനുസരിച്ച്, ചിന്തയിലും, ഉള്ക്കരുത്തിലും മാറ്റങ്ങള് ഉണ്ടായി തുടങ്ങിയപ്പോള് സാമൂഹ്രപരിഷ്കരണ ശ്രമങ്ങളും ശക്തമായിക്കൊണ്ടിരുന്നു.<br /><br />കേരളത്തിലും ഭാരതത്തിലങ്ങോളമിങ്ങോളവും സാമൂഹ്യപരിഷ്കരണത്തിന്റെ കാറ്റ് വീശിയെങ്കിലും , കേരളം ഒഴിച്ച് മറ്റൊരിടത്തും അത് അത്രകണ്ട് വിജയം കണ്ടില്ല എന്നതായിരുന്നു അതിന്റെ മറ്റൊരു വശം. കേരളത്തില് മതത്തിന്റെയും ജാതിയുടെയും മതില്ക്കെട്ടുകളെ തകര്ത്തു തരിപ്പണമാക്കുന്നതില് മുന്നിട്ടിറങ്ങിയത് ഉന്നതകുലജാതരെന്നു വിശേഷിക്കപ്പെട്ട കുടുംബങ്ങളിലെ സ്ത്രീകളും പുരുഷന്മാരും തന്നെയായിരുന്നു എന്നത്, മാറ്റത്തിന് വേഗം കൂട്ടി.(പേരുകള് പരാമര്ശിക്കുന്നില്ല) വലതുപക്ഷത്തിന്റെ (പ്രത്യേകിച്ച് കോണ്ഗ്രസിന്റെ) കുത്തകയായിരുന്നു ഉന്നതകുലജാതരും എല്ലാതരം വരേണ്യവര്ഗ്ഗവും. പോരാത്തതിന് പോലീസും പട്ടാളവും പോലുള്ള മര്ദ്ദക സംവിധാങ്ങളുടെ ദുരുപയോഗവും വ്യാപകമായിരുന്നു. നാവില്ലാത്തവന്റെ നാവായി സാമൂഹ്യപരിഷ്കരണത്തിന്റെ ചുവടു പിടിച്ച് കോണ്ഗ്രസിലെ സോഷ്യലിസ്റ്റ് ചേരി കമ്മ്യൂണിസ്റ്റ് പാര്ട്ടി രൂപീകരിക്കുന്നതോടെ കേരളത്തിന്റെ സാമൂഹ്യാന്തരീക്ഷം സമൂലമായ മാറ്റത്തിന് വിധേയമാവുകയായിരുന്നു. </p><p>അരാഷ്ട്രീയ വാദത്തിന് കൂടുതല് വേരു കിട്ടി തുടങ്ങിയത് വളരെ കുറഞ്ഞ വര്ഷങ്ങള്ക്കിടയിലാണ്. ജനാധിപത്യ രാജ്യമായ ഭാരത്തില് പോലും, അപക്വമായ കുഞ്ഞു മനസ്സുകളില് അരാഷ്ട്രീയതയുടെ വിത്തു വിതയ്ക്കാന് ഗൂഡമായ ശ്രമം നടന്നു എന്നു വേണം കരുതാന്. വളരുന്ന തലമുറയെ സമൂഹത്തിന്റെ ഭാഗമാക്കാതെ, എല്ലാത്തില് നിന്നും വിഭിന്നമായ ഒരു ജീവിത ആസക്തിയിലേക്ക് വലിച്ചിഴക്കുകയാണുണ്ടായത്. രാഷ്ട്രീയമെന്നാല്, കക്ഷികള്ക്കിടയിലെ മത്സരമാണെന്നും, രാഷ്ട്രീയക്കാര് മുഴുക്കെ വിശ്വസിക്കാന് കൊള്ളരുതാത്തവരാണെന്നുമുള്ള വിഷമുള്ള ചര്ച്ചകള് സമൂഹത്തിലങ്ങോളമിങ്ങോളം സംഘടിപ്പിച്ചെടുക്കാന് കഴിഞ്ഞു എന്നുള്ളതായിരുന്നു അവരുടെ വിജയം. അവരെ ശക്തമായി ചെറുക്കാന് ഇടതിന്റെയും വലതിന്റെയും രാഷ്ട്രീയ പ്രബുദ്ധതയ്ക്കു കഴിഞ്ഞില്ല എന്നത് ചരിത്രവിദ്യാര്ത്ഥികള് പഠനവിഷയമാക്കേണ്ടതുണ്ട്. വലതുപക്ഷത്തിന് പൊതുവെ രാഷ്ട്രീയത്തെക്കാള് പ്രധാനം എന്നും സ്വാര്ത്ഥമായ ചില ഒളിച്ചുകളികള് ആണെന്നത് കാലം തന്നെ തെളിയിച്ചതാണല്ലൊ. പക്ഷെ ഇടത്തിന്റെത്, ആദര്ശ ശുദ്ധിയുടെയും, പൊതുജനസേവനത്തിന്റെയും, സ്വാര്ത്ഥതയില്ലാത്ത കാഴ്ചപ്പാടുമായിരുന്നു എന്ന പൊതുജന വിശ്വാസത്തിനു കോട്ടം തട്ടി തുടങ്ങിയത് ഈ അടുത്തകാലത്തായിരുന്നു. സ്വജനപക്ഷപാതവും, ധനാസക്തിയും അവരിലുള്ള പലരെയും വെറുമൊരു ശരാശരി മനുഷ്യന്റെ നിലവാരത്തിലേക്കെത്തിച്ചുവെന്നത് മാധ്യമങ്ങള് പറഞ്ഞുണ്ടാക്കുന്ന കഥകള് എന്നതിനും അപ്പുറത്തേക്ക് എത്തിയോ എന്നത് അവര് തന്നെ പരിശോധിക്കേണ്ടതുണ്ട്. അവര് അല്ലെങ്കില് അവരുടെ കുടുംബാംഗങ്ങളുടെ കുത്തഴിഞ്ഞ ജീവിത രീതികള് തൊട്ട്, വെറും ഒരു വ്യക്തി എന്ന നിലയിലേക്കുള്ള അവരുടെ പതനം വരെ സുതാര്യമായ, ആഴത്തിലുള്ള സ്വയം വിമര്ശനത്തിന് വിധേയമാക്കേണ്ടത്, പൊതുസമൂഹം അവരോട് ആവശ്യപ്പെടുന്ന കടമായാണ്.<br /><br />ഈ ഇടവേളയിലേക്കാണ് അരാഷ്ട്രീയ വാദത്തിന്റെ വരട്ടു സങ്കല്പങ്ങളുമായി പലരും കയറി വന്നത്. ആര് എസ് എസ്സും , എന് ഡി എഫും പോലുള്ള തീവ്ര മത നിലപാട് സ്വീകരിക്കുന്ന (മതവും അതുള്ക്കൊള്ളുന്ന സമൂഹവും അത്തരം നിലപാടുകള് അവരോട് ആവശ്യപ്പെടുന്നില്ല എന്നത് മറ്റൊരു വശം) അവരുടെ ആശയങ്ങള് ഭദ്രമായി വച്ചു കൊണ്ട് ഒരു നിശബ്ദമായ ആശയപ്രചരണരീതി ഇക്കാലമത്രയും പരീക്ഷിക്കുകയായിരുന്നു. അതിനിടയ്ക്ക് ആള് ദൈവങ്ങള് പലരൂപത്തിലും ഭാവത്തിലും അവതരിച്ചു. അവര്ക്ക് നിശബ്ദമായ പിന്തുണയും, പ്രോത്സാഹനവും നല്കി സമൂഹത്തെ മാനുഷികമൂല്യങ്ങളില് ഊന്നിയ ചിന്താശീലങ്ങളില് നിന്നും മാറി, സ്വസ്ഥമായ ജീവിതത്തിനുള്ള എളുപ്പ വഴികള് നിര്ദ്ദേശിച്ചും ഒരു വലിയ ജനവിഭാഗത്തെ പൊതു ധാരയില് നിന്നും അകറ്റി നിര്ത്തിക്കൊണ്ടെയിരുന്നു.<br /><br />സമൂഹത്തോടിഴുകി ചേരാതെയുള്ള ഒരു പരിഹാരവും ജീവിതത്തിന്റെ മുന്നോട്ടുള്ള പ്രയാണത്തിനുതകില്ലെന്ന് തലയ്ക്കകത്ത് ആളനക്കമുണ്ടായിരുന്നവര് (ഇതില് മഹര്ഷിമാരും, തത്വഞാനികളും, രാഷ്ട്രതന്ത്രഞ്ജരും ഉള്പ്പെടും) കുറിച്ച് വച്ചിട്ടുള്ളതൊന്നും ഇവര് അറിഞ്ഞില്ലെന്ന് നടിക്കുന്നു. രാഷ്ട്രീയമായ ഒന്നിനു നിലനില്പ്പില്ലെന്നും (രാഷ്ട്രീയം എന്നാല് രാഷ്ട്രത്തെ സംബന്ധിച്ചതെല്ലാം എന്ന അര്ത്ഥം പോലും വിസ്മരിക്കപ്പെട്ടു) ആദ്ധ്യാത്മികമായ വിഷയങ്ങളിലൂന്നിയ ചര്യയിലൂടെ മാത്രമെ സംശുദ്ധമായ ജീവിതം കെട്ടിപ്പടുക്കാന് പറ്റൂ എന്നു പറയുകയും അതിനായ് യാഥാര്ത്ഥ്യവുമായ് ഒരു ബന്ധവും ഇല്ലാത്ത കുറെ ചെപ്പടി വിദ്യകള് നിര്ദ്ദേശിക്കുകയും ചെയ്യുന്നു. അതില് വീണു പോകുന്നത് സാധാരണക്കാര് മുതല്, അറിവും വിവേകവുമുള്ളവരും പെടും എന്നത് ഇതിന്റെ ഭീകരത വെളിവാക്കുന്നു. ആദ്ധ്യാതിമികതയിലൂന്നിയ ജീവിതം നിര്ദ്ദേശിക്കുമ്പോള് തന്നെ, ഒരു വ്യക്തിയുടെ സാമൂഹ്യമായ ഉത്തരവാദിത്വങ്ങളില് നിന്നും ഒരൊളിച്ചോട്ടത്തിനു അവരെ പ്രേരിപ്പിക്കുന്ന തരത്തിലേക്ക് ഇന്നത്തെ “ആദ്ധ്യാത്മിക വ്യാപാരം“ മാറിയിരിക്കുന്നു. അര്ത്ഥശങ്കയ്കിടമില്ലാത്ത തരത്തില് ജീവിക്കുന്ന ഉദാഹരണങ്ങള് നമുക്ക് ചുറ്റും ഒരുപാട് ഉണ്ട് താനും. ഒരു വ്യക്തി എന്ന നിലയ്കുള്ള തന്റെ കടമകളില് നിന്നും, ഒരു പൌരന് എന്ന ഉത്തരവാദിത്വത്തില് നിന്നും, അതിനെല്ലാമുപരി സ്വന്തം ജീവിതത്തില് നിന്നും പോലും ഒളിച്ചോടുന്നവനായി മാറ്റുന്നതാണൊ മതങ്ങളും പുരാണങ്ങളും പറഞ്ഞു തന്ന വഴികള് എന്ന് മനുഷ്യ ദൈവങ്ങളും, അവരുടെ കൂട്ടു നടപ്പുകാരും, ഒപ്പം സ്വച്ചജീവിതത്തിന് “കുപ്പി മരുന്ന്” നല്കുന്ന അവതാരങ്ങളും ചിന്തിക്കേണ്ടിയിരിക്കുന്നു.<br /><br />ഉയര്ന്ന ജീവിത സാഹചര്യമുള്ളവര്ക്ക് പൊതുവെ ഇത്തരം “കുപ്പി മരുന്നുകള്” കാര്യമായ ദൂഷ്യഫലമൊന്നും ചെയ്യാതിരിക്കുകയും, അതിനെതിരായുള്ള വാദങ്ങളെ ബാലിശമാണെന്ന് അവര് തള്ളിക്കളയുമെങ്കിലും, സാധാരണക്കാരില് സാധാരണക്കാരായവരില് ഇത്തരം “കണ്ണടച്ചിരുട്ടാക്കുന്ന വിദ്യകള്“ സൃഷ്ടിക്കുന്ന പ്രകമ്പനം ഭീകരം തന്നെയാണ്. ഒളിച്ചോട്ടത്തിനുള്ള എളുപ്പവഴിയായി, “വന് ചിന്തകളെയും” മഹാന്മാരുടെ വചനങ്ങളെയും ആവശ്യത്തിനും അനാവശ്യത്തിനും എടുത്തുപയോഗിക്കുന്നത് മാറിയ ലോകത്തിന്റെ “ഹോബി”യായി മാറിയിരിക്കുന്നു. ജീവിത പ്രതിസന്ധികളെ നേരിടാന് ഒറ്റമൂലികളൊന്നുമില്ലെന്ന് തിരിച്ചറിയുമ്പോഴേക്കും കാലമേറെ വൈകിയെന്ന ചിന്ത, മനോരോഗത്തിലേക്കും, ചിത്തഭ്രമത്തിലേക്കും ആളുകളെ കൊണ്ടു ചെന്നെത്തിക്കുന്നു.<br /><br />അരാഷ്ട്രീയവാദത്തെ പ്രോത്സാഹിപ്പിക്കുന്നതില്, പുരോഗമനചിന്തയുടെ ആള്രൂപങ്ങളെന്ന് അവകാശപ്പെടുന്നവരും, മാധ്യമ വിശാരദന്മാരും ഒരേതൂവല് പക്ഷികളാവുമ്പോള്, ശരിയേത് തെറ്റേതെന്നറിയാതെ പൊതു ജനം വല്ലാത്തൊരു പ്രതിസന്ധിയിലാവുന്നു. സത്യത്തിന്റെ നെടുംതൂണാവേണ്ട പത്രങ്ങളിലൂടെ “സിണ്ടിക്കേറ്റ്” പ്രവര്ത്തനം സംഘടിപ്പിക്കുകയും, വാര്ത്തകള്ക്ക് ഇല്ലാത്ത നിറങ്ങളും ഭാവങ്ങളും പകരാന് മത്സരിക്കുന്നതിനിടയില് ചോര്ന്ന് പോവുന്നത് ജനാധിപത്യത്തിന്റെ കാവലാളിന്റെ ഉശിരുതന്നെയാണെന്നു തിരിച്ചറിയപ്പെടാതിരിക്കുകയും, ജനകീയ പ്രശ്നങ്ങളില് നിന്നും മുഖം തിരിച്ച് “എക്സ്ക്ലൂസീവ്” ന്റെ പുറകെ മാത്രം പോകുകയും ചെയ്താല് വരും കാലം ജനാധിപത്യത്തിന്റെ ശവപ്പറമ്പാവുമെന്നുറപ്പ്.<br /><br />കലാലയങ്ങളില് നിന്നും രാഷ്ട്രീയത്തെ പടിയ്ക്കു പുറത്താക്കിയവര്, അവര്ക്കു മുന്നില് ഉപേക്ഷിച്ചു പോയത് ഗൌരവമില്ലാത്ത ജീവിതം ശീലിപ്പിക്കുന്ന അരാഷ്ട്രീയതയുടെ വിഷവിത്തുകളായിരുന്നു. “മോഡേണ്” എന്നു പേരിട്ട് വിളിച്ചു കൊണ്ട്, നമ്മുടെതല്ലാത്ത പലതിനെയും വിപണി ലാക്കാക്കി കൊണ്ടുള്ള “മാര്ക്കറ്റിങ്ങ് സ്ട്രാറ്റജി” യുടെ പരീക്ഷണശാലയാക്കുകയായിരുന്നു ലക്ഷ്യം. അതിനെ മനോഹരമായ വര്ണ്ണങ്ങളില് പൊതിഞ്ഞ് പൊലിപ്പിച്ചെടുക്കാന്, ജനസമ്പര്ക്കം ഒട്ടുമില്ലാതെ, മാര്ക്കറ്റ് വാല്യൂവിലും, തിണ്ണമിടുക്കിലും മാത്രം ശ്രദ്ധയൂന്നിയ മാധ്യമ ഭീകരന്മാര് മത്സരിച്ചു കൊണ്ടിരിക്കുന്നു. കലാലയങ്ങളിലെ രാഷ്ട്രീയം ആര്ക്ക് എന്തൊക്കെയാണ് നഷ്ടപ്പെടുത്തിയതെന്നു ചോദിച്ചാല്, കുറെ രാഷ്ട്രീയ സംഘട്ടനങ്ങളുടെയും സമരങ്ങളുടെയും കണക്കാവും നിരത്തുക. പക്ഷെ ഇതു വളരെ നിലവാരം കുറഞ്ഞ വിലയിരുത്തലാണ്. കാരണം ശക്തമായ സംഘബോധത്തിലൂടെ വളരുന്ന ഒരു തലമുറയ്ക്ക് സമൂഹത്തോടും, സഹജീവികളോടും പ്രകൃതിയോടുമുള്ള അനുഭാവം സമാനതകളില്ലാത്തതാണ്. സംഘബോധം പലരും പ്രചരിപ്പിക്കുന്നത് പോലെ പലതും പിടിച്ചടക്കാനോ കാര്യം നേടാനോ ഉള്ള ഒരു ആധുനിക പ്രക്രിയയല്ല. അന്യജീവികളുടെ ആക്രമണങ്ങളില് നിന്നു സ്വന്തം ജീവന്റെ നിലനില്പിനു വേണ്ടിയുള്ള കൂട്ടായ്മയിലൂടെ പ്രാചീന മനുഷ്യന്റെ അസ്തിത്വത്തില് നിന്നും ഉല്ഭവിച്ച ചിന്തയാണത്. അതുകൊണ്ടാണ് ചരിത്രത്തില് ഇന്നേവരെ രൂപപ്പെട്ട എല്ലാ കൂട്ടായ്മകളും ഒരു തരം രാഷ്ട്രീയപ്രവര്ത്തനം തന്നെയാണെന്ന് മാര്ക്സ് പറഞ്ഞു വച്ചതും.<br /><br />ജനാധിപത്യത്തിലൂന്നിയ ശക്തമായ രാഷ്ട്രീയബോധം വരും തലമുറകളില് വളര്ത്തിയെടുക്കേണ്ടത് നമ്മുടെ സംസ്കാരത്തിന്റെ നിലനില്പ്പിന് അത്യാവശ്യമാവുന്നു. ഉയര്ന്ന മൂല്യബോധവും, സഹജീവികളോട് കരുണയുമുള്ള ഒരു തലമുറയെ സംഭാവന ചെയ്യാന് അരാഷ്ട്രീയതയുടെ രാഷ്ട്രീയത്തിനു കഴിയില്ല. മനുഷ്യനെ വികാരങ്ങളില്ലാത്ത ഉല്പന്നങ്ങളാക്കുകയും, സ്വപ്നത്തിന്റെ കുമിളകള്ക്കുമേല് അടയിരിക്കാന് പ്രേരിപ്പിക്കുകയും ചെയ്യുന്ന വെറും ഭ്രമാത്മകമായ ഒരു നാളെയെക്കുറിച്ചു മാത്രമെ അവര്ക്കു നമ്മോട് സംസാരിക്കാന് കഴിയൂ. അബദ്ധജടിലങ്ങളായ നിലപാടുകാര്ക്കും, മതതീവ്രവാദത്തിന്റെ ഉപാസകര്ക്കും, സമൂഹത്തെ വെറും കൊടുക്കല് വാങ്ങല് ഉപകരണങ്ങളായും മാത്രം കാണുന്നവര്ക്കും പ്രതികരണശേഷി നഷ്ടപ്പെട്ട, സംഘബോധമില്ലാത്ത, തീര്ത്തും നിര്ജീവമായ (അരാഷ്ട്രീയമായ) ഒരു തലമുറയെ വളര്ത്തിയെടുക്കേണ്ടത് അത്യാവശ്യമാണ്. ലൌകികമായ ജീവിതത്തെക്കുറിച്ചുള്ള ചിന്തകള്ക്കു ഊന്നല് നല്കാതെ, ആത്മീയമായ എല്ലാത്തിനോടും സന്ധിചെയ്യലാണ് പുണ്യകര്മ്മമെന്ന് ഊണിലും ഉറക്കത്തിലും നമ്മെ ഉല്ബോധിപ്പിക്കുന്നവരില് പലരും മറച്ചു വെയ്ക്കപ്പെട്ട അരാഷ്ട്രീയതയുടെ ഉദ്ധരണികളാണെന്ന് നമ്മള് മറന്നു കൂടാ. ഓജസ്സുള്ള ഒരു സമൂഹത്തിന്റെ സൃഷ്ടി രാഷ്ട്രീയമായ തിരിച്ചറിവുകളോടെ മാത്രമെ സാധ്യമാവൂ എന്നത് നിസ്തര്ക്കവുമാണ്. നീറുന്ന ജനതയുടെ ഹൃദയത്തോട് ചേര്ന്ന് നില്ക്കാനായാലെ ഒരു പൌരന് എന്ന നിലയിലെ കടമകള് നിറവേറ്റപ്പെടുന്നുള്ളൂ എന്ന രാഷ്ട്രീയബാലപാഠം മറക്കാതിരിക്കുകയും വേണം.</p>swaramhttp://www.blogger.com/profile/07755444877040439922noreply@blogger.com9tag:blogger.com,1999:blog-6420048258785155883.post-37676994519945379092007-05-23T04:45:00.000-07:002007-06-29T22:07:04.662-07:00ജന്മദിനംഇന്ന് എന്റെ എട്ടാം പിറന്നാള്.<br />മമ്മി വരുന്നതും കാത്ത് ബേബി സിറ്റിങ്ങിലെ ജാലകത്തിലൂടെ നോക്കിയിരിക്കാന് തുടങ്ങിയിട്ട് നേരം കുറെയായി. കൂട്ടുകാര്ക്ക് കൊടുക്കാന് ചോക്ലേറ്റ് കൊണ്ടുവരാമെന്നും പറഞ്ഞിരുന്നല്ലൊ..<br /><br />ആന്റി ഉറക്കെ വഴക്കു പറഞ്ഞു<br />. “ നിനക്കെന്താ പറ്റിയെ? മമ്മി വരും എന്തായാലും, നിന്നെയും കൂട്ടിയിട്ടെ പോവൂ”<br />അവിടെ സോഫയില് കുഞ്ഞുടുപ്പുമിട്ട് നയന നല്ല ഉറക്കം തുടങ്ങിയിരുന്നു. അവളൊരിക്കലും മമ്മിയെ കണ്ടിരുന്നില്ല ശരിക്കും. രാവിലെ ഇവിടെ കൊണ്ടു വരുമ്പൊ മമ്മിയുടെ ചുമലില് തലയും ചേര്ത്തുറങ്ങുകയായിരിക്കും. രാത്രി കൊണ്ടുപോവുമ്പോഴും അവള് നല്ല ഉറക്കമായിരിക്കും.<br />പെട്ടന്ന് ഫോണ് റിങ്ങ് ചെയ്തു.<br />ആന്റി മൊബൈലുമായി എന്റെ അടുത്ത് വന്നു. “മമ്മിയാണ്”<br />“മമ്മീ, മമ്മി എവിടെ?”<br />“മോനെ അത്, മമ്മി ഇത്തിരി വൈകും...ഓഫീസില് കുറച്ച് അത്യാവശ്യം”<br />“മമ്മീ...” കരച്ചിലടക്കിപ്പിടിച്ച് ചോദിച്ചു. “മമ്മീ യു നൊ ഇന്നെന്റെ പിറന്നാളല്ലെ, എല്ലാര്ക്കും ചൊക്ലേറ്റ് കൊടുക്കാമെന്ന് ഏറ്റതല്ലെ”<br />മമ്മിയുടെ സ്വരത്തില് കാര്ക്കശ്യം “മൊനു ഡൊണ്ട് ബി സില്ലി...എത്ര ഇംപോര്ട്ടന്റ് പേപ്പേഴ്സ് ആണെന്നൊ എനിക്ക് പ്രിപ്പേര് ചെയ്യനുള്ളെ”<br />ഒന്നും പറയാതെ ഫോണ് ആന്റിയുടെ കയ്യില് തിരിച്ചു കൊടുത്ത്<br />പതുക്കെ നയനയുടെ അടുത്ത് സോഫയില് തലയും കുനിച്ചിരുന്നു.<br />കണ്ണില് ഒഴുകിയ ചൂടുള്ള നൊമ്പരം ആരും കാണാതിരിക്കാന്...<br /><br />രാത്രി പതിനൊന്നരയായപ്പോള് മമ്മി വന്നു.<br />“മാഡം കുട്ടികള് പ്രശ്നം ഒന്നും ഉണ്ടാക്കിയില്ലല്ലൊ അല്ലെ? സോറി കേട്ടോ ഒത്തിരി വൈകിയതില്, ആകെ പ്രശ്നങ്ങളായിരുന്നു ഓഫീസില്...അതു കോണ്ടാ”<br /><br />മമ്മി നയനമോളെ എടുത്തു “ ഡാ മോനെ, അവള്ടെ ബേഗും ടൊയ്സും ഫ്ലാസ്കും ഇങ്ങെടുത്തോളൂ”<br />മമ്മിയുടെ തൊട്ടു പുറകെ ഞാനും പടികള് ഇറങ്ങി.<br /><br />മമ്മിയുടെ ബാഗില് നിന്നും മൊബൈയില് നിര്ത്താതെ ചിലക്കാന് തുടങ്ങി.<br />“നീ ആ സാധനം നിലത്തു വച്ചിട്ട് മോളെ ഒന്നു പിടിച്ചെ“<br /><br />മോള് എന്റെ കഴുത്തിനടുത്ത് തലയും വച്ച് കിടന്നു. പാവം നല്ല ഉറക്കത്തിലാണ്.<br />ചേട്ടനോട് ഒരുപാട് കിന്നാരം പറയും. അവള്ടെ കൂടെ കളിക്കണം. എന്റെ പേനയും പെന്നും ഒക്കെ അവള്ക്കും വേണം. ഇന്നാള് മമ്മി എന്നെ ഒരുപാട് തല്ലിയിരുന്നു. എന്റെ കണക്കു പുസ്തകത്തില് അവള് കുത്തി വരഞ്ഞിട്ടതിന്.<br /><br />“ആ ഫയല്സ് ഒക്കെ അയച്ചു സാര്, ഉവ്വ്, നാളെ തന്നെ ഫോളൊഅപ്പ് ചെയ്തോളാം...ശരി സര്, ഗുഡ്നൈറ്റ്“<br /><br />“മമ്മീ..കൈ കഴക്കുന്നു...”<br /><br />മമ്മി മോളെയും എടുത്തിട്ട് നടക്കാന് തുടങ്ങി, എന്തൊക്കെയോ ആലോചിച്ചുകൊണ്ട്.<br />വീടിന്റെ കതക് തുറന്ന് മോളെ ബെഡില് കിടത്തി...<br />എന്റെ നേരെ തിരിഞ്ഞിട്ട് “നീ ഹോംവര്ക്ക് ഒക്കെ ചെയ്തോ?”<br />അറിയാതെ എന്റെ മുഖം കുനിഞ്ഞു.<br />“മോനു നീ അന്നന്നു കൊച്ചു കുഞ്ഞാവുകയാണൊ? ആരെയും കാത്തിട്ടാ നീ ഹോംവര്ക്ക് ചെയ്യാതിരുന്നെ? “<br />കരയണോ ഉത്തരം പറയണൊ എന്നറിയാതെ പകച്ചു പോയി...<br /><br />“എന്നെക്കൊണ്ടു വയ്യ നിന്നെ പഠിപ്പിക്കാനും പിന്നാലെ നടക്കാനും ഒന്നും...വേണമെങ്കില് അവിടിരുന്ന് ചെയ്തൊ”<br />നിറഞ്ഞ കണ്ണുകളുമായ് ബാത്ത് റൂമില് കയറി പൈപ്പു വെള്ളത്തിന്റെ ശബ്ദത്തിനൊപ്പം തേങ്ങിക്കരഞ്ഞു..കണ്ണാടിയില് തെളിഞ്ഞു വന്ന ചുവന്ന കണ്ണും മൂക്കും എന്നെ വല്ലാതെ തുറിച്ചു നോക്കിക്കൊണ്ടിരുന്നു.<br />പെട്ടന്ന് മമ്മിയുടെ സ്വരം<br />“ഇനി ഒന്നര മണിക്കൂര് അതിനകത്താണൊ?”<br /><br />മുഖം തുടച്ച് വേഗം ബാഗ് തുറന്ന് പുസ്തകങ്ങള് എടുത്ത് വച്ചു.<br />പെട്ടന്ന് പുസ്തകത്തോടൊപ്പം ഒരു പൊട്ടിയ ഒരു സ്പൈഡര്മാന്റെ രൂപം.<br />മമ്മി കാണാതിരിക്കാന് അതു ധൃതിയില് ബാഗിലേക്കു തള്ളുന്നതിനിടിയില് മമ്മി കണ്ടു.<br />“എന്താ അത്”<br /><br />“മമ്മീ അത്, മോള് തന്നതാ...ഇന്ന് ചേട്ടന് ബര്ത്ത്ഡെ ഗിഫ്റ്റ്“<br /><br />മമ്മിയുടെ വല്ലാതായ മുഖം... എന്നെ നോക്കി ചിരിച്ചു കൊണ്ട് പതുക്കെ അടുത്ത് വന്നിരുന്നു...<br />“മോനെ...മമ്മി എല്ലാം മറന്നല്ലോടാ..”<br />എന്നെ നെഞ്ചോട് ചേര്ത്ത് പിടിച്ച് നെറ്റിയില് തെരു തെരെ ഉമ്മ വെക്കുമ്പോള് ഞാന് മമ്മിയുടെ കണ്ണീരിന്റെ ചൂട് അറിയുകയായിരുന്നു.<br /><br /><span style="color:#666666;">സ്നേഹിച്ചു കൊതി തീരാതെ, ജീവിതത്തിന്റെ തത്രപ്പാടിനിടയില് എന്തൊക്കെയൊ എവിടെയൊക്കെയൊ ഉപേക്ഷിക്കപ്പെടേണ്ടി വരുന്ന അമ്മമാര്ക്കും, കൊതിച്ചിട്ടും കൊതിച്ചിട്ടും കിട്ടാതെ പോകുന്ന ലാളനയെയും സ്നേഹത്തെയും കുറിച്ചോര്ത്ത് വിതുമ്പുന്ന മക്കള്ക്കും മാത്രമായി ഒരു കൊച്ചു സ്നേഹ മഴ</span>swaramhttp://www.blogger.com/profile/07755444877040439922noreply@blogger.com28tag:blogger.com,1999:blog-6420048258785155883.post-71417024492480974402007-05-16T00:30:00.000-07:002007-06-29T22:07:55.446-07:00അമ്മരാവിലെ ഓഫീസില് എത്തി ഇന്ബോക്സ് കുത്തി തുറന്നപ്പോള് നിറമുള്ള അക്ഷരങ്ങളില് അമ്മമാരെ സ്നേഹിക്കാനും, അവരുടെ സ്നേഹത്തെക്കുറിച്ച് ഓര്മ്മിപ്പിച്ചുകൊണ്ടും ഒരുപാട് ആശംസകള് , അപ്പോഴാണ് ഓര്ത്തത് ഇന്ന് ലോകം മുഴുവന് ആശംസകാര്ഡുകളിലൂടെയും, സമ്മാനങ്ങളിലൂടെയും അമ്മയെ ഓര്ക്കുന്നു. നന്നായി, അമ്മയെ ഓര്ക്കാന് ഒരു ദിവസം പ്രത്യേകമായി തന്നെ ഉണ്ടാക്കിയത്. അമ്മക്കു ഗിഫ്റ്റ് കൊടുക്കാന് വെപ്രാളം പിടിച്ച് ഓടുന്ന ഒരുപാട് മക്കളെ ഇന്നലെ ഷോപ്പിങ്ങ് സെന്ററില് കണ്ടിരുന്നു.<br /><br />ചോദിച്ചപ്പോള് ഒരു 10 വയസ്സുകാരന് പറഞ്ഞു. “അങ്കിള് യു ഡോണ്ട് നോ? എല്ലാരും നാളെ മൊംസ്നു ഗിഫ്റ്റു കൊടുക്കണം. ഞാന് അതു വാങ്ങിക്കുകയാ” എന്റെ തലയ്ക്കകത്തൊരു കൊള്ളിയാന് മിന്നി...അമ്മമാരെവിടെ? ഈ മക്കളുടെ സ്നേഹസമ്മാനം വാങ്ങാന് കൊതിയൂറി നില്ക്കുന്നവരെ കാണാന് മനസ്സ് കൊതിച്ചു.<br /><br />അമ്മമാരുടെ ഒരു പട തന്നെ മുകളില്, വസ്ത്രങ്ങള് വാരിവലിച്ചു പരിശോധിക്കുകയാണ്. ഒരു പ്രായമുള്ള മുത്തശ്ശി അവര്ക്കിടയിലൂടെ പോവാന് പെടാ പാടു പെടുന്നു. “അമ്മ ദിനത്തില് ഈ കിളവിക്കെന്താ കാര്യം“ എന്ന ഭാവത്തില് ചില അമ്മമാരുടെ തലയാട്ടല്. പാവം അമ്മൂമ്മ ഒരു മൂലയ്ക്കു പോയി ഒരു ബെഞ്ചില് ഇരുന്നു. പതുക്കെ അടുത്ത് ചെന്ന് വെറുതെ കുശലം പറയാന് തുടങ്ങി. അറിയാതെ ഞാനൊന്നു കണ്ണടച്ചു പോയി.<br /><br />അമ്മമാരെക്കുറിച്ച് , പേറ്റു നോവിന്റെ അര്ത്ഥമറിയാത്ത മക്കളെക്കുറിച്ച്...<br />ഓര്മ്മകളിലൂടെയുള്ള ഒരു യാത്ര തന്നെ...<br />നാടിനെക്കുറിച്ച്, വീടിനെക്കുറിച്ച്, പിന്നെ മഞ്ഞുകാലത്ത്, നേരം പുലരുമ്പോള് തലയിലൂടെ സാരിത്തുമ്പ് കൊണ്ട് മൂടി, മുറ്റമടിക്കുന്ന അമ്മയെക്കുറിച്ച്.പിന്നെ അടുക്കളപ്പുറത്ത് തെങ്ങിന് ചുവട്ടില് ചട്ടിയും കുടുക്കയും നിരത്തി വച്ച് വെണ്ണീറും ചകിരിയും കൊണ്ട് പാത്രങ്ങള് വൃത്തിയാക്കുന്നതും... അപ്പോഴേക്കും ചുവന്ന തുടുത്ത ആകാശം പതുക്കെ വെളുക്കാന് തുടങ്ങും, ഒപ്പം കാക്കകളുടെ ആരവങ്ങളും.<br /><br />അമ്മയെകുറിച്ച് നമുക്കെന്തെങ്കിലും അറിയുമൊ? രാവിലെ മുതല് നേരം വൈകുവോളം കുടുംബത്തെ പരിലാളിച്ചും സാന്ത്വനപ്പെടുത്തിയും ഒരു മെഴുകു തിരിപോലെ മറ്റുള്ളവര്ക്ക് വെളിച്ചം പകര്ന്ന് , സ്വയം എരിഞ്ഞു തീരുന്ന സ്ത്രീത്വത്തിന്റെ തേജസ്സുറ്റ മുഖം. ആവശ്യങ്ങളും അഭിപ്രായങ്ങളും ഒന്നുമില്ലെ അമ്മയ്ക്ക്?<br />എപ്പൊഴും തിരക്കിലാണ് അമ്മ, അച്ഛന്റെ കാര്യങ്ങള് നോക്കണം, അലക്കണം, മക്കളെ സ്കൂളില് വിടണം, ഭക്ഷണം പാകം ചെയ്യണം. വീട് വൃത്തിയാക്കണം, നാത്തൂനും, അമ്മായി അമ്മയും പറയുന്ന കുത്തുവാക്കുകള്ക്കിടയില് കിടന്ന് എരിഞ്ഞു പൊള്ളുകയും, എന്തെങ്കിലും പ്രശ്നങ്ങള് വരുമ്പോ ആരോടും പറയാതെ മനസ്സില് അതൊക്കെ കൊണ്ടു നടന്ന്, ഒരു മൂലയില് ഒതുങ്ങി നിന്ന് പൊട്ടിക്കരയുകയും ചെയ്യുന്ന പാവം അമ്മ.<br /><br />പത്തുമാസം ചുമന്ന് നടക്കുമ്പോള് അനുഭവിക്കുന്ന കഷ്ടപ്പാട്. ഗര്ഭാവസ്ഥയുടെ പ്രശ്നങ്ങളും അസ്വസ്ഥകളും. പക്ഷെ അമ്മയ്ക് പരിഭവവും പരാതിയുമില്ല. തന്റെ വയറ്റില് വള്രുന്ന മകള് അല്ലെങ്കില് മകന് നല്ല ആരോഗ്യമുള്ളതാവണെ എന്നു മനസ്സുരുകി പ്രാര്ത്ഥിക്കും. വയറില് കുഞ്ഞിന്റെ ചെറിയൊരു അനക്കം കാണുമ്പോള് പുഞ്ചിരി തൂകുന്ന അമ്മ. സ്വപ്ങ്ങള് മുഴുവന് കുഞ്ഞിലാവുന്നു. അതിന്റെ വളര്ച്ച ആരോഗ്യം.<br />അവസാനം പ്രസവിച്ച് വളര്ത്തി വലുതാവുമ്പോള് എല്ലാം മറന്ന് സ്വപ്ങ്ങള് തേടി പറന്ന് പോകുന്ന കുഞ്ഞിനെ നോക്കി നെടുവീര്പ്പിടുന്ന അമ്മ. അടുക്കളയിലെ കരിപുരണ്ട സാരിത്തലപ്പില് കണ്ണീരൊപ്പിക്കൊണ്ട് അമ്മ വീണ്ടും പതിവുകള് ആവര്ത്തിക്കുന്നു. ശാപങ്ങളും അപസ്വരങ്ങളും ഇല്ലാതെ തന്റെ കുഞ്ഞിന് നന്മള് മാത്രം വരണെ എന്ന പ്രാര്ത്ഥനയോടെ.<br /><br />ജീവിത സായാഹ്നത്തില് ഒറ്റപ്പെടലിന്റെ വേദനയുമായി അമ്മ ജീവിക്കുന്നു. അടുക്കള വാതിലിലൂടെ എന്നെങ്കിലും ആരെങ്കിലും വരുമെന്ന പ്രതീക്ഷയോടെയുള്ള നോട്ടം...മിണ്ടാനും പറയാനു ആരുമില്ലാതെ ഒരു ജീവിതം ജീവിച്ചു തീര്ക്കുന്നതിന്റെ പരിഭവം ആ കുഴിഞ്ഞ കണ്ണുകളില് ഉണ്ടായിരുന്നൊ? ഒരിക്കലുമില്ലായിരിക്കാം...ആ മനസ്സിലെ പ്രതീക്ഷകളൊക്കെ എന്നെ കരിഞ്ഞു പോയിരിക്കുന്നു.<br /><br />അവധികാലമാവുമ്പോള് പേരക്കുട്ടികള്ക്കായുള്ള കാത്തിരിപ്പ്. അവിടെ വന്നാല് പിള്ളാര് ഒന്നും പഠിക്കാതെ തെണ്ടിതിരിഞ്ഞു നടക്കും, അതൊന്നും പറ്റില്ലെന്ന കര്ക്കശസ്വരത്തിലുള്ള മറുപടി, ഒന്നും മിണ്ടാതെ അമ്മ ഫോണും പിടിച്ച് നിസ്സഹായായി നില്ക്കും. അവര്ക്ക് അവരുടെ ജീവിതം നന്നായി നോക്കണ്ടെ, എല്ലാം വേണ്ടതു തന്നെ...അച്ഛന്റെ ദീര്ഘ നിശ്വാസം. ആവര്ത്തിക്കപ്പെടുന്ന ദിനരാത്രങ്ങള്. ആര്ക്കൊ വേണ്ടിയുള്ള കാത്തിരിപ്പിനിടയില് അസുഖങ്ങള്...പരസ്പരം ആശ്വസിപ്പിക്കാന് വാര്ദ്ധക്യത്തിന്റെ വിട്ടുവീഴ്ച്കള്.<br /><br />അവസാനം ഒരു ദിവസം എല്ലാവരും എത്തുന്നു...കുഴിമാടത്തില് ഒരിത്തിരി കണ്ണീരു വീഴ്ത്താന്...ഒന്നും ഒന്നിനും പകരമാവില്ലെന്ന് ആരായിരുന്നു നമ്മളെ പഠിപ്പിച്ചത്. അച്ചന്റെ കൂട്ടില്ലാതെ അമ്മ കരയുകയായിരിക്കും. പക്ഷെ പരിഹാരം ഉണ്ടല്ലൊ...അതൊന്നും ശരിയാവില്ല...മരുന്നും കുഴമ്പും പിന്നെ നൂറുകൂട്ടം പ്രശ്നങ്ങളും, ഇതിനൊക്കെ നമുക്കെവിടെയാ സമയം. പിന്നെ ആരെങ്കിലും ഒക്കെ വരുമ്പോള്, ആകെ പ്രശ്നം തന്നെയാവും. പിള്ളേരാണെങ്കില് എപ്പൊഴും ചുറ്റിപറ്റി നടക്കും...അടക്കിപിടിച്ച സംസാരം.<br /><br />അമ്മ ഒന്നും വിചാരിക്കരുത്, ഇവിടെ ഇങ്ങിനെ തനിച്ചിരുന്നിട്ട് എന്താ കാര്യം. വീടു വാടകയ്ക്ക് കൊടുക്കുവൊ വില്ക്കുകയൊ ചെയ്യാം. അവിടെ നില്കാമെന്നു വച്ചാല് ആകെയുള്ളതെ രണ്ടു മുറിയാ, അമ്മക്ക് സൌകര്യം മതിയായില്ലെങ്കിലൊ. ഇവിടെ നാടു വിട്ടു പോകാനും അമ്മക്ക് വിഷമം കാണും. എല്ലാരും പറയുന്നു നല്ല സൌകര്യമുള്ളതാ അമ്മത്തൊട്ടില് എന്ന്. അവിടാവുമ്പോള് അമ്മക്ക് പറഞ്ഞിരിക്കാന് ഒരു പോലെയുള്ള ഇഷ്ടം പോലെ ആള്ക്കാരും കാണും.<br /><br />അമ്മ ചിരിക്കുകയാണ്...<br /><br />അമ്മയുടെ സ്നേഹത്തിന്റെയും പരിലാളനയുടെയും ഊഷ്മളതിയില് നിന്നും ഒരുപാടകലേയ്ക്ക് എത്തിപ്പെട്ടു പോയ എന്റെ വിധിയെ ശപിച്ചു കൊണ്ട്, പ്രവാസം എനിക്കു നല്കിയ ഒറ്റപ്പെടലിന്റെ അനാധത്വത്തെ പഴിച്ചു കൊണ്ട്, ഈ ലോകത്തിലെ മക്കളെ മാറോടടുക്കിപിടിച്ച് സ്നേഹം കൊണ്ട് തുലാഭാരം നടത്തുന്ന എല്ലാ അമ്മമാര്ക്കും വേണ്ടി ഈ എഴുത്ത് സമര്പ്പിക്കുന്നു. ഒപ്പം അമ്മയെന്ന വാക്കിന്റെ അര്ത്ഥവ്യാപ്തി അറിഞ്ഞിട്ടും, അറിഞ്ഞില്ലെന്നു നടിക്കുന്നവരോട് ഒരു വാക്ക്. ആത്മഹത്യ പോലും നിങ്ങള്ക്കുള്ള ശിക്ഷയാവില്ല. പുതിയ അമ്മ ദിനങ്ങളുടെ ആഘോഷത്തിമര്പ്പിനിടയില് ആരും അറിയുന്നുണ്ടാവില്ല നാളെ നമുക്കായ് കരുതി വച്ചതെന്താണെന്ന്. കാലത്തിന്റെ ചുവരെഴുത്തുകള് നമുക്കെന്നും അന്യമാണല്ലൊ? അമ്മയെ, അമ്മയെയെങ്കിലും വേദനിപ്പിക്കാതിരിക്കുക-ഒരിക്കലും. മാതൃത്വം ഒരു സുകൃതമാണ്. അത് തിരിച്ചറിയാതിരിക്കരുത് ജീവനുള്ളിടത്തോളം.swaramhttp://www.blogger.com/profile/07755444877040439922noreply@blogger.com16tag:blogger.com,1999:blog-6420048258785155883.post-28449827871860589732007-05-04T03:32:00.000-07:002007-06-29T22:24:09.289-07:00ഒരു അവാര്ഡ് കിട്ടിയിരുന്നെങ്കില്...<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgvjB4qQm2gThRtU0ERUw3ShSxh9Yr5d81_CAA-vcGnxGYhBsuyrtI_g5gwvxN4wYy4oYhA_1RD11SBKib3uA7mVbwxTZi2Zx8A7glNcEMuGCRws06vWQdgP9MOW1kDw69FmongSoxqIuw/s1600-h/awardkittiyirunnengil.jpg"><img id="BLOGGER_PHOTO_ID_5060682062922076162" style="CURSOR: hand" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgvjB4qQm2gThRtU0ERUw3ShSxh9Yr5d81_CAA-vcGnxGYhBsuyrtI_g5gwvxN4wYy4oYhA_1RD11SBKib3uA7mVbwxTZi2Zx8A7glNcEMuGCRws06vWQdgP9MOW1kDw69FmongSoxqIuw/s400/awardkittiyirunnengil.jpg" border="0" /></a><br /><div><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj5lyKhpSGh6dpWqbnVC99giS8YBfINekPvI5-mx3f2fYIxFJnh8ZZ0o5Lwel7yhGk8DFGjeCLVp2Os5ZMyXcTEuEV3eaTk3RhMltNrtcARrIvvLwsfELuEnTgyxIcBLAy2RiXmQasMGBQ/s1600-h/awardkittiyirunnengil.jpg"></a><br /><br /><div>പോലീസും ഒരു വലിയ ജനക്കൂട്ടവും.<br />ആള്ക്കൂട്ടത്തിനിടയിലൂടെ എഴുത്തുകാരന് എത്തി നോക്കി.<br />ഒന്നും മനസ്സിലായില്ല!!<br />ഒരു പാക്കിസ്ഥാനിയോട് കണ്ണുകള്കൊണ്ട് ചോദിച്ചു </div><div>“എന്താ കാര്യം?”<br />“ഭായ് , വൊ ആദ്മിനെ ഉസ്ക്കൊ പൈസ നഹിം ദിയ, ജബ് പൂച്ചാ തൊ ഉസ്നെ ലഡ്ക്കിക്കൊ മാര”<br />ചുരുക്കി പറഞ്ഞാല് കാര്യം സാധിച്ചിട്ട് പൈസ കൊടുത്തില്ല എന്നര്ത്ഥം.<br /><br />ഇത്തിരി കൂടെ മാറി നിന്നു എഴുത്തുകാരന് രംഗം വീക്ഷിച്ചു. ഒരു പൈങ്കിളി കഥയ്ക്കുള്ള “തന്തു” അന്വേഷിച്ചു നടക്കുന്ന മാന്യ ദേഹത്തിന് വീണുകിട്ടിയ സുവര്ണ്ണാവസരം.<br />നായിക എന്തായാലും റെഡി.<br />പോലീസുകാരന് അവളെ ലിഫ്റ്റിന്റെ അടുത്തോട്ട് മാറ്റി നിര്ത്തി ചോദ്യം ചെയ്യുകയാണ്. അവളാകെ പേടിച്ചരണ്ടിരിക്കുന്നു. നേരിയ ഒരു ഗൌണ് ആണ് വേഷം. പോലീസുകാരന് അവളുടെ സൌന്ദര്യാത്തിന്റെ അളവെടുക്കുകയാണ്.<br />ഗംഭീരം...നല്ല എരിവും പുളിയും ചേര്ത്ത് വായനക്കാരനു കൊടുക്കാം.<br />“എത്രയാ ഇയാള് നിനക്കു തരേണ്ടത്” ക്രൂരതയാര്ന്ന ചോദ്യം.<br />തൊട്ടടുത്ത് പ്രതി എന്നു തോന്നിക്കുന്ന ഒരു വൃദ്ധന്, അറബി വേഷമാണ് ധരിച്ചതെങ്കിലും അറബിയല്ലായിരുന്നു. ഒരു കൂസലുമില്ലാതെ അയാള് കൂടി നിന്ന ജനങ്ങളെ നോക്കി ചിരിക്കുന്നു.<br /><br />“ആ ഫിലിപ്പിനി, ഇവളിവിടുത്തെ തറ കേസാണ്” ഒരു മലയാളി ചെറുപ്പക്കാരന്റെ കമന്റ്.<br />“എന്നാലും സാധനം കൊള്ളാം..ഒരെടുപ്പൊക്കെയുണ്ട്, എന്തൊരു ഷെയ്പ്പാണ് ഭായി”<br />ആസ്വാദകവൃന്ദത്തിന് ഹരം കേറുകയാണ്.<br /><br />പോലീസുകാരന് കിളവനെ നോക്കിയൊന്ന് ചിരിച്ചു. എന്നിട്ട് എഴുത്തുകാരന് മനസ്സിലാവാത്ത ഭാഷയില് (അറബി) എന്തൊക്കെയോ പറഞ്ഞു. മസാലയില് എരിവു കൂട്ടാം.. അവളുടെ രതിലീലകളെക്കുറിച്ചുള്ള ചോദ്യങ്ങളും ഉത്തരങ്ങളും ആണെന്ന് എഴുതി പിടിപ്പിക്കണം. എഴുതി വിടുന്ന കഥ സൊയമ്പന് സാധനം ആവണമെന്ന് മുതലാളി എപ്പൊഴും പറയും.പൊതുവെ നാട്ടുകാര്ക്ക് പ്രവാസത്തിന്റെ കഥകളോട് ഒരു ഒരു ഇതാണ്. അതിലിത്തിരി മറ്റവനും ഒരു അറബി ടച്ചും കൂടെ ചേര്ന്നാല് പിന്നെ പറയുകയും വേണ്ട....കാശു മുടക്കുന്നവരെ രമിപ്പിക്കണം. അതാവണം മാധ്യമ ധര്മ്മം. ശമ്പളം തരുന്നവന്റെ ഓര്മ്മപ്പെടുത്തലുകള്.<br />ചെയ്യുന്ന തൊഴിലിനോടും സ്ഥാപനത്തോടും കൂറു പുലര്ത്തണം എന്നും...സ്കൂളില് പഠിക്കുമ്പോള് സ്വാതന്ത്ര്യ സമര സേനാനിയും തികഞ്ഞ ഗാന്ധീയനുമായ രാഘവന് മാഷ് പറഞ്ഞ വരികള് എഴുത്തുകാരനെ ആവേശം കൊള്ളിച്ചു.<br /><br />ഇക്കുറി പൊതുജനം ഈ കഥ പ്രസിദ്ധീകരിക്കുന്ന വാരികയ്ക്കു വേണ്ടി കടകളില് അടിപിടിയുണ്ടാക്കും. കോപ്പികള് തികയാതെ വരും. ക്രമസമാധാന പ്രശ്നമുണ്ടാകും, പ്രതിപക്ഷം പോലീസിനെ കുറ്റം പറയും. പിന്നെ സഭയില് നിന്നും ഇറങ്ങിപ്പോകും. അതിന്റെ പ്രതികാരം തീര്ക്കാന് ആഭ്യന്തരന് പോലീസിനെ കയറൂരി വിടും..ലാത്തിച്ചാര്ജ്, വെടിക്കെട്ട്.. യാതൊരു ഉളുപ്പുമില്ലാതെ മീഡിയകള് എക്സ്ക്ലൂസീവായി അതു റിപ്പോര്ട്ട് ചെയ്യും. പോരെങ്കില് കഥയുടെ വിഷ്വല്സ് അനിമേഷന് ചെയ്തു കാണിക്കും, ചര്ച്ചകള് സംഘടിപ്പിക്കും. ആണും പെണ്ണും മുടിയഴിച്ചുറഞ്ഞാടും. സര്വ്വെ നടത്തും. എഴുത്തുകാരന്റെ പ്രതികരണം, ഇന്റര്വ്യൂ..മാര്ക്കറ്റ് വാല്യൂ കൂടാന് ഇനി എന്തു വേണം. പിന്നെ ആരുടെയെങ്കിലും പേരില് ഒരു അവാര്ഡ് നിശ സങ്കടിപ്പിച്ചെടുക്കണം. പിന്നെ സ്വീകരണങ്ങള്,ബഹളം. ഒരു പക്ഷെ ഏതെങ്കിലും സിനിമാക്കാരന് വന്നിട്ട് ഇതൊരു സിനിമയാക്കിയാലൊ...<br /><br />നശിച്ച അലാറം! ഒന്നു സുഖിച്ചു വരുമ്പോഴേക്കും നേരം വെളുക്കും. വരുന്ന വഴിക്ക്, ഒരു കുട്ടിയിരുന്നു കരയുന്നു. കയ്യില് ഒരു വടയും ഒരു ഗ്ലാസ് ചായയും ആയിട്ടുള്ള പ്രഭാത യാത്ര..<br /><br />അവളുടെ അടുത്ത് ചെന്നു..<br />”എന്തിനാ കരയുന്നെ”<br />അതു കേട്ടപ്പോള് അവള് പൊട്ടിക്കരയാന് തുടങ്ങി. ആളുകള് ശ്രദ്ധിക്കാന് തുടങ്ങിയിരിക്കുന്നു.<br />കൊച്ചുപെണ്ണ്. നിഷ്കളങ്കമായ മുഖം. കഷ്ടിച്ച് ഒരു പതിനാലു വയസ്സ് കാണും. പ്രായത്തെക്കാള് വളര്ന്ന ശരീരം. അവളുടെ പാറിപ്പറന്ന മുടിയും, കണ്ണീര് ഒലിച്ചിറങ്ങിയ പാടുകളും, കാര്യം പിടികിട്ടിയില്ലെങ്കിലും ഒരു വല്ലാത്ത വേദനയുണ്ടാക്കി മനസ്സില്.<br />തീക്ഷ്ണമായി നോക്കിക്കോണ്ട് അവള് പതുക്കെ എഴുന്നേറ്റു നടക്കാന് തുടങ്ങി. ചോരയില് കുളിച്ച അവളുടെ ഉടുപ്പു കണ്ടപ്പോള് തൊട്ടടുത്ത ഹോട്ടലില് നിന്നും ആരൊ വിളിച്ചു പറഞ്ഞു.<br /><br />“ഇന്നലെ ആ ഗല്ലിയില് ഇവളുമാരുടെ ആഘോഷമായിരുന്നു. ഇഷ്ടം പോലെ കാശും ഉണ്ടാക്കിയുള്ള പോക്കാ. കുറെ ചെക്കന്മാരുണ്ടായിരുന്നു അവിടെ. ഇതിനൊക്കെ തിന്ന് തിന്ന് എല്ലില് കുത്തിയിട്ട് കണ്ടവന് കൊടുക്കാന് ഇറങ്ങി പോവുന്നതാ...ഇനിയിപ്പൊ കരഞ്ഞു കാണീച്ച് ഫ്രീയായിട്ട് വല്ലതും കിട്ടുമൊ എന്നു ശ്രമിച്ചു നോക്കിയതാവും.“<br /><br />ഏയ്, അങ്ങനെയായിരിക്കുമൊ? ഈ കൊച്ചു പ്രായത്തില് ഇവളിങ്ങിനെ...ആവില്ല. മനസ്സിനെ പഠിപ്പിക്കാന് ശ്രമിച്ചു. റോഡിലൂടെ അവള് നടന്നു മറയുന്നത് വരെ നോക്കിയിരുന്നു. ചായയും കുടിച്ച് സ്വപ്നത്തിന്റെ ഹാങ്ങോവറില് കാറില് കയറി, ആ കുട്ടിയായിരുന്നു മനസ്സ് നിറയെ. അവളെക്കുറിച്ച് എന്തൊക്കെയോ അറിയാനുള്ള ഒരാഗ്രഹം. ഏതൊ വീട്ടിലെ ഒരു അമ്മയുടെയും അച്ഛന്റെയും മോളായിരിക്കില്ലെ ഇവളും. അവരുടെ കൈപിടിച്ച് പിച്ചവെക്കാന് പഠിച്ചതാവില്ലെ? മനസ്സ് കാടുകയറുമെന്നായപ്പോള് എല്ലാം മറക്കാന് വേണ്ടി റേഡിയൊ ഓണ് ചെയ്തു.<br /><br />പ്രധാന വാര്ത്തകള്...സൂര്യനെല്ലി കേസ്- കോടതി തള്ളി. കോടതികള് അതിരുകടക്കുകയാണെന്ന മന്ത്രിയുടെ പ്രസ്താവന ജനാധിപത്യത്തോടുള്ള വെല്ലുവിളിയാണെന്ന് പ്രതിപക്ഷം. വിമാന പീഡനം-മാപ്പു പറഞ്ഞാല് കേസ് പിന്വലിക്കാമെന്ന് പരാതിക്കാരി...സ്വാശ്രയക്കോളേജ് വിധി- ജസ്റ്റിസിനെതിരെ അഴിമതിയാരോപണവുമായി വിദ്യാര്ത്ഥി യൂണിയന്. ക്രൂരമായ ബലാത്സംഗത്തിനിരയായ 8 വയസ്സുകാരി മെഡിക്കല് കോളേജില് വച്ച് മരിച്ചു. ഉന്നതര്ക്കു പങ്കുണ്ടെന്ന് പ്രാധമിക റിപ്പോര്ട്ട്.... വാര്ത്തകള് വിശദമായി...</div></div>swaramhttp://www.blogger.com/profile/07755444877040439922noreply@blogger.com17tag:blogger.com,1999:blog-6420048258785155883.post-12681818090282276292007-04-22T08:14:00.000-07:002007-06-29T22:09:34.665-07:00കസബിലൂടെശനിയാഴ്ച പുലര്ച്ചയ്ക്ക് തന്നെ വീട്ടില് നിന്നും ഇറങ്ങി. എയര്പ്പോട്ടില് എന്റെ പ്രിയ സുഹൃത്ത് ഇറക്കാമെന്ന് ഏറ്റത് കൊണ്ട് കാര്യങ്ങള് എളുപ്പമായി. രണ്ടൊ മൂന്നൊ ദിവസത്തേക്കു വേണ്ട വസ്ത്രങ്ങളും പിന്നെ ചീപ്പ്, സോപ്പ്, തുടങ്ങിയ ഫസ്റ്റയിഡ് സാമ<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEia99tw2lT3LqArrFCv6D0mA3wm-p7qby-kY8Gfjvtm4lz92D6VHWBYhnF62cWXZE2jDEogSSG-i2buOyCGuU5SCr9r9MWTKocYxrnH630AmHxH10Iq3ou9IQjAuGPiZiWRf2LOHWH_Upc/s1600-h/21-04-07_0838.jpg"></a>ഗ്രികളും മാത്രമാണ് എന്റെ കയ്യിലുണ്ടായിരുന്നത്. ഒപ്പം പതിവുപോലെ ഒന്നു രണ്ടു പുസ്തകങ്ങളും. അവധി ദിനമായതിനാലാവാം കാലത്ത് 5:50 ആയിട്ടും ദുബൈയിലെ റോഡുകള്ക്ക് ജീവന് വച്ചു തുടങ്ങിയതേയുള്ളൂ. പകല് നല്ല ചൂടാണെങ്കിലും, പുലര്ക്കാലം നേരിയ മഞ്ഞില് മൂടിയിരുന്നു. പത്തു നിമിഷം കൊണ്ട് തന്നെ ഞങ്ങള് ദുബൈ ഇന്റര്നേഷണല് എയര്പ്പോര്ട്ടിന്റെ ടെര്മിനല് രണ്ടില് എത്തി. ഈ ടെര്മിനലിലൂടെ ആണ് ചെറുതും, ഒരുപാട് വലുതല്ലാത്തതുമായ വിമാനങ്ങള് സര്വ്വീസുകള് നടത്തുന്നത്. ബജറ്റ് എയര്ലൈന്സുകളുടെ ബഹളം മൊത്തമായും ഇവിടെയാണ്.<br /><br /><br />സുഹൃത്തിനോട് യാത്ര പറഞ്ഞ് ബാഗേജ് ക്ലിയറന്സിനായി വിമാനത്താവളത്തിനകത്തേക്ക് കടന്നു. ഒരുപാട് തിരക്കൊന്നും ഇല്ലെങ്കിലും, കുറേ പാക്കിസ്താനികളും, ബംഗ്ലാദേശികളും നിരന്നു നില്പ്പുണ്ടായിരുന്നു. യാത്ര അയക്കാന് വന്നവരായിരുന്നു അവരൊക്കെ.<br />അവരോട് വിനീതവിധേയനായി അകത്തോട്ട് കയറിക്കോട്ടേ എന്നു ചോദിച്ചപ്പോള് അപരിഷ്കൃത ഭാവത്തില് ബംഗാളി എന്നെ നോക്കി നെറ്റി ചുളിച്ചു. അഹങ്കാരത്തിനു കയ്യും കാലും വച്ചവരാണിവര് എന്നു പൊതുവെ പറഞ്ഞു കേട്ടിട്ടുണ്ട്.<br />ബാഗേജ് ക്ലിയറന്സും കഴിഞ്ഞ് അകത്തേക്ക് ചെന്നപ്പോള് ബോഡിംഗ് പാസിനു നീണ്ട നിരതന്നെയുണ്ടായിരുന്നു. ഈ “കസബ് “യാത്ര എല്ലാവര്ക്കും വിസമാറാനുള്ള യാത്രയാണ്. കസബിലും, കിഷിമിലുമാണ് വിസമാറാന് പൊതുവെ ആളുകള് പോവുന്നത്. ബോഡിംഗ് പാസും വാങ്ങി പാസ്സ്പോര്ട്ട് കണ്ട്രോള് സെക്ഷനില് എത്തി. അവിടെ ആരുടെയൊ ടിക്കറ്റ് നിലത്തു കിടക്കുന്നു. ആ ടിക്കെറ്റും എടുത്ത് ഒരു വട്ടം അവിടെ നില്ക്കുന്നവരോടൊക്കെ ചോദിച്ചു. ഇവനാരെടാ എന്ന ഭാവം ആയിരുന്നു എല്ലാ മുഖങ്ങളിലും. തൊട്ടടുത്ത വരിയില് നിന്ന മാന്യനായ ഒരു സായിപ്പു പറഞ്ഞു,<br />“സുഹൃത്തെ നല്ലത് നിങ്ങള് അത് അവിടെ സെക്യൂരിറ്റിയെ ഏല്പ്പിക്കുന്നതാണ്. “<br />ഞാന് നേരെ ഗേയ്റ്റില് നിന്നിരുന്ന വെളുക്കെ ചിരിക്കുന്ന ഒരാളുടെ കയ്യില് ടിക്കറ്റ് ഏല്പ്പിച്ചു. അയാള് ഉപകാര സൂചക്മായി കണ്ണിറുക്കി ചിരിച്ചു കൊണ്ട് നന്ദി പറഞ്ഞു. അപ്പോഴേക്കും, കറുത്ത പര്ദ അണിഞ്ഞ വെളുത്തു മെലിഞ്ഞ ഒരു സുന്ദരി പുറകെ ഓടിവന്നു അവളുടെ ടിക്കറ്റാണെന്നു പറഞ്ഞു.<br />നീണ്ട നിര ചുരുങ്ങി ചുരുങ്ങി അവസാനം ഞാനും അവിടെയെത്തി. കറുത്ത് കുറുതായ, ഒരു അറബി സ്ത്രീയായിരുന്നു അവിടെ ഉണ്ടായിരുന്നത്. എന്നെ പാസ്പ്പോര്ടുംവാങ്ങി കമ്പ്യൂട്ടറില് നോക്കി മൊഴിഞ്ഞു. “യു ഹാവ് വണ് ഡെ ഓവര് സ്റ്റെ” ഞാന് ഒന്നു ഞെട്ടി. ഭാഗ്യം ആവശ്യത്തില് കൂടുതല് ദിര്ഹംസ് കരുതിയത് നന്നായി. 200 ദിര്ഹംസ് പിഴയായി വാങ്ങിയപ്പൊഴേ അവര്ക്കു സമാധാനമായുള്ളൂ. ഇതൊക്കെ കഴിഞ്ഞ് അകത്തു കടന്നപ്പോള് ഒന്നാം നമ്പര് ഗെയ്റ്റില് ഒരു മലയാളി സായിപ്പ് കലിതുള്ളി നില്ക്കുന്നുണ്ടായിരുന്നു. വിമാനം കാത്തു കിടക്കുന്നെന്നും വേഗം ചെല്ലണമെന്നും പറഞ്ഞു. ഓടി ചെന്നപ്പോള് ഒരു ബസില് കുറെപേര് കാത്തിരിക്കുന്നു.<br />മലയാളികളും, ഫിലിപ്പിനോകളും, ബംഗാളികളും, പിന്നെ കണ്ടാല് തന്നെ ലൈംഗിക തൊഴിലാളികളാണെന്നു വിളിച്ചു പറയുന്ന ഇറാനീ, റഷ്യന് സ്ത്രീകളും...ലിസ്റ്റ് നീണ്ടു പോവുന്നു.<br /><br /><br />കുറച്ച് സമയത്തെ കാത്തിരിപ്പിനു ശേഷം കുറച്ച് യാത്രക്കാരെയുംകൊണ്ട് ബസ് എയര്പ്പോട്ടിലൂടെ ഓടിത്തുടങ്ങി. പലതരത്തിലും വലുപ്പത്തിലുമുള്ള വിമാനങ്ങള് അങ്ങുമിങ്ങുമായി നിര്ത്തിയിട്ടിരിക്കുന്നു. കൂറ്റന് ചരക്കു വിമാനങ്ങളും, കൊച്ചു യാത്രാ വിമാനങ്ങളും അക്കൂട്ടത്തില്പ്പെടും. ബസ് നിന്നത് ഒരു <a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgQ_SZH_WKXGY1U1iHLi-uzPZbjmOfoBftqarde1etohJRzFquYhZ9mlinsVhY9o_1JnWwDfZnQWrN44B_7Y9OTA-IwpbDKjSa4GcAE-O0TepOuJyDm0tzaCX6k1PvENA3uRN7ZGHWVUcg/s1600-h/21-04-07_0813.jpg"><img id="BLOGGER_PHOTO_ID_5059550317564743650" style="FLOAT: left; MARGIN: 0px 10px 10px 0px; CURSOR: hand" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgQ_SZH_WKXGY1U1iHLi-uzPZbjmOfoBftqarde1etohJRzFquYhZ9mlinsVhY9o_1JnWwDfZnQWrN44B_7Y9OTA-IwpbDKjSa4GcAE-O0TepOuJyDm0tzaCX6k1PvENA3uRN7ZGHWVUcg/s200/21-04-07_0813.jpg" border="0" /></a>കൊച്ച് വിമാനത്തിന്റെ അടുത്തായിരുന്നു. ഇറാന് ആസ്മാന് എയര് എന്ന പഴഞ്ചന് വിമാനം. റഷ്യന് നിര്മ്മിതമായ ഫോക്കര് വിമാന കുടുംബത്തിലെ അവസാന കണ്ണിയാണെന്നു തോന്നുന്നു. ചിറകിനോട് ചേര്ന്നു കിടക്കുന്ന കൂറ്റന് ഫേനുകള് വിമാനത്തിന്റെ പഴമയെക്കുറിച്ച് വ്യക്തമായ സൂചനകള് നല്കിയിരുന്നു. തുരുമ്പെടുക്കാന് തുടങ്ങിയ ചിറകുകളും മറ്റും യാത്രക്കാര് ഭയാശങ്കകളോടെ നോക്കുന്നുണ്ടായിരുന്നു. ഇത്തരത്തിലുള്ള വിമാനത്തിലെ രണ്ടാമത്തെ യാത്രയായതുകൊണ്ടായിരിക്കണം, ഇതു പാതി വഴിയില് പൊട്ടി വീഴില്ലെന്ന ഒരു വിശ്വാസം എന്റെ ഉള്ളില് ദൃഡമായിരുന്നു.<br /><br /><br />ഇടുങ്ങിയ ഏണിപ്പടിയിലൂടെ അകത്തേക്ക് കയറിയപ്പോള് സ്വാഗതം ചെയ്യാന് സുന്ദരികളായ രണ്ടു ഇറാനി എയര്ഹോസ്റ്റസുകള് നിറഞ്ഞ ചിരിയോടെ കാത്തു നില്ക്കുന്നുണ്ടായിരുന്നു. മദ്ധ്യഭാഗത്തായി ചില്ലു ജാലകത്തിനടുത്ത് തന്നെ ഞാന് ഇരിപ്പുറപ്പിച്ചു. പുറത്തോട്ട് നോക്കുമ്പോള് ചിറകും വലിയ ഫാനും വ്യക്തമായി കാണാം. കാത്തിരിപ്പ് ഏറെ നീണ്ടില്ല, വിമാനം ഒരു മുരള്ച്ചയോടെ ആടിയുലഞ്ഞ് കൊണ്ട് റണ്വേയിലൂടെ കുതിച്ചു പാഞ്ഞു. എന്റെ മുന്നില് വലതുഭാഗത്തെ സീറ്റില് ഇരുന്ന ഫിലിപ്പിനോ പെണ്കുട്ടി ആശങ്കയോടെ സീറ്റില് മുറുകെപ്പിടിച്ച് ചുണ്ടുകള് കടിച്ചു പിടിച്ച് പുറത്തു തന്നെനോക്കിയിരുന്നു. വലിയ ശബ്ദത്തോടെ വിമാനം റണ്വെ വിട്ടതോടെ വയറില് ഒരു കാളലായിരുന്നു...കാറ്റിലുലയുന്ന പട്ടം കണക്കെയായിരുന്നു അതിന്റെ യാത്ര. ആരും ആരോടും ഒന്നും സംസാരിക്കാതെയിരുന്നു. ഇത്തിരി നേരം കഴിഞ്ഞപ്പോള് യാത്ര സുഗമമായി. കുടിവെളളം പോലും ആ അരമണിക്കൂര് യാത്രയില് നല്കില്ലെന്ന് തൊട്ടടുത്തിരുന്ന ബംഗാളി ഉറക്കെ പറഞ്ഞുകൊണ്ടിരുന്നു.<br /><br /><br />കടലും കരയും മുട്ടിയുരുമ്മുന്ന ആകാശക്കാഴ്ച്ച. ദുബൈ നഗരം വിട്ടാല് തരിശായ മരുഭൂമിയും മൊട്ടക്കുന്നുകളുമായിരുന്നു<img id="BLOGGER_PHOTO_ID_5059546988965089170" style="FLOAT: left; MARGIN: 0px 10px 10px 0px; CURSOR: hand" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiCX7yBLsy1UsERyy3zYtDY6oRiIbzFK7OB5HFhZuBw9dhJo8-8sR46sYR1TUHRkBpR6NYB3MkDreSg4PNY2FL4sMSk91fwF7kk34hpdUMQxYB2RFHZ83l7SIAya-u1jYPa6HEqtY9EYT0/s200/21-04-07_1746.jpg" border="0" /> എങ്ങും. അരമണിക്കൂര് യാത്രയ്ക്കൊടുവില് ഒരു പൊട്ടുപോലെ അതിമനോഹരമായ ഒരു ദ്വീപ് തെളിഞ്ഞു വന്നു. ഒമാന് എന്ന രാജ്യത്തിലെ ചുറ്റിലും കൂറ്റന് മലനിരകളാല് ചുറ്റപ്പെട്ട ഒരു ചെറിയ തുരുത്ത്- കസബ്. ഒരു ചെറിയ എയര്പ്പോട്ടും അതിനെ ചുറ്റിപറ്റിയുള്ള ഒരു കൊച്ചു നഗരവും (നഗരം എന്നു പറഞ്ഞാല് അതിശയോക്തിയാവും- കുറച്ച് കടകളും ഹോട്ടലുംകളും ഒക്കെയുള്ള ഒരു ഗ്രാമം എന്നു പറയുന്നതാവും കൂടുതല് ശരി.)<br /><br />വിമാനം നിലത്തിറങ്ങി, ഓരൊരുത്തരായി പുറത്തേക്കിറങ്ങാന് തുടങ്ങി. കുറെ സെക്യൂരിറ്റി ഉദ്യോഗസ്ഥര് വരിവരിയായി ആളുകളെ നിയന്ത്രിക്കുന്നുണ്ടായിരുന്നു.. എയര്പ്പോര്ട്ടിനു ചുറ്റിലും ചാര നിറത്തിലുള്ള കൂറ്റന് മലകളാണ്. പുറകിലേക്ക് നോക്കിയപ്പോള് നാല് സൈനിക ഹെലിക്കോപ്റ്ററുകള് അവിടെ നിര്ത്തിയിരിക്കുന്നത് കണ്ടു. സമയം ഒന്പത് മണിയാവുന്നതെ ഉണ്ടായിരുന്നുള്ളൂ. എങ്കിലും കത്തുന്ന ചൂടും വീശിയടിക്കുന്ന ചൂടുക്കാറ്റും എല്ലാവരെയും വല്ലാതെ അസ്വസ്ഥരാക്കി.<br /><br /><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi_qJt2hiXdkRM82f6wDm8FE9J9bAcmMn0waH7dJjFhRSbL88TgspidiMzfMaEdoNbyPTeRMfMFekwxTrQtaq4S8VtRT4LB1WoXnJA85d9uVNYy_iVFkgvxlADp3WZNnv80zBvB4MutvyQ/s1600-h/21-04-07_1816.jpg"><img id="BLOGGER_PHOTO_ID_5059546988965089202" style="FLOAT: left; MARGIN: 0px 10px 10px 0px; CURSOR: hand" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi_qJt2hiXdkRM82f6wDm8FE9J9bAcmMn0waH7dJjFhRSbL88TgspidiMzfMaEdoNbyPTeRMfMFekwxTrQtaq4S8VtRT4LB1WoXnJA85d9uVNYy_iVFkgvxlADp3WZNnv80zBvB4MutvyQ/s200/21-04-07_1816.jpg" border="0" /></a>കസബ്, ചരിത്രം ഉറങ്ങുന്ന പ്രദേശം. വന്നു പോകുന്നവര് അറിഞ്ഞിരിക്കുമോ എന്നറിയില്ല. വര്ഷങ്ങളോളം ഇതൊരു പോര്ച്ചുഗീസ് കോളനിയായിരുന്നു. ഇന്നും കസബ് തുറമുഖത്തിന്റെ കാവല്ക്കാര് അവരു തന്നെയാണെന്നു പറഞ്ഞു കേള്ക്കുന്നു. കടലും മലനിരകളും കൊണ്ട് പ്രകൃതി മോടിപിടിപ്പിച്ച ഈ പ്രദേശം ശുദ്ധജലം കൊണ്ട് അനുഗ്രഹീതമായ പ്രദേശം കൂടിയാണ്. ഏതാണ്ട് ഇരുപത്തി നാലായിരത്തോളം വരുന്ന ജനസംഖ്യ. ചൂടുകാലം വരുമ്പോള് മലമടക്കുകളില്നിന്നും ഗ്രാമീണര് കൂട്ടത്തൊടെ മീന് പിടുത്തതിനും, ഈത്തപ്പഴ ശേഖരണത്തിനുമായി കസബിലേയ്ക്കെത്തുമെന്നു പ്രായം ചെന്ന ഒരു നാട്ടുകാരന് പറയുകയുണ്ടായി. മീന് പിടുത്തം പരമ്പരാഗത തൊഴില് കൂടിയാണിവിടെ, അതിനായി ഉപയോഗിക്കുന്നതാവട്ടെ സ്വയം നിര്മ്മിച്ചെടുക്കൂന്ന പായക്കപ്പലുകളും. ഒമാന്റെ സുല്ത്താനായ ബഹു. സുല്ത്താന് ഖബൂസ് ബിന് സായിദ് അല് സായിദിന്റെ അതിമനോഹരമായ വലിയ ഛായ ചിത്രം ഒട്ടുമിക്ക സ്ഥലങ്ങളിലും സ്ഥാപിച്ചിരുന്നു. ഭരിക്കുന്ന രാജാവിന്റെ ചിത്രം എല്ലാ കടകളിലും പ്രധാന സ്ഥലങ്ങളിലും സ്ഥാപിക്കുക എന്നത് അറബ് രാജ്യങ്ങളിലെ മാത്രം പതിവാണെന്നു തോന്നുന്നു.<br /><br /><br />അങ്ങിനെ ഞങ്ങള് യാത്രക്കാര് അവരവരുടെ ചെറിയ ബാഗുകളും എടുത്ത് എയര്പ്പോര്ട്ടിലെ വിസ സെക്ഷനില് ചെന്നു. അപ്പോഴെയ്ക്കും വെളുത്തു മെലിഞ്ഞ ഒരു മലയാളി ചെറുപ്പക്കാരന് വിസയ്ക്കായുള്ള അപേക്ഷാഫോറം പൂരിപ്പിക്കാന് തന്നു. വിവരങ്ങളൊക്കെ എഴുതിചേര്ത്ത് കൌണ്ടറിനു മുന്നില് എന്റെ ഊഴം വരുന്നതും കാത്തു നിന്നു. ചില്ലറകാര്യങ്ങള് കമ്പ്യൂട്ടറില് ചേര്ക്കാനെ ഉണ്ടായിരുന്നുള്ളൂ. എന്നാല് ഓരോരുത്തര്ക്കും ഇ<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgvLfAQnOk213-Erl2QhyvFoPDxaDPOstQhB8n7CYoSmqDkVw60MUyLW1sI4fHeAUGVa6hRcY2Q8Q1wcE5I_NcM2dIkvoMNwib8Y_QmkyLzytZpLi418vLfajgNMswBy1f3p-uoJrNqX_M/s1600-h/21-04-07_1817.jpg"><img id="BLOGGER_PHOTO_ID_5059546993260056514" style="FLOAT: left; MARGIN: 0px 10px 10px 0px; CURSOR: hand" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgvLfAQnOk213-Erl2QhyvFoPDxaDPOstQhB8n7CYoSmqDkVw60MUyLW1sI4fHeAUGVa6hRcY2Q8Q1wcE5I_NcM2dIkvoMNwib8Y_QmkyLzytZpLi418vLfajgNMswBy1f3p-uoJrNqX_M/s200/21-04-07_1817.jpg" border="0" /></a>രുപത് മിനിറ്റില് അധികം സമയം എടുക്കുന്നുണ്ടായിരുന്നു. ഒരു 199- 20 വയസ്സ് പ്രായം തോന്നിക്കുന്ന ചെറുപ്പക്കാരനായിരുന്നു അവിടെ ഇരുന്ന ഓഫീസര്. തൊട്ടടുത്ത് തന്നെ കുറച്ച് പ്രായം തോന്നിക്കുന്ന പരമ്പരാഗത ഒമാനി വേഷത്തിലുള്ള ഒരാള് ഇരിക്കുന്നുമുണ്ടായിരുന്നു.<br />“തുമാര ഫാമിലി നെയിം ക്യാ ഹെ?” മുറി ഹിന്ദിയില് അയാല് എന്നോടു ചോദിച്ചു. ആഗലേയത്തിന്റെ ആദ്യാക്ഷരങ്ങള് പോലും അവര്ക്കു പരിചിതമല്ലായിരുന്നു. കീ ബോര്ഡില് അക്ഷരങ്ങള്ക്കു വേണ്ടിയുള്ള തിരച്ചില് നിര്ബാധം തുടരുകയായിരുന്നു. അവസാനം എന്നെയൊന്നു തുറിച്ചു നോക്കിയിട്ടു “ജാവൊ” എന്നു മൊഴിഞ്ഞു. നമ്മുടെ സംസ്കാരത്തിന്റെ ആതിഥ്യ മര്യാദയും, പരിചിതരല്ലാത്ത ആളൂകളോടുള്ള നമ്മുടെ ബഹുമാനവും, നമ്മുടെ തൊഴിലാളികളുടെ ചുറുചുറുക്കിനെയും മനസ്സാലെ ഞാന് അറിയാതെ ഒന്നു പ്രശംസിച്ചു പോയി.<br /><br />എയര്പ്പോര്ട്ടിനു പുറത്തിറങ്ങിയപ്പോഴാണ് കസബിന്റെ വിജനമായ റോഡുകളും ചെങ്കുത്തായ മല നിരകളും, നോക്കെത്താ ദൂരത്തോളം പരന്നു കിടക്കുന്ന ഈന്തപ്പന തോട്ടങ്ങളും ശ്രദ്ധയില് പെട്ടത്. ചൂടുകാറ്റ് ശക്തമായി വീശിയടിക്കുന്നുണ്ടായിരുന്നു. ഇത്തിരി ദൂരം നടന്നപ്പോള് അല് ജസീറ ട്രാവല്സിന്റെ ചെറിയ ബസ് ഞങ്ങളെയും കാത്ത് നില്ക്കുന്നത് കണ്ടു. മുഴുവനായും കറുപ്പ് വസ്ത്രങ്ങള്കൊണ്ട് മൂടിയ വെളുത്ത് മെലിഞ്ഞ ഒരു പെണ്കുട്ടി ബസിലേക്ക് കയറിയ ഉടനെ തന്നെ പരിഭ്രാന്തയായി പുറത്തേക്ക് ഓടിപ്പോയി. അവളുടെ മടക്കയാത്രയുടെ ടിക്കറ്റ് കളഞ്ഞു പോയിരുന്നു. പിന്നാലെ വന്ന ബംഗ്ലാദേശി അവളുടെ അടുത്തെ ചെന്ന് അഹങ്കാരത്തോടെ അവളുടെ പിടിപ്പു കേടിനെ ഉറക്കെ കളിയാക്കിക്കൊണ്ട് വീണു കിട്ടിയ ടിക്കറ്റ് അവള്ക്കു കൊടുത്തു. വണ്ടി നിറയെ <a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgsSBp4kGUy5Ax5bOBIE7iJK_yzqwaW8YB5ZFxFUmtKUUrRLCMsbYnhRWc9Zi52ibdDLY8_egfhv9LjSqlsk94QTMmXCqmGljgW9Xcgab7UNgJfS8YhdAyAUudyP8Wdf6uBmK6F1THadYA/s1600-h/22-04-07_0724.jpg"><img id="BLOGGER_PHOTO_ID_5059545176488890178" style="FLOAT: left; MARGIN: 0px 10px 10px 0px; CURSOR: hand" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgsSBp4kGUy5Ax5bOBIE7iJK_yzqwaW8YB5ZFxFUmtKUUrRLCMsbYnhRWc9Zi52ibdDLY8_egfhv9LjSqlsk94QTMmXCqmGljgW9Xcgab7UNgJfS8YhdAyAUudyP8Wdf6uBmK6F1THadYA/s200/22-04-07_0724.jpg" border="0" /></a>ആളുകളായപ്പോള് ഒമാനിയായ ചെറുപ്പക്കാരന് വണ്ടി ഓടിക്കാന് തുടങ്ങി. റേഡിയോയിലൂടെ നല്ല സുന്ദരമായ ഈണത്തിലുള്ള ഏതോ അറബിക്ക് പാട്ട് ഉച്ചത്തില് പാടുന്നുണ്ടായിരുന്നു. വണ്ടിയുടെ ഓട്ടവും പാട്ടും എല്ലാം ചേര്ന്നപ്പോള് തമിഴ്നാട്ടിലെ ഏതോ കുഗ്രാമത്തിലൂടെയുള്ള യാത്രയുടെ പ്രതീതി. മലമടക്കുകള്ക്കു താഴെക്കൂടിയുള്ള യാത്ര നല്ല സുഖമുള്ളതായിരുന്നു. ഇതിനിടെ ബസ് ഡ്രൈവര് കണ്ണാടിയിലൂടെ സുന്ദരിയായ പെണ്കുട്ടിയെ കണ്ണും കയ്യും കാണീച്ചു തുടങ്ങീയിരുന്നു. പ്രായത്തിന്റെ നാണം കുണുങ്ങല് ചുവന്നു തുടുത്ത ആ മുഖത്ത് ഏതോ വികാരത്തിന്റെ നിഴലാട്ടമുണ്ടാക്കി.<br /><br />റോഡിലൂടെ ഓടുന്നത് മിക്കതും പിക്ക് അപ്പ് ജീപ്പുകള് ആയിരുന്നു. മണ്ണിന്റെ നിറമുള്ള വണ്ടികള്. ഓടിച്ചു കൊണ്ടിരുന്നവരെ ശ്രദ്ധിച്ചപ്പോഴാണ് അത് മിലിറ്ററിയുടെയും പോലീസിന്റെയും വണ്ടികള് ആണെന്നു മനസ്സിലായത്. വണ്ടിനേരെ പോയി നിന്നത് അല് ജസീറ ട്രാവല്സിന്റെ ഹോട്ടലിനു മുന്നിലായിരുന്നു. എല്ലാവരും പെട്ടന്ന് തന്നെ ഇറങ്ങി. അവിടെ കൌണ്ടറില് പൈസ അടക്കണം. <a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiYjqVNFffrhd6fYelB_W1ozs9Mh24OXvs_Xqlp9Gvrta55h8lQzLSppWlchWmOue8IGV-QY_x-Fm5twUmiQ_wcfqkN-UcTLYA_desDFhviF6gzLBGUj8jvK-vPoqYAl-7pSilNh_vFRT0/s1600-h/21-04-07_1744.jpg"><img id="BLOGGER_PHOTO_ID_5059545180783857506" style="FLOAT: left; MARGIN: 0px 10px 10px 0px; CURSOR: hand" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiYjqVNFffrhd6fYelB_W1ozs9Mh24OXvs_Xqlp9Gvrta55h8lQzLSppWlchWmOue8IGV-QY_x-Fm5twUmiQ_wcfqkN-UcTLYA_desDFhviF6gzLBGUj8jvK-vPoqYAl-7pSilNh_vFRT0/s200/21-04-07_1744.jpg" border="0" /></a>ഒമാന് വിസക്കായി 60 ദിര്ഹംസും, പിന്നെ താമസത്തിന്റെ അഡ്വാന്സായി 100 ദിര്ഹംസ് വേറെയും. പൈസ അടച്ചതിനു ശേഷം ഒരാള് വന്ന് ഞങ്ങളെയും കൂട്ടി ഹോട്ടലിന്റെ മുകളിലത്തെ നിലയിലേക്ക് കയറി. ഒന്നാമത്തെ നിലയില് ആള്ക്കാരെ നിറച്ചശേഷം രണ്ടാമത്തെ നിലയില് കയറി.റൂ നമ്പര് 203 ല് കട്ടില് നമ്പര് 75 എനിക്കായ് ഒഴിച്ചു തന്നു.<br /><br />ഞന് അവിടെ ചെല്ലുമ്പോള് ഒരാള് കമ്പിളിയൊക്കെ മൂടിപ്പുതച്ചുറക്കമായിരുന്നു. വിസ മാറലിനെ കുറിച്ചുള്ള ഭീകരമായ കഥകള് ഒരുപാട് കേട്ടെങ്കിലും ഒന്നും അനുഭവിച്ചില്ലയിരുന്നു ഇതുവരെ. ബാഗ് വെക്കുന്ന ശബ്ദം കേട്ട് അയാള് പുതപ്പില് നിന്നും പുറത്ത് വന്നു. എന്നെ കണ്ട് പെട്ടന്ന് എഴുന്നെറ്റിരുന്നു. പിന്നെ ഞങ്ങള് കുറേ സംസാരിച്ചു. വടകരക്കാരനായ സമീര്, അവിടെ എത്തിയിട്ട് 8 ദിവസം ആകുന്നു. ഇതുവരെയും വിസ കിട്ടിയില്ല. കമ്പനി ഇന്നയക്കും നാളെ അയക്കും എന്നു പറയും ദിവസവും. കാത്തിരിപ്പു നീണ്ടു പോയ്കൊണ്ടേയിരിക്കുന്നു. അയാളുടെ ശബ്ദത്തില് നിരാശയും വേദനയും ഒക്കെ കലരുന്നുണ്ടായിരുന്നു. ഞാന് കുളിമുറിയില് പോയി വസ്ത്രങ്ങളൊക്കെ മാറി വന്നപ്പോള് ഭീമാകാരനായ ഒരു കറുത്ത മനുഷ്യന് വളരെ ഗൌരവത്തോടെ ബെഡ് ഷീറ്റൊക്കെ മാറ്റി വിരിക്കുന്നു. മുഖത്ത് പോലും നോക്കുന്നില്ലായിരുന്നു അയാള്. ആരോടെ ഉള്ള പ്രതികാരം പോലെ തന്റെ ജോലി ചെയ്തു തീര്ക്കുന്നു. നിലമൊക്കെ അടിച്ചു വാരി വൃത്തിയാക്കിയിട്ട് അയാല് പുറത്തേക്ക് പോയി. ഞാന് ഒരു പുസ്തകവും വായിച്ചു കൊണ്ട് കിടക്കയിലേക്ക് ചരിഞ്ഞു. ഉറക്കം പതിയെ എന്നെ കസബില് നിന്നും ഒരു ഇടവേളയിലേക്കു കൂട്ടികൊണ്ടുപോയി.<br /><br />നന്നായി ഉറങ്ങിപ്പോയെന്നു തോന്നി. ഉറക്കം ഞെട്ടി നോക്കിയപ്പോള് സമീറിന്റെ കിടക്കയില് വേറൊരാള് കൂടെ ഇരിക്കുന്നു. എന്നെ നോക്കി ഒന്നു ചിരിച്ചു. അവര് ഡൊമിനോസ് കളിക്കുകയായിരുന്നു. ഷാനവാസ് , തലശ്ശേരിക്കടുത്തുള്ള (1 മണിക്കൂര് ബസ് യാത്ര) കടവത്തൂര് എന്ന സ്ഥലത്തുള്ളതാണ്.<br />“എത്ര ദിവസത്തെ വിശ്രമത്തിനു വന്നതാണ്”<br />പരിഹാസവും ക്രൂരതയും ചേര്ത്തുള്ള വല്ലാത്തൊരു ചോദ്യം. അയാളുടെ മുഖഭാവം തന്നെ ഒരു സാഡിസ്റ്റിനിന്റെ ലക്ഷണമൊത്തതായിരുന്നു. മറ്റൊരാളുടെ വേദനയില് പങ്കാളിയാവുന്നതിനു പകരം മുറിവില് കുത്തിനോവിക്കാനുള്ളാ വെമ്പല്.. ചിലര് അങ്ങനെയാണല്ലൊ.<br />“നാളെ തന്നെ പോവുമായിരിക്കും” ഞാന് താഴ്ന്ന സ്വരത്തില് മറുപടി കൊടുത്തു.<br />“എല്ലാരും ഇങ്ങിനെ തന്നെയാ പറയാറെ, എന്നിട്ടു പോവുന്നത് എട്ടും പത്തും ദിവസം കഴിഞ്ഞാണു” എന്നിട്ടൊരു പൊട്ടിച്ചിരിയും.<br />നിയന്ത്രണം നഷ്ടപ്പെട്ടു പോയേക്കാവുന്ന നിമിഷം.<br />“ഷാനവാസ്, നിങ്ങള്ക്കെന്താ വേണ്ടത്, ഞാനൊരു പത്തു ദിവസം വിസ കിട്ടാത്തതിലുള്ള ടെന്ഷന് അടിച്ച് നില്ക്കണം, അത്രയല്ലെ ഉള്ളൂ...വിസ വന്നില്ലെങ്കില് എന്തായാലും ഇവിടെ തന്നെ കാണും” ഞാന് ചിരിച്ചു കൊണ്ടു പറഞ്ഞു. ആ വളിച്ച മുഖത്ത് പ്രതീക്ഷിച്ചത് കിട്ടാത്തതിലുള്ള അതൃപ്തി കാണാമായിരുന്നു.<br /><br />ഞാന് വീണ്ടും പുസ്തകത്തിലേയ്ക്കൊളിച്ചു. പിന്നെ നൊക്കിയപ്പോള് സമയം മൂന്നു മണി കഴിഞ്ഞിരുന്നു. വിശപ്പ് വല്ലാതെ ഉപദ്രവിക്കാന് തുടങ്ങി. ഞന് മുഖം കഴുകി, മുടിയൊക്കെ ചീകി ഒതുക്കി താഴെക്കിറങ്ങി. താഴെ റിസപ്ഷനില് ഇട്ടിരിക്കുന്ന സോഫകള് മൂട്ടകളുടെ താവളം ആണെന്നു എല്ലാവരും ഒരേ സ്വരത്തില് പറഞ്ഞു. എങ്കിലും ഇരിക്കാതിരിക്കാന് പറ്റില്ലല്ലോ. അവിടെ കൂടിയിരുന്നവര് സീനിയര്, ജൂനിയര് വ്യത്യാസമില്ലാതെ അനുഭവങ്ങളുടെയും പാളിച്ചകളുടെയും തീഷ്ണത പങ്കുവെക്കുവാന് തുടങ്ങി. അവിടെ വച്ചാണ് ഞാന് തൃശൂര്കാരനായ അനൂപിനെയും, തിരുവനന്തപുരത്തുകാരന് കിരണിനെയും പരിചയപ്പെടുന്നത്. വളരെപെട്ടന്ന് തന്നെ ഞങ്ങള് അടുത്തു. അവരും ഭക്ഷണമൊന്നും കഴിച്ചില്ല്ലായിരുന്നു. അങ്ങിനെ ഞങ്ങള് ഹോട്ടലിന് പുറത്തിറങ്ങി.<br /><br /><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh2LWJvbM4pKyjCS-srUO2qIKO2dIYUGLSJsvXYYd98SqXSXx5UlKVcwZtjfIkICDaodBgBkAK6Y_RzFjVsz_-zjG2Wqdnkby4zFyX3uqXVS_-gA1De-Op7xKrUt6A-HfQh__a2gA7B7ks/s1600-h/21-04-07_1813.jpg"><img id="BLOGGER_PHOTO_ID_5059545180783857538" style="FLOAT: left; MARGIN: 0px 10px 10px 0px; CURSOR: hand" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh2LWJvbM4pKyjCS-srUO2qIKO2dIYUGLSJsvXYYd98SqXSXx5UlKVcwZtjfIkICDaodBgBkAK6Y_RzFjVsz_-zjG2Wqdnkby4zFyX3uqXVS_-gA1De-Op7xKrUt6A-HfQh__a2gA7B7ks/s200/21-04-07_1813.jpg" border="0" /></a><br />സമയം അഞ്ചുമണിയായിരുന്നു. വെയിലിന്റെ കാഠിന്ന്യത്തിന് കുറച്ച് ശമനം വന്നത് പോലെ. വിജനമായ റൊഡുകളില് അപൂര്വ്വമായി മാത്രം വണ്ടികള് ഓടിക്കൊണ്ടിരിക്കുന്നു. ആളുകള് നന്നെ കുറവും. ചുറ്റിലും മലനിരകള് സൂര്യന്റെ വെളിച്ചത്തില് തിളങ്ങുന്നപോലെ തോന്നി. ഇത്തിരി മാറിയുളള ഒരു ഹോട്ടലിലേക്ക് ഞങ്ങള് നടന്നു. അവിടെ വിദേഴികളായ രണ്ടു സുന്ദരികള് അല്പവസ്ത്രധാരിണികളായി ഇരിക്കുന്നു. വെയിലിന്റെ ചൂട് ആസ്വദിക്കുകയായിരിക്കണം. അതില് ചുവന്ന ഉടുപ്പിട്ട കുസൃതിക്കാരിയായ പെണ്കുട്ടി, അവിടെ വന്നു നിന്ന ഒരു അറബിക്കുട്ടിയുടെ സൈക്കിള് വാങ്ങി ഓടിക്കാന് തുടങ്ങി. അകത്തിരുന്ന സായിപ്പന്മാര് അതു നോക്കി ചിരിച്ചുകൊണ്ട് , എന്തൊക്കെയൊ കമന്റുകള് വിടുന്നുണ്ടായിരുന്നു. ഇത്തിര് നേരം അകത്തിരുന്നപ്പോള് മലയാളിയായ വെയ്റ്റര് “സര്, എന്താ കഴിക്കുന്നെ എന്നു ചോദിച്ചു”<br />പരീക്ഷണം വേണ്ട എന്നര്ത്ഥത്തില് എല്ലാവരും മുഖത്തോട് മുഖം നോക്കി. അവസാനം പൊറോട്ടയും പരിപ്പു കറിക്കും പറഞ്ഞു. അപ്പോഴേക്കും പുറത്ത് സൈക്കിള് നിര്ത്തി ആ പെണ്കുട്ടി അകത്തേക്ക് കയറി വന്നു, എന്നിട്ട് ആ അറബിപ്പയ്യന് കൈ നിറയെ ചോക്ക്ലേറ്റ് വാങ്ങിക്കൊടുത്തു. അവനോട് എന്തൊക്കെയൊ ചോദ്യങ്ങള് ചോദിച്ചു അവന് മറുപടിയായി എന്തൊക്കെയൊ ആംഗ്യം കാണിക്കുന്നുണ്ടായിരുന്നു. കുറച്ചു കഴിഞ്ഞപ്പോള് ചുറ്റുവട്ടത്തെ എല്ലാവരോടും കൈവീശികാണിച്ച് അവരെല്ലാവരും ഒരു കാറില് കയറി യാത്ര തുടര്ന്നു. ഇനി ഒരിക്കലും അവര് ഒരു പക്ഷെ ഈ <a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhafM12adFW7p5ujG7yMEZS2lbkMnPaeYRdz0lyfVpaFXiMQETyLNFjsQpJzKfiUk66aHe-ESd7iNUgUr84h7bBqNliJANsJmOEqTB90g_WqHZXz7-o9COrT4-5-2dy47lDPUkN3AIMlB8/s1600-h/22-04-07_0726.jpg"><img id="BLOGGER_PHOTO_ID_5059545180783857522" style="FLOAT: left; MARGIN: 0px 10px 10px 0px; CURSOR: hand" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhafM12adFW7p5ujG7yMEZS2lbkMnPaeYRdz0lyfVpaFXiMQETyLNFjsQpJzKfiUk66aHe-ESd7iNUgUr84h7bBqNliJANsJmOEqTB90g_WqHZXz7-o9COrT4-5-2dy47lDPUkN3AIMlB8/s200/22-04-07_0726.jpg" border="0" /></a>ആള്ക്കാരെയും സ്ഥലത്തെയും കാണില്ലായിരിക്കാം, പക്ഷെ അവര് ഒരുപാട് സ്നേഹം എല്ലാവര്ക്കുമായി അവിടെ ഉപേക്ഷിച്ചു പോവുന്നു. എത്ര നല്ല മനുഷ്യര്.<br />ആഹാരവും കഴിച്ച് വീണ്ടും ഞങ്ങള് ഹോട്ടലിലേക്കു നടന്നു. അപ്പൊഴേക്കും സായാഹ്നസവാരിക്കായ് പോവാനുള്ള വണ്ടി തയ്യാറായി നില്ക്കുന്നു. ഒരു ഫിലിപ്പിനി സ്ത്രീ വന്ന് കിരണിനോട് കുശലം പറഞ്ഞു. ഞാനും അനൂപും അന്തം വിട്ടു നില്ക്കുവായിരുന്നു. ഇവനെവിടെ നിന്നാ ഇങ്ങിനെ ഒരു പരിചയം.<br /><br /><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjxY1lemfS8sShf5q6Mn6NahuZNU008gf6RLP8MXoGAxFPcXeMxhQEN59dEPcO_XzlzxAjmV6vA9jvYxBaTaWm1awF6hTOM0A56LsGgiQ2pJpqFfc4WkSqxUWcyJ15hdzHNqvT8rJZF2NQ/s1600-h/21-04-07_1717.jpg"><img id="BLOGGER_PHOTO_ID_5059546993260056530" style="FLOAT: left; MARGIN: 0px 10px 10px 0px; CURSOR: hand" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjxY1lemfS8sShf5q6Mn6NahuZNU008gf6RLP8MXoGAxFPcXeMxhQEN59dEPcO_XzlzxAjmV6vA9jvYxBaTaWm1awF6hTOM0A56LsGgiQ2pJpqFfc4WkSqxUWcyJ15hdzHNqvT8rJZF2NQ/s200/21-04-07_1717.jpg" border="0" /></a>വണ്ടിയില് കയറിയാത്ര തുടങ്ങി. ഒരു പതിനഞ്ച് മിനിട്ട് മാത്ര നീണ്ട ബസ് യാത്ര. കൂറ്റന് മലനിരകള്ക്കിടയ്കായി മനോഹരമായ ബസ ബീച്ച്. നീല നിറത്തിലുള്ള വെള്ളവും അധികം തിരമാലകള് ഇല്ലാത്തതുമായ സുന്ദരമായ സ്ഥലം. ഒരിക്കലും പ്രതീക്ഷിച്ചില്ല ഈ വര്ണ്ട സ്ഥലത്ത് ഇത്രയും മനോഹരമായ ഒരു കടല് തീരം ഉണ്ടാവുമെന്ന്. മലനിരകളുടെ ഉള്ളിലേക്ക് കടല് കയറി ഗുഹപോലെ ആയി തീര്ന്നിരിക്കുന്നു. മലകളാണെങ്കില് ചിത്രങ്ങളില് കണ്ടതുപോലെ കൊത്തുപണീകള് കൊണ്ട് അലങ്കരിച്ചതാണോ എന്നു തോന്നിപ്പോകും. ഞങ്ങള് കുറച്ച് മലകള്ക്കിടയിലൂടെ നടക്കാന് തീരുമാനിച്ചു. അതിനിടയ്ക്കാണ് കിരണ് ആ ഫിലിപ്പിനി പെണ്ണീന്റെ കഥ പറഞ്ഞത്.<br /><br />അവന് ജോലി ചെയ്യുന്നത് ശ്രീലങ്കക്കാരന് മാനേജരായ ഒരു കമ്പനിയിലാണ്. അയാള്ടെ ഭാര്യ <a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhCrD6Q1PQ3AUf7QD-Vy-zl-gSlp7e8UlBrxTDf5UudYtmLArux06oabQ57Negjzw0J88JpYol_vKwY691jtP91QBvHD7JCeFO2Z1lxJ79CAHWKWZsPK-bIUSaWzZfh3rF5bXpk89WuOZ8/s1600-h/21-04-07_0838.jpg"><img id="BLOGGER_PHOTO_ID_5059545180783857490" style="FLOAT: left; MARGIN: 0px 10px 10px 0px; CURSOR: hand" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhCrD6Q1PQ3AUf7QD-Vy-zl-gSlp7e8UlBrxTDf5UudYtmLArux06oabQ57Negjzw0J88JpYol_vKwY691jtP91QBvHD7JCeFO2Z1lxJ79CAHWKWZsPK-bIUSaWzZfh3rF5bXpk89WuOZ8/s200/21-04-07_0838.jpg" border="0" /></a>ഫിലിപ്പിനൊ, ഭാര്യയുടെ അനുജത്തിയാണ് അവനോട് കിന്നാരം പറഞ്ഞത്. കിരണിനോട് ശ്രദ്ധിക്കാന് ഏല്പ്പിച്ചു വിട്ടതാണ്. കഷ്ടപ്പെട്ട് 40 ദിര്ഹംസ് ടാക്സിക്കു കൊടുത്തിട്ടാണ് അവന് അവളേയും കൂട്ടി എയര്പ്പോര്ട്ടില് എത്തിയത്. അവളുടെ മുന്നില് ആളാവാന് തന്നെ. വിമാനത്തില് കയറുന്നതിന് തൊട്ടു മുന്നെ പരിചയപ്പെട്ട ഒരു ഫിലിപ്പീനി പയ്യന്റെ കൂടെ ആയി പിന്നെ അവളുടെ നടപ്പും ഇരിപ്പും ഒക്കെ. ഞങ്ങള് കുറെ ചിരിച്ചു ഇതൊക്കെ കേട്ടിട്ട്. അപ്പോഴേക്കും ഞങ്ങള് മലയുടെ മുകളില് എത്തിക്കഴിഞ്ഞു. സൂര്യന് പതുക്കെ ഉള്വലിയാന് തുടങ്ങിയിരുന്നു. ചുറ്റിലും ഒരു നേരിയ ചുവപ്പ് വ്യാപിച്ചു. നല്ല ശക്തമായ കാറ്റ്. മെലിഞ്ഞു പെന്സിലു പോലുള്ള കിരണിനെ നോക്കി അനൂപ് വെടിപൊട്ടിച്ചു “അപ്പീ, ഒരു കല്ലെടുത്ത് കയ്യില് വച്ചൊ? അല്ലെങ്കില് താന് താഴെ കടലില് കിടക്കും”<br /><br /><span style="color:#666666;">എന്റെ കൈപ്പിടിയില് നിന്നും കുതറിമാറിയ ഒരു ഇതിവൃത്തത്തിന്റെ അച്ചടക്കരാഹിത്യത്തില് ഖേദിക്കുന്നു. ഇതിവിടെ അവസാനിപ്പിക്കുകയാണ്. സ്നേഹം മാത്രം വീതംവച്ച പ്രിയപ്പെട്ടവരെ ക്ഷമിക്കുക...<br /><br />പ്രതീക്ഷിക്കാതെ വന്ന പേമാരിയും കൊടുങ്കാറ്റും...ചിതല് പുറ്റിനും പിടിച്ചു നില്ക്കാനാവാതെ വരുന്നു. രക്ഷപ്പെടാനുള്ള ഒരു ചെറിയ ഇടവേള നല്കാം...ഭാവിയിലേക്ക് എല്ലാവര്ക്കും ശുഭയാത്ര .ഒത്തിരി സ്നേഹത്തോടെ...<br />ഞാന്</span>swaramhttp://www.blogger.com/profile/07755444877040439922noreply@blogger.com5