കസബിലൂടെ

ശനിയാഴ്ച പുലര്‍ച്ചയ്ക്ക് തന്നെ വീട്ടില്‍ നിന്നും ഇറങ്ങി. എയര്‍‌പ്പോട്ടില്‍ എന്റെ പ്രിയ സുഹൃത്ത് ഇറക്കാമെന്ന് ഏറ്റത് കൊണ്ട് കാര്യങ്ങള്‍ എളുപ്പമായി. രണ്ടൊ മൂന്നൊ ദിവസത്തേക്കു വേണ്ട വസ്ത്രങ്ങളും പിന്നെ ചീപ്പ്, സോപ്പ്, തുടങ്ങിയ ഫസ്റ്റയിഡ് സാമഗ്രികളും മാ‍ത്രമാണ് എന്റെ കയ്യിലുണ്ടായിരുന്നത്. ഒപ്പം പതിവുപോലെ ഒന്നു രണ്ടു പുസ്തകങ്ങളും. അവധി ദിനമായതിനാലാവാം കാലത്ത് 5:50 ആയിട്ടും ദുബൈയിലെ റോഡുകള്‍ക്ക് ജീവന്‍ വച്ചു തുടങ്ങിയതേയുള്ളൂ. പകല്‍ നല്ല ചൂടാണെങ്കിലും, പുലര്‍ക്കാലം നേരിയ മഞ്ഞില്‍ മൂടിയിരുന്നു. പത്തു നിമിഷം കൊണ്ട് തന്നെ ഞങ്ങള്‍ ദുബൈ ഇന്റര്‍‌നേഷണല്‍ എയര്‍‌പ്പോര്‍ട്ടിന്റെ ടെര്‍മിനല്‍ രണ്ടില്‍ എത്തി. ഈ ടെര്‍മിനലിലൂടെ ആണ് ചെറുതും, ഒരുപാട് വലുതല്ലാത്തതുമായ വിമാനങ്ങള്‍ സര്‍വ്വീസുകള്‍ നടത്തുന്നത്. ബജറ്റ് എയര്‍‌ലൈന്‍സുകളുടെ ബഹളം മൊത്തമായും ഇവിടെയാണ്.


സുഹൃത്തിനോട് യാത്ര പറഞ്ഞ് ബാഗേജ് ക്ലിയറന്‍സിനായി വിമാനത്താവളത്തിനകത്തേക്ക് കടന്നു. ഒരുപാട് തിരക്കൊന്നും ഇല്ലെങ്കിലും, കുറേ പാക്കിസ്താനികളും, ബംഗ്ലാദേശികളും നിരന്നു നില്‍പ്പുണ്ടായിരുന്നു. യാത്ര അയക്കാന്‍ വന്നവരായിരുന്നു അവരൊക്കെ.
അവരോട് വിനീതവിധേയനായി അകത്തോട്ട് കയറിക്കോട്ടേ എന്നു ചോദിച്ചപ്പോള്‍ അപരിഷ്‌കൃത ഭാവത്തില്‍ ബംഗാളി എന്നെ നോക്കി നെറ്റി ചുളിച്ചു. അഹങ്കാരത്തിനു കയ്യും കാലും വച്ചവരാണിവര്‍ എന്നു പൊതുവെ പറഞ്ഞു കേട്ടിട്ടുണ്ട്.
ബാഗേജ് ക്ലിയറന്‍സും കഴിഞ്ഞ് അകത്തേക്ക് ചെന്നപ്പോള്‍ ബോഡിംഗ് പാസിനു നീണ്ട നിരതന്നെയുണ്ടായിരുന്നു. ഈ “കസബ് “യാത്ര എല്ലാവര്‍‌ക്കും വിസമാറാനുള്ള യാത്രയാണ്. കസബിലും, കിഷിമിലുമാണ് വിസമാറാന്‍ പൊതുവെ ആളുകള്‍ പോവുന്നത്. ബോഡിംഗ് പാസും വാങ്ങി പാസ്സ്‌പോര്‍ട്ട് കണ്‍‌ട്രോള്‍ സെക്‍ഷനില്‍ എത്തി. അവിടെ ആരുടെയൊ ടിക്കറ്റ് നിലത്തു കിടക്കുന്നു. ആ ടിക്കെറ്റും എടുത്ത് ഒരു വട്ടം അവിടെ നില്‍ക്കുന്നവരോടൊക്കെ ചോദിച്ചു. ഇവനാരെടാ എന്ന ഭാവം ആയിരുന്നു എല്ലാ മുഖങ്ങളിലും. തൊട്ടടുത്ത വരിയില്‍ നിന്ന മാന്യനായ ഒരു സായിപ്പു പറഞ്ഞു,
“സുഹൃത്തെ നല്ലത് നിങ്ങള്‍ അത് അവിടെ സെക്യൂരിറ്റിയെ ഏല്‍പ്പിക്കുന്നതാണ്. “
ഞാന്‍ നേരെ ഗേയ്‌റ്റില്‍ നിന്നിരുന്ന വെളുക്കെ ചിരിക്കുന്ന ഒരാളുടെ കയ്യില്‍ ടിക്കറ്റ് ഏല്‍പ്പിച്ചു. അയാള്‍ ഉപകാര സൂചക്മായി കണ്ണിറുക്കി ചിരിച്ചു കൊണ്ട് നന്ദി പറഞ്ഞു. അപ്പോഴേക്കും, കറുത്ത പര്‍ദ അണിഞ്ഞ വെളുത്തു മെലിഞ്ഞ ഒരു സുന്ദരി പുറകെ ഓടിവന്നു അവളുടെ ടിക്കറ്റാണെന്നു പറഞ്ഞു.
നീണ്ട നിര ചുരുങ്ങി ചുരുങ്ങി അവസാനം ഞാനും അവിടെയെത്തി. കറുത്ത് കുറുതായ, ഒരു അറബി സ്ത്രീയായിരുന്നു അവിടെ ഉണ്ടായിരുന്നത്. എന്നെ പാസ്‌പ്പോര്‍ടുംവാങ്ങി കമ്പ്യൂട്ടറില്‍ നോക്കി മൊഴിഞ്ഞു. “യു ഹാവ് വണ്‍ ഡെ ഓവര്‍ സ്‌റ്റെ” ഞാന്‍ ഒന്നു ഞെട്ടി. ഭാഗ്യം ആവശ്യത്തില്‍ കൂടുതല്‍ ദിര്‍ഹംസ് കരുതിയത് നന്നായി. 200 ദിര്‍ഹംസ് പിഴയായി വാങ്ങിയപ്പൊഴേ അവര്‍ക്കു സമാധാനമായുള്ളൂ. ഇതൊക്കെ കഴിഞ്ഞ് അകത്തു കടന്നപ്പോള്‍ ഒന്നാം നമ്പ‌ര്‍ ഗെയ്‌റ്റില്‍ ഒരു മലയാളി സായിപ്പ് കലിതുള്ളി നില്‍ക്കുന്നുണ്ടായിരുന്നു. വിമാനം കാത്തു കിടക്കുന്നെന്നും വേഗം ചെല്ലണമെന്നും പറഞ്ഞു. ഓടി ചെന്നപ്പോള്‍ ഒരു ബസില്‍ കുറെപേര്‍ കാത്തിരിക്കുന്നു.
മലയാളികളും, ഫിലിപ്പിനോകളും, ബംഗാളികളും, പിന്നെ കണ്ടാല്‍ തന്നെ ലൈംഗിക തൊഴിലാളികളാണെന്നു വിളിച്ചു പറയുന്ന ഇറാനീ, റഷ്യന്‍ സ്ത്രീകളും...ലിസ്‌റ്റ് നീണ്ടു പോവുന്നു.


കുറച്ച് സമയത്തെ കാത്തിരിപ്പിനു ശേഷം കുറച്ച് യാത്രക്കാരെയുംകൊണ്ട് ബസ് എയര്‍‌പ്പോട്ടിലൂടെ ഓടിത്തുടങ്ങി. പലതരത്തിലും വലുപ്പത്തിലുമുള്ള വിമാനങ്ങള്‍ അങ്ങുമിങ്ങുമായി നിര്‍ത്തിയിട്ടിരിക്കുന്നു. കൂറ്റന്‍ ചരക്കു വിമാനങ്ങളും, കൊച്ചു യാത്രാ വിമാനങ്ങളും അക്കൂട്ടത്തില്‍പ്പെടും. ബസ് നിന്നത് ഒരു കൊച്ച് വിമാനത്തിന്റെ അടുത്തായിരുന്നു. ഇറാന്‍ ആസ്മാന് എയര്‍ എന്ന പഴഞ്ചന്‍ വിമാനം. റഷ്യന്‍ നിര്‍മ്മിതമായ ഫോക്കര്‍ വിമാന കുടുംബത്തിലെ അവസാന കണ്ണിയാണെന്നു തോന്നുന്നു. ചിറകിനോട് ചേര്‍ന്നു കിടക്കുന്ന കൂറ്റന്‍ ഫേനുകള്‍ വിമാനത്തിന്റെ പഴമയെക്കുറിച്ച് വ്യക്തമായ സൂചനകള്‍ നല്‍കിയിരുന്നു. തുരുമ്പെടുക്കാന്‍ തുടങ്ങിയ ചിറകുകളും മറ്റും യാത്രക്കാര്‍ ഭയാ‍ശങ്കകളോടെ നോക്കുന്നുണ്ടായിരുന്നു. ഇത്തരത്തിലുള്ള വിമാനത്തിലെ രണ്ടാമത്തെ യാത്രയായതുകൊണ്ടായിരിക്കണം, ഇതു പാതി വഴിയില്‍ പൊട്ടി വീഴില്ലെന്ന ഒരു വിശ്വാസം എന്റെ ഉള്ളില്‍ ദൃഡമായിരുന്നു.


ഇടുങ്ങിയ ഏണിപ്പടിയിലൂടെ അകത്തേക്ക് കയറിയപ്പോള്‍ സ്വാഗതം ചെയ്യാന്‍ സുന്ദരികളാ‍യ രണ്ടു ഇറാനി എയര്‍‌ഹോസ്റ്റസുകള്‍ നിറഞ്ഞ ചിരിയോടെ കാത്തു നില്‍ക്കുന്നുണ്ടായിരുന്നു. മദ്ധ്യഭാഗത്തായി ചില്ലു ജാലകത്തിനടുത്ത് തന്നെ ഞാന്‍ ഇരിപ്പുറപ്പിച്ചു. പുറത്തോട്ട് നോക്കുമ്പോള്‍ ചിറകും വലിയ ഫാ‍നും വ്യക്തമായി കാണാം. കാത്തിരിപ്പ് ഏറെ നീണ്ടില്ല, വിമാനം ഒരു മുരള്‍ച്ചയോടെ ആടിയുലഞ്ഞ് കൊണ്ട് റണ്‍വേയിലൂടെ കുതിച്ചു പാ‍ഞ്ഞു. എന്റെ മുന്നില്‍ വലതുഭാഗത്തെ സീറ്റില്‍ ഇരുന്ന ഫിലിപ്പിനോ പെണ്‍കുട്ടി ആശങ്കയോടെ സീറ്റില്‍ മുറുകെപ്പിടിച്ച് ചുണ്ടുകള്‍ കടിച്ചു പിടിച്ച് പുറത്തു തന്നെനോക്കിയിരുന്നു. വലിയ ശബ്ദത്തോടെ വിമാനം റണ്‍വെ വിട്ടതോടെ വയറില്‍ ഒരു കാളലായിരുന്നു...കാറ്റിലുലയുന്ന പട്ടം കണക്കെയായിരുന്നു അതിന്റെ യാത്ര. ആരും ആരോടും ഒന്നും സംസാരിക്കാതെയിരുന്നു. ഇത്തിരി നേരം കഴിഞ്ഞപ്പോള്‍ യാത്ര സുഗമമായി. കുടിവെളളം പോലും ആ അരമണിക്കൂര്‍ യാത്രയില്‍ നല്‍കില്ലെന്ന് തൊട്ടടുത്തിരുന്ന ബംഗാളി ഉറക്കെ പറഞ്ഞുകൊണ്ടിരുന്നു.


കടലും കരയും മുട്ടിയുരുമ്മുന്ന ആകാശക്കാഴ്ച്ച. ദുബൈ നഗരം വിട്ടാല്‍ തരിശായ മരുഭൂമിയും മൊട്ടക്കുന്നുകളുമായിരുന്നു എങ്ങും. അരമണിക്കൂര്‍ യാത്രയ്‌ക്കൊടുവില്‍ ഒരു പൊട്ടുപോലെ അതിമനോഹരമായ ഒരു ദ്വീപ് തെളിഞ്ഞു വന്നു. ഒമാന്‍ എന്ന രാജ്യത്തിലെ ചുറ്റിലും കൂറ്റന്‍ മലനിരകളാ‍ല്‍ ചുറ്റപ്പെട്ട ഒരു ചെറിയ തുരുത്ത്- കസബ്. ഒരു ചെറിയ എയര്‍‌പ്പോട്ടും അതിനെ ചുറ്റിപറ്റിയുള്ള ഒരു കൊച്ചു നഗരവും (നഗരം എന്നു പറഞ്ഞാല്‍ അതിശയോക്തിയാവും- കുറച്ച് കടകളും ഹോട്ടലുംകളും ഒക്കെയുള്ള ഒരു ഗ്രാമം എന്നു പറയുന്നതാവും കൂടുതല്‍ ശരി.)

വിമാനം നിലത്തിറങ്ങി, ഓരൊരുത്തരായി പുറത്തേക്കിറങ്ങാന്‍ തുടങ്ങി. കുറെ സെക്യൂരിറ്റി ഉദ്യോഗസ്ഥര്‍ വരിവരിയായി ആളുകളെ നിയന്ത്രിക്കുന്നുണ്ടായിരുന്നു.. എയര്‍പ്പോര്‍ട്ടിനു ചുറ്റിലും ചാര നിറത്തിലുള്ള കൂറ്റന്‍ മലകളാണ്. പുറകിലേക്ക് നോക്കിയപ്പോള്‍ നാല് സൈനിക ഹെലിക്കോപ്റ്ററുകള്‍ അവിടെ നിര്‍ത്തിയിരിക്കുന്നത് കണ്ടു. സമയം ഒന്‍പത് മണിയാവുന്നതെ ഉണ്ടായിരുന്നുള്ളൂ. എങ്കിലും കത്തുന്ന ചൂടും വീശിയടിക്കുന്ന ചൂടുക്കാറ്റും എല്ലാവരെയും വല്ലാതെ അസ്വസ്ഥരാക്കി.

കസബ്, ചരിത്രം ഉറങ്ങുന്ന പ്രദേശം. വന്നു പോ‍കുന്നവര്‍ അറിഞ്ഞിരിക്കുമോ എന്നറിയില്ല. വര്‍ഷങ്ങളോളം ഇതൊരു പോര്‍ച്ചുഗീസ് കോളനിയായിരുന്നു. ഇന്നും കസബ് തുറമുഖത്തിന്റെ കാവല്‍ക്കാര്‍ അവരു തന്നെയാണെന്നു പറഞ്ഞു കേള്‍ക്കുന്നു. കടലും മലനിരകളും കൊണ്ട് പ്രകൃതി മോടിപിടിപ്പിച്ച ഈ പ്രദേശം ശുദ്ധജലം കൊണ്ട് അനുഗ്രഹീതമായ പ്രദേശം കൂടിയാണ്. ഏതാണ്ട് ഇരുപത്തി നാലായിരത്തോളം വരുന്ന ജനസംഖ്യ. ചൂടുകാലം വരുമ്പോള്‍ മലമടക്കുകളില്‍നിന്നും ഗ്രാമീണര്‍ കൂട്ടത്തൊടെ മീന്‍ പിടുത്തതിനും, ഈത്തപ്പഴ ശേഖരണത്തിനുമായി കസബിലേയ്‌ക്കെത്തുമെന്നു പ്രായം ചെന്ന ഒരു നാട്ടുകാരന്‍ പറയുകയുണ്ടായി. മീന്‍ പിടുത്തം പരമ്പരാഗത തൊഴില്‍ കൂടിയാണിവിടെ, അതിനായി ഉപയോഗിക്കുന്നതാവട്ടെ സ്വയം നിര്‍മ്മിച്ചെടുക്കൂന്ന പായക്കപ്പലുകളും. ഒമാന്റെ സുല്‍ത്താനായ ബഹു. സുല്‍ത്താന്‍ ഖബൂസ് ബിന്‍ സായിദ് അല്‍ സായിദിന്റെ അതിമനോഹരമായ വലിയ ഛായ ചിത്രം ഒട്ടുമിക്ക സ്ഥലങ്ങളിലും സ്ഥാപിച്ചിരുന്നു. ഭരിക്കുന്ന രാജാവിന്റെ ചിത്രം എല്ലാ കടകളിലും പ്രധാന സ്ഥലങ്ങളിലും സ്ഥാപിക്കുക എന്നത് അറബ് രാജ്യങ്ങളിലെ മാത്രം പതിവാണെന്നു തോന്നുന്നു.


അങ്ങിനെ ഞങ്ങള്‍ യാത്രക്കാര്‍ അവരവരുടെ ചെറിയ ബാഗുകളും എടുത്ത് എയര്‍‌പ്പോര്‍ട്ടിലെ വിസ സെക്‍ഷനില്‍ ചെന്നു. അപ്പോഴെയ്ക്കും വെളുത്തു മെലിഞ്ഞ ഒരു മലയാളി ചെറുപ്പക്കാരന്‍ വിസയ്ക്കായുള്ള അപേക്ഷാഫോറം പൂരിപ്പിക്കാന്‍ തന്നു. വിവരങ്ങളൊക്കെ എഴുതിചേര്‍ത്ത് കൌണ്ടറിനു മുന്നില്‍ എന്റെ ഊഴം വരുന്നതും കാത്തു നിന്നു. ചില്ലറകാര്യങ്ങള്‍ കമ്പ്യൂട്ടറില്‍ ചേര്‍ക്കാനെ ഉണ്ടായിരുന്നുള്ളൂ‍. എന്നാല്‍ ഓരോരുത്തര്‍ക്കും ഇരുപത് മിനിറ്റില്‍ അധികം സമയം എടുക്കുന്നുണ്ടായിരുന്നു. ഒരു 199- 20 വയസ്സ് പ്രായം തോന്നിക്കുന്ന ചെറുപ്പക്കാരനായിരുന്നു അവിടെ ഇരുന്ന ഓഫീസര്‍. തൊട്ടടുത്ത് തന്നെ കുറച്ച് പ്രായം തോന്നിക്കുന്ന പരമ്പരാഗത ഒമാനി വേഷത്തിലുള്ള ഒരാള്‍ ഇരിക്കുന്നുമുണ്ടായിരുന്നു.
“തുമാ‍ര ഫാമിലി നെയിം ക്യാ ഹെ?” മുറി ഹിന്ദിയില്‍ അയാല്‍ എന്നോടു ചോ‍ദിച്ചു. ആഗലേയത്തിന്റെ ആദ്യാക്ഷരങ്ങള്‍ പോലും അവര്‍ക്കു പരിചിതമല്ലായിരുന്നു. കീ ബോര്‍ഡില്‍ അക്ഷരങ്ങള്‍ക്കു വേണ്ടിയുള്ള തിരച്ചില്‍ നിര്‍ബാധം തുടരുകയായിരുന്നു. അവസാനം എന്നെയൊന്നു തുറിച്ചു നോക്കിയിട്ടു “ജാവൊ” എന്നു മൊഴിഞ്ഞു. നമ്മുടെ സംസ്കാരത്തിന്റെ ആതിഥ്യ മര്യാദയും, പരിചിതരല്ലാത്ത ആളൂകളോടുള്ള നമ്മുടെ ബഹുമാനവും, നമ്മുടെ തൊഴിലാളികളുടെ ചുറുചുറുക്കിനെയും മനസ്സാലെ ഞാന്‍ അറിയാതെ ഒന്നു പ്രശംസിച്ചു പോയി.

എയര്‍‌പ്പോര്‍ട്ടിനു പുറത്തിറങ്ങിയപ്പോഴാണ് കസബിന്റെ വിജനമായ റോഡുകളും ചെങ്കുത്തായ മല നിരകളും, നോക്കെത്താ ദൂരത്തോളം പരന്നു കിടക്കുന്ന ഈന്തപ്പന തോട്ടങ്ങളും ശ്രദ്ധയില്‍ പെട്ടത്. ചൂടുകാറ്റ് ശക്തമായി വീശിയടിക്കുന്നുണ്ടായിരുന്നു. ഇത്തിരി ദൂരം നടന്നപ്പോള്‍ അല്‍ ജസീറ ട്രാവല്‍‌സിന്റെ ചെറിയ ബസ് ഞങ്ങളെയും കാത്ത് നില്‍ക്കുന്നത് കണ്ടു. മുഴുവനായും കറുപ്പ് വസ്ത്രങ്ങള്‍കൊണ്ട് മൂടിയ വെളുത്ത് മെലിഞ്ഞ ഒരു പെണ്‍കുട്ടി ബസിലേക്ക് കയറിയ ഉടനെ തന്നെ പരിഭ്രാന്തയായി പുറത്തേക്ക് ഓടിപ്പോയി. അവളുടെ മടക്കയാത്രയുടെ ടിക്കറ്റ് കളഞ്ഞു പോയിരുന്നു. പിന്നാലെ വന്ന ബംഗ്ലാദേശി അവളുടെ അടുത്തെ ചെന്ന് അഹങ്കാരത്തോടെ അവളുടെ പിടിപ്പു കേടിനെ ഉറക്കെ കളിയാക്കിക്കൊണ്ട് വീണു കിട്ടിയ ടിക്കറ്റ് അവള്‍ക്കു കൊടുത്തു. വണ്ടി നിറയെ ആളുകളായപ്പോള്‍ ഒമാനിയായ ചെറുപ്പക്കാരന്‍ വണ്ടി ഓടിക്കാന്‍ തുടങ്ങി. റേഡിയോയിലൂടെ നല്ല സുന്ദരമായ ഈണത്തിലുള്ള ഏതോ അറബിക്ക് പാട്ട് ഉച്ചത്തില്‍ പാടുന്നുണ്ടായിരുന്നു. വണ്ടിയുടെ ഓട്ടവും പാട്ടും എല്ലാം ചേര്‍ന്നപ്പോള്‍ തമിഴ്‌നാട്ടിലെ ഏതോ കുഗ്രാമത്തിലൂടെയുള്ള യാത്രയുടെ പ്രതീതി. മലമടക്കുകള്‍ക്കു താഴെക്കൂടിയുള്ള യാത്ര നല്ല സുഖമുള്ളതായിരുന്നു. ഇതിനിടെ ബസ് ഡ്രൈവര്‍ കണ്ണാ‍ടിയിലൂടെ സുന്ദരിയായ പെണ്‍കുട്ടിയെ കണ്ണും കയ്യും കാണീച്ചു തുടങ്ങീയിരുന്നു. പ്രായത്തിന്റെ നാണം കുണുങ്ങല്‍ ചുവന്നു തുടുത്ത ആ മുഖത്ത് ഏതോ വികാരത്തിന്റെ നിഴലാട്ടമുണ്ടാക്കി.

റോ‍ഡിലൂടെ ഓടുന്നത് മിക്കതും പിക്ക് അപ്പ് ജീപ്പുകള്‍ ആയിരുന്നു. മണ്ണിന്റെ നിറമുള്ള വണ്ടികള്‍. ഓടിച്ചു കൊണ്ടിരുന്നവരെ ശ്രദ്ധിച്ചപ്പോഴാണ് അത് മിലിറ്ററിയുടെയും പോലീസിന്റെയും വണ്ടികള്‍ ആണെന്നു മനസ്സിലായത്. വണ്ടിനേരെ പോയി നിന്നത് അല്‍ ജസീറ ട്രാവല്‍‌സിന്റെ ഹോട്ടലിനു മുന്നിലായിരുന്നു. എല്ലാവരും പെട്ടന്ന് തന്നെ ഇറങ്ങി. അവിടെ കൌണ്ടറില്‍ പൈസ അടക്കണം. ഒമാന്‍ വിസക്കായി 60 ദിര്‍ഹംസും, പിന്നെ താമസത്തിന്റെ അഡ്വാന്‍സായി 100 ദിര്‍ഹംസ് വേറെയും. പൈസ അടച്ചതിനു ശേഷം ഒരാള്‍ വന്ന് ഞങ്ങളെയും കൂട്ടി ഹോട്ടലിന്റെ മുകളിലത്തെ നിലയിലേക്ക് കയറി. ഒന്നാമത്തെ നിലയില്‍ ആള്‍ക്കാരെ നിറച്ചശേഷം രണ്ടാമത്തെ നിലയില്‍ കയറി.റൂ നമ്പര്‍ 203 ല്‍ കട്ടില്‍ നമ്പര്‍ 75 എനിക്കായ് ഒഴിച്ചു തന്നു.

ഞന്‍ അവിടെ ചെല്ലുമ്പോള്‍ ഒരാള്‍ കമ്പിളിയൊക്കെ മൂടിപ്പുതച്ചുറക്കമായിരുന്നു. വിസ മാറലിനെ കുറിച്ചുള്ള ഭീകരമായ കഥകള്‍ ഒരുപാട് കേട്ടെങ്കിലും ഒന്നും അനുഭവിച്ചില്ലയിരുന്നു ഇതുവരെ. ബാഗ് വെക്കുന്ന ശബ്ദം കേട്ട് അയാള്‍ പുതപ്പില്‍ നിന്നും പുറത്ത് വന്നു. എന്നെ കണ്ട് പെട്ടന്ന് എഴുന്നെറ്റിരുന്നു. പിന്നെ ഞങ്ങള്‍ കുറേ സംസാരിച്ചു. വടകരക്കാരനായ സമീര്‍, അവിടെ എത്തിയിട്ട് 8 ദിവസം ആകുന്നു. ഇതുവരെയും വിസ കിട്ടിയില്ല. കമ്പനി ഇന്നയക്കും നാളെ അയക്കും എന്നു പറയും ദിവസവും. കാത്തിരിപ്പു നീണ്ടു പോയ്‌കൊണ്ടേയിരിക്കുന്നു. അയാളുടെ ശബ്ദത്തില്‍ നിരാശയും വേദനയും ഒക്കെ കലരുന്നുണ്ടായിരുന്നു. ഞാന്‍ കുളിമുറിയില്‍ പോയി വസ്ത്രങ്ങളൊക്കെ മാറി വന്നപ്പോള്‍ ഭീമാകാരനായ ഒരു കറുത്ത മനുഷ്യന്‍ വളരെ ഗൌരവത്തോടെ ബെഡ് ഷീറ്റൊക്കെ മാറ്റി വിരിക്കുന്നു. മുഖത്ത് പോലും നോക്കുന്നില്ലായിരുന്നു അയാള്‍. ആരോടെ ഉള്ള പ്രതികാരം പോലെ തന്റെ ജോലി ചെയ്തു തീര്‍ക്കുന്നു. നിലമൊക്കെ അടിച്ചു വാരി വൃത്തിയാക്കിയിട്ട് അയാല്‍ പുറത്തേക്ക് പോയി. ഞാന്‍ ഒരു പുസ്തകവും വായിച്ചു കൊണ്ട് കിടക്കയിലേക്ക് ചരിഞ്ഞു. ഉറക്കം പതിയെ എന്നെ കസബില്‍ നിന്നും ഒരു ഇടവേളയിലേക്കു കൂട്ടികൊണ്ടുപോയി.

നന്നായി ഉറങ്ങിപ്പോയെന്നു തോന്നി. ഉറക്കം ഞെട്ടി നോക്കിയപ്പോള്‍ സമീറിന്റെ കിടക്കയില്‍ വേറൊരാള്‍ കൂടെ ഇരിക്കുന്നു. എന്നെ നോക്കി ഒന്നു ചിരിച്ചു. അവര്‍ ഡൊമിനോസ് കളിക്കുകയായിരുന്നു. ഷാനവാസ് , തലശ്ശേരിക്കടുത്തുള്ള (1 മണിക്കൂര്‍ ബസ് യാത്ര) കടവത്തൂര്‍ എന്ന സ്ഥലത്തുള്ളതാണ്.
“എത്ര ദിവസത്തെ വിശ്രമത്തിനു വന്നതാണ്”
പരിഹാസവും ക്രൂരതയും ചേര്‍ത്തുള്ള വല്ലാത്തൊരു ചോദ്യം. അയാളുടെ മുഖഭാവം തന്നെ ഒരു സാഡിസ്റ്റിനിന്റെ ലക്ഷണമൊത്തതായിരുന്നു. മറ്റൊരാളുടെ വേദനയില്‍ പങ്കാളിയാവുന്നതിനു പകരം മുറിവില്‍ കുത്തിനോവിക്കാനുള്ളാ വെമ്പല്‍.. ചിലര്‍ അങ്ങനെയാണല്ലൊ.
“നാളെ തന്നെ പോവുമായിരിക്കും” ഞാന്‍ താഴ്ന്ന സ്വരത്തില്‍ മറുപടി കൊടുത്തു.
“എല്ലാരും ഇങ്ങിനെ തന്നെയാ പറയാറെ, എന്നിട്ടു പോവുന്നത് എട്ടും പത്തും ദിവസം കഴിഞ്ഞാണു” എന്നിട്ടൊരു പൊട്ടിച്ചിരിയും.
നിയന്ത്രണം നഷ്ടപ്പെട്ടു പോയേക്കാവുന്ന നിമിഷം.
“ഷാനവാസ്, നിങ്ങള്‍ക്കെന്താ വേണ്ടത്, ഞാനൊരു പത്തു ദിവസം വിസ കിട്ടാത്തതിലുള്ള ടെന്‍ഷന്‍ അടിച്ച് നില്‍ക്കണം, അത്രയല്ലെ ഉള്ളൂ...വിസ വന്നില്ലെങ്കില്‍ എന്തായാലും ഇവിടെ തന്നെ കാണും” ഞാന്‍ ചിരിച്ചു കൊണ്ടു പറഞ്ഞു. ആ വളിച്ച മുഖത്ത് പ്രതീക്ഷിച്ചത് കിട്ടാത്തതിലുള്ള അതൃപ്തി കാണാ‍മായിരുന്നു.

ഞാന്‍ വീണ്ടും പുസ്തകത്തിലേയ്ക്കൊളിച്ചു. പിന്നെ നൊക്കിയപ്പോള്‍ സമയം മൂന്നു മണി കഴിഞ്ഞിരുന്നു. വിശപ്പ് വല്ലാതെ ഉപദ്രവിക്കാന്‍ തുടങ്ങി. ഞന്‍ മുഖം കഴുകി, മുടിയൊക്കെ ചീകി ഒതുക്കി താഴെക്കിറങ്ങി. താഴെ റിസപ്ഷനില്‍ ഇട്ടിരിക്കുന്ന സോഫകള്‍ മൂട്ടകളുടെ താവളം ആണെന്നു എല്ലാവരും ഒരേ സ്വരത്തില്‍ പറഞ്ഞു. എങ്കിലും ഇരിക്കാതിരിക്കാന്‍ പറ്റില്ലല്ലോ. അവിടെ കൂടിയിരുന്നവര്‍ സീനിയര്‍, ജൂനിയര്‍ വ്യത്യാസമില്ലാതെ അനുഭവങ്ങളുടെയും പാളിച്ചകളുടെയും തീഷ്‌ണത പങ്കുവെക്കുവാന്‍ തുടങ്ങി. അവിടെ വച്ചാണ് ഞാന്‍ തൃശൂര്‍കാരനായ അനൂപിനെയും, തിരുവനന്തപുരത്തുകാരന്‍ കിരണിനെയും പരിചയപ്പെടുന്നത്‌. വളരെപെട്ടന്ന് തന്നെ ഞങ്ങള്‍ അടുത്തു. അവരും ഭക്ഷണമൊന്നും കഴിച്ചില്ല്ലായിരുന്നു. അങ്ങിനെ ഞങ്ങള്‍ ഹോട്ടലിന്‍ പുറത്തിറങ്ങി.


സമയം അഞ്ചുമണിയായിരുന്നു. വെയിലിന്റെ കാഠിന്ന്യത്തിന് കുറച്ച് ശമനം വന്നത് പോലെ. വിജനമായ റൊഡുകളില്‍ അപൂര്‍വ്വമായി മാത്രം വണ്ടികള്‍ ഓടിക്കൊണ്ടിരിക്കുന്നു. ആളുകള്‍ നന്നെ കുറവും. ചുറ്റിലും മലനിരകള്‍ സൂര്യന്റെ വെളിച്ചത്തില്‍ തിളങ്ങുന്നപോലെ തോന്നി. ഇത്തിരി മാറിയുളള ഒരു ഹോട്ടലിലേക്ക് ഞങ്ങള്‍ നടന്നു. അവിടെ വിദേഴികളായ രണ്ടു സുന്ദരികള്‍ അല്പവസ്ത്രധാരിണികളാ‍യി ഇരിക്കുന്നു. വെയിലിന്റെ ചൂട് ആസ്വദിക്കുകയായിരിക്കണം. അതില്‍ ചുവന്ന ഉടുപ്പിട്ട കുസൃതിക്കാരിയായ പെണ്‍കുട്ടി, അവിടെ വന്നു നിന്ന ഒരു അറബിക്കുട്ടിയുടെ സൈക്കിള്‍ വാങ്ങി ഓടിക്കാന്‍ തുടങ്ങി. അകത്തിരുന്ന സായിപ്പന്മാര്‍ അതു നോക്കി ചിരിച്ചുകൊണ്ട് , എന്തൊക്കെയൊ കമന്റുകള്‍ വിടുന്നുണ്ടായിരുന്നു. ഇത്തിര്‍ നേരം അകത്തിരുന്നപ്പോള്‍ മലയാളിയായ വെയ്റ്റര്‍ “സര്‍, എന്താ കഴിക്കുന്നെ എന്നു ചോദിച്ചു”
പരീക്ഷണം വേണ്ട എന്നര്‍ത്ഥത്തില്‍ എല്ലാവരും മുഖത്തോട് മുഖം നോക്കി. അവസാനം പൊറോട്ടയും പരിപ്പു കറിക്കും പറഞ്ഞു. അപ്പോഴേക്കും പുറത്ത് സൈക്കിള്‍ നിര്‍ത്തി ആ പെണ്‍കുട്ടി അകത്തേക്ക് കയറി വന്നു, എന്നിട്ട് ആ അറബിപ്പയ്യന് കൈ നിറയെ ചോക്ക്ലേറ്റ് വാങ്ങിക്കൊടുത്തു. അവനോട് എന്തൊക്കെയൊ ചോദ്യങ്ങള്‍ ചോദിച്ചു അവന്‍ മറുപടിയായി എന്തൊക്കെയൊ ആംഗ്യം കാണിക്കുന്നുണ്ടായിരുന്നു. കുറച്ചു കഴിഞ്ഞപ്പോള്‍ ചുറ്റുവട്ടത്തെ എല്ലാവരോടും കൈവീശികാണിച്ച് അവരെല്ലാവരും ഒരു കാറില്‍ കയറി യാത്ര തുടര്‍ന്നു. ഇനി ഒരിക്കലും അവര്‍ ഒരു പക്ഷെ ഈ ആള്‍ക്കാരെയും സ്ഥലത്തെയും കാണില്ലായിരിക്കാം, പക്ഷെ അവര്‍ ഒരുപാട് സ്‌നേഹം എല്ലാവര്‍ക്കുമായി അവിടെ ഉപേക്ഷിച്ചു പോവുന്നു. എത്ര നല്ല മനുഷ്യര്‍.
ആഹാരവും കഴിച്ച് വീണ്ടും ഞങ്ങള്‍ ഹോട്ടലിലേക്കു നടന്നു. അപ്പൊഴേക്കും സായാഹ്നസവാരിക്കായ് പോവാ‍നുള്ള വണ്ടി തയ്യാറായി നില്‍ക്കുന്നു. ഒരു ഫിലിപ്പിനി സ്ത്രീ വന്ന് കിരണിനോട് കുശലം പറഞ്ഞു. ഞാനും അനൂപും അന്തം വിട്ടു നില്‍ക്കുവായിരുന്നു. ഇവനെവിടെ നിന്നാ ഇങ്ങിനെ ഒരു പരിചയം.

വണ്ടിയില്‍ കയറിയാത്ര തുടങ്ങി. ഒരു പതിനഞ്ച് മിനിട്ട് മാത്ര നീണ്ട ബസ് യാത്ര. കൂറ്റന്‍ മലനിരകള്‍ക്കിടയ്കാ‍യി മനോഹരമായ ബസ ബീച്ച്. നീല നിറത്തിലുള്ള വെള്ളവും അധികം തിരമാലകള്‍ ഇല്ലാത്തതുമായ സുന്ദരമായ സ്ഥലം. ഒരിക്കലും പ്രതീക്ഷിച്ചില്ല ഈ വര്‍ണ്ട സ്ഥലത്ത് ഇത്രയും മനോഹരമായ ഒരു കടല്‍ തീരം ഉണ്ടാവുമെന്ന്. മലനിരകളുടെ ഉള്ളിലേക്ക് കടല്‍ കയറി ഗുഹപോലെ ആയി തീര്‍ന്നിരിക്കുന്നു. മലകളാണെങ്കില്‍ ചിത്രങ്ങളില്‍ കണ്ടതുപോലെ കൊത്തുപണീകള്‍ കൊണ്ട് അലങ്കരിച്ചതാണോ എന്നു തോന്നിപ്പോകും. ഞങ്ങള്‍ കുറച്ച് മലകള്‍ക്കിടയിലൂടെ നടക്കാന്‍ തീരുമാനിച്ചു. അതിനിടയ്ക്കാണ്‍ കിരണ്‍ ആ ഫിലിപ്പിനി പെണ്ണീന്റെ കഥ പറഞ്ഞത്.

അവന്‍ ജോലി ചെയ്യുന്നത് ശ്രീലങ്കക്കാരന്‍ മാനേജരായ ഒരു കമ്പനിയിലാണ്. അയാള്‍ടെ ഭാര്യ ഫിലിപ്പിനൊ, ഭാര്യയുടെ അനുജത്തിയാണ് അവനോട് കിന്നാരം പറഞ്ഞത്. കിരണിനോട് ശ്രദ്ധിക്കാന്‍ ഏല്‍പ്പിച്ചു വിട്ടതാണ്. കഷ്‌ടപ്പെട്ട് 40 ദിര്‍ഹംസ് ടാക്സിക്കു കൊടുത്തിട്ടാ‍ണ് അവന്‍ അവളേയും കൂട്ടി എയര്‍‌പ്പോര്‍ട്ടില്‍ എത്തിയത്. അവളുടെ മുന്നില്‍ ആളാ‍വാന്‍ തന്നെ. വിമാനത്തില്‍ കയറുന്നതിന് തൊട്ടു മുന്നെ പരിചയപ്പെട്ട ഒരു ഫിലിപ്പീനി പയ്യന്റെ കൂടെ ആയി പിന്നെ അവളുടെ നടപ്പും ഇരിപ്പും ഒക്കെ. ഞങ്ങള്‍ കുറെ ചിരിച്ചു ഇതൊക്കെ കേട്ടിട്ട്. അപ്പോഴേക്കും ഞങ്ങള്‍ മലയുടെ മുകളില്‍ എത്തിക്കഴിഞ്ഞു. സൂര്യന്‍ പതുക്കെ ഉള്‍വലിയാന്‍ തുടങ്ങിയിരുന്നു. ചുറ്റിലും ഒരു നേരിയ ചുവപ്പ് വ്യാപിച്ചു. നല്ല ശക്തമായ കാറ്റ്. മെലിഞ്ഞു പെന്‍സിലു പോലുള്ള കിരണിനെ നോക്കി അനൂപ് വെടിപൊട്ടിച്ചു “അപ്പീ, ഒരു കല്ലെടുത്ത് കയ്യില്‍ വച്ചൊ? അല്ലെങ്കില്‍ താന്‍ താഴെ കടലില്‍ കിടക്കും”

എന്റെ കൈപ്പിടിയില്‍ നിന്നും കുതറിമാറിയ ഒരു ഇതിവൃത്തത്തിന്റെ അച്ചടക്കരാഹിത്യത്തില്‍ ഖേദിക്കുന്നു. ഇതിവിടെ അവസാനിപ്പിക്കുകയാണ്. സ്‌നേഹം മാത്രം വീതംവച്ച പ്രിയപ്പെട്ടവരെ ക്ഷമിക്കുക...

പ്രതീക്ഷിക്കാതെ വന്ന പേമാരിയും കൊടുങ്കാറ്റും...ചിതല്‍ പുറ്റിനും പിടിച്ചു നില്‍ക്കാനാവാതെ വരുന്നു. രക്ഷപ്പെടാനുള്ള ഒരു ചെറിയ ഇടവേള നല്‍കാം...ഭാവിയിലേക്ക് എല്ലാവര്‍ക്കും ശുഭയാത്ര .ഒത്തിരി സ്‌നേഹത്തോടെ...
ഞാന്‍